[verwijderd] ja klopt het schijnt inderdaad een cadeautje voor de baas. Een cadeautje wat ik persoonlijk wel kan missen 😬. Onze Cleopatra kijkt ook altijd zeer beledigend dat ik niet zo enthousiast ben als haar van de afgebeten muizenkoppen, die ze mij schenkt.

Ik vind muizen dus echt heel vies. De keuteltjes vallen nogal wel mee, maar muizenplas heeft zo sterke geur en bijt zich overal in. Toen wij in ons huis kwamen wonen, heb ik alle kasten uit de bijkeuken gesloopt. In het hout was overal muizenpies ingetrokken. Het hele huis rook erna 🤢.

Zonnebloem ik zie het helemaal voor mij 😅. Ik heb ooit per ongeluk een muis geplet door mijn geschuif met meubels. De kat stak hier ook geen poot uit. Dezelfde avond vond ik het nestje van de muis. Ze waren nog kaal met gesloten oogjes. Ik heb ze verdronken in een emmer water. Dat leek mij aardiger dan ze langzaam te laten creperen van de honger.

Henk is wel echt een briljante naam voor een kat 😂.

[verwijderd] 🤣 we zullen maar aannemen dat ze juist super op hun gemak en ontspannen zijn. De buik van een kat is hun meest kwetsbare lichaamsdeel, die laten ze niet zomaar zien.


Hij is, ondanks dat hij al een paar jaar bij ons is, nooit helemaal ontspannen als hij half op zijn rug ligt. Hij houdt me toch met 1 oog in de gaten.

Wat een mooie dierenvrienden hebben jullie!
Ik hou ook van poezen. Ik ben er mee opgegroeid. Mijn ouders hebben nog steeds poezen, wel anderen😉.
Zelf had ik er 2, Blacky en Beauty. Broer en zus.
Blacky is weggelopen in 2012. Nooit meer iets over hem gehoord.
Beauty bleef bij ons, in 2021 begon ze raar te doen. Van binnen naar buiten en weer terug. Plassen en poepen buiten de kattenbak. We zijn naar de dierenarts geweest, nierfalen. Met medicijnen te doen, Beauty was 15 jaar. Waarschijnlijk heeft ze het gehoord dat ze ziek was, want ze ging naar buiten, maar kwam nooit meer thuis.
We denken dat ze een plekje heeft gevonden om te sterven.
Omdat Beauty haar laatste maanden overlast gaf, had ik geen zin meer in een nieuwe poes. En nu? Ik weet het nog niet. Het is wel fijn dat er geen huisdier, maar toch ook weer niet..

Dit is Blacky

Dit is Beauty

    Uilenmama
    Ahh wat sneu, ook omdat jullie beauty nooit weer hebben gevonden. Hopelijk is ze rustig gestorven.

      Onze kat was vanavond kwijt, overal gezocht zelfs met een zaklamp in onze postzegel tuin. Nog één keer kijk ik in de kamer van N en wie ligt daar als één of andere koning op het bed bij onze zoon te slapen?🧐🙃 En niet reageren om zijn naam hè?! Net een kleuter.

      Uilenmama wat zielig zeg....onze kat gaf tegen het eind ook zoveel overlast. Snachts heel hard beneden op de mat janken, want doof en dement. Dan moesten we hem ons bed in tillen want hij sliep bij ons. Hij ging overal plassen. Echt ellende. Toen hij eenmaal doodging, wilden we heel lang niks. Mijn man wilde de kittens ook niet, hij wil niet weer zoveel verdriet ook. Maar ik ben echt zo blij dat we het gedaan hebben. Ik zou het gewoon doen als ik jou was. Voor je dochter ook heel leuk.

      Vandaag zaten ze voor het eerst samen op de bank.

      Hier ging ollie even strekken en dat moest marley even goed bekijken. Hij blijft ze vreemd vinden.

      Zonnebloem Zo’n vergelijkbaar verhaal heb ik ook.

      In de periode dat mijn vriend en ik nog op groepen woonden. Naja, (semi)ambulant. Mijn vriend zat volledig ambulant in een, zoals ik het noem, veredelde schuur die was omgedoopt tot studio. Hij stond letterlijk in de tuin van een andere ambulante woning en het was schots en scheef. We stonden op het punt van verhuizen naar ons eerste echte plekje, dus het stond binnen vrij vol. Onderandere een ander bedframe dat mijn schoonouders over hadden. Dat van ons was namelijk krom.

      Doordat het huis schots en scheef was (iets netjes in een hoek zetten kon niet omdat de hoeken totaal geen 90 graden waren) en doordat ons bed krom was en er een nieuw bed in delen klaar stond, waren er overal kieren waar dat beest tussendoor kon schieten.

      Onze kat kwam ook binnen met een springlevende grote rat, die hij los liet en daarna absoluut niet meer wilde vangen. ‘s avonds laat ook nog.

      We hebben uiteindelijk maar met de deuren open geslapen (dat kon dan gelukkig wel weer doordat we in iemands achtertuin woonden) in de hoop dat de rat zelf naar buiten ging.
      Ik krijg er nog de kriebels van als ik eraan terugdenk.

      Met de verhuizing enkele dagen later, was hij weg gelukkig. Maar echt lekker heb ik daar niet meer geslapen.