Liekje81 deze post begin februari gepost. In de tussentijd helaas wat dingen gebeurd. Vriend die door medicatiewissel veel ziek was. Toen ie een keer migraine had met overgeven, vluchtte Dafne gewoon de deur uit. Ze is zelf ziek geweest, dat wilde ze amper laten merken. Na dag 3 heb ik toen de maandagochtend voor school gevraagd wat ze wilde en hoe ze zich voelde. Huilen. Kwam niks uit. Ik heb redelijk onder dwang dr temp gemeten met de oorthermometer, had ze 39.1. Helemaal huilend zegt ze: en ik wil niet dat jullie dat weten. Komen we 2 weken geleden thuis en ligt vriend ziek op de bank. Gaat ze met blote voeten buiten staan dat ze echt niet naar binnen gaat en papa maar naar boven moet. En tot overmaat van ramp heeft ze vandaag moeten zien hoe dr oma met de ambu werd afgevoerd omdat die zo knetterbenauwd was. Oma pastte even 3 kwartier op tot ik thuis was. Mn schoonzus was er op dat moment ook. Dafne is naar buiten naar de speeltuin gevlucht. (Oma en tante wonen bij ons aan de overkant.) Ik kom aan, ambu stond er al. Dafne probeert enthousiast iets te vertellen, maar ik zie aan dr gezicht dat ze toch wel geschrokken was. Dus ik naar dr toe, of ze het zo spannend vond bij oma. Wil ze bij me weglopen. Dus ik zeg: het is ook eng, ik vond het ook eng. En steek mn hand uit. Gelukkig kwam ze bij me en kon ik dr een knuffel geven en moest ze even huilen. En mn hart brak voor mn meisje, moest ook echt even huilen. Ze heeft het dan zo moeilijk en dan dit met dr oma en een ambu.
Gelukkig begint over 2 weken de begeleiding voor dr angsten.
