iMoeder o.a. een TIA. Maar handelt dan op zo’n moment heel onhandig (hij was maar een dutje gaan doen).
Dat is echt niet raar, weet ik eigen uit ervaring en van heel veel andere mensen die hetzelfde is overkomen. Ik denk dat iemand dit pas snapt als je het zelf meemaakt. Je hebt vaak geen pijn en je denkvermogen werkt niet goed o.a. afhankelijk waar de TIA zat. Ook na de TIA is de boel nog verstoord en communiceert het allemaal niet lekker in je hoofd. Ik had een maand na mijn infarct zeer waarschijnlijk ook een TIA. Ik ben ook een dutje gaan doen, want je wordt er echt absurd moe van. Daarna had ik even de huisarts gebeld om te overleggen en ik was echt super boos dat ze direct een ambulance naar mij toe stuurde. Vervolgens was ik boos in de ambulance dat ze de sirenes aandeden 🫣. Als mijn man niet was thuis gekomen, had ik waarschijnlijk helemaal niet gebeld. Ik snapte op dat moment oprecht niet waarom en ik ben normaal echt niet achterlijk. Zelfs nu voelt het nog als overdreven. Verstandelijk begrijp ik het, maar gevoelsmatig nog steeds niet.
Ik denk sowieso dat je pas echt weet hoe je handelt als je zelf iets ergs overkomt. Ontkenning is een coping waar mensen vaak niet bewust voor kiezen en vooral als je iets hebt wat niet accuut vreselijke veel pijn doet, is denk ik die neiging nog sterker. Ik denk dat dit hetzelfde principe is als mensen te lang bij een slechte partner blijven hangen of iets anders blijven doen wat uiteindelijk schadelijk voor ze is of waarom vrouwen tijdens een verkrachting bevriezen. Op het moment dat je leven (mogelijk) op het spel staat, doe je niet altijd wat je denkt wat je nu zou doen. Je hebt niet altijd de controle over je eigen handelen en je denken kan heel irrationeel zijn op zo moment. Je wilt namelijk niks liever dat het niet waar is en je kan jezelf dit echt laten geloven.
Ik merk dat ik het altijd heel vervelend vind dat mensen hier zo makkelijk over oordelen. Hoe vaak ik zelf wel niet heb gehoord hoe koppig het van mij was dat ik bij mijn herseninfarct geen ambulance heb gebeld? Echt wat een dom gelul en blaming the victim. Zelfs mijn man ging in de ontkenning en voelt zich tot op de dag van vandaag nog steeds enorm schuldig over (wat absoluut niet hoeft). Je weet gewoon niet hoe je zelf handelt. Mensen kiezen niet bewust voor ontkenning. Dit overkomt je. Ik snap dat het voor buitenstaanders als koppigheid wordt gezien, maar als je nu iemand vraagt wat ze zouden doen als ze over 5 minuten iets krijgen wat levensbedreigend is, weet ik zeker dat echt bijna iedereen zegt dat ze 112 zullen bellen. Toch zijn er echt heel veel mensen die op het moment zelf anders handelen.
Edit: niks persoonlijk overigens hoor, maar ik hoor dit zo vaak en elke keer raakt het mij weer. Mensen denken altijd precies te weten wat ze zelf zullen doen als ze door hun partner geslagen worden, als ze verkracht worden, als ze een levensbedreigende aandoening krijgen enz. en vervolgens leggen ze de schuld ook nog bij het slachtoffer neer, want die heeft verkeerd gehandeld. Ik denk dat we onze eigen handelen in noodsituaties enorm overschatten. Niet raar, want het is best een beangstigend idee dat wij zelf in zo situatie niet logisch zullen denken en handelen. Ook dat ontkennen we liever.
