Ik ben boos en verdrietig! Heb geloof ik een acceptatie ‘probleempje’.
Ik ga aan de ene kant fantastisch, heb zodra ik hoorde van mijn te hoge glucose meteen de koe bij de horens gevat en ben aan de bak gegaan. Glucose zakt, HbA1c waarden is beter geworden, ik voel me veel fitter en sterker. Iedereen vind het knap en sterk van mij, dat ik zo’n aanpakker ben en niet aan de medicijnen hoef. Daar ben ikzelf uiteraard ook blij mee en trots op. Maar na 8 maanden hard werken, aan staan om het goed te doen, lezen en veel leren, hard werken om nooit meer terug te vallen, is mijn hoofd moe….. het besef dat ik dit nooit meer ‘los’ kan laten omdat de risico’s later in mijn leven dan groot kunnen zijn, het altijd nadenken wat we gaan eten (het is anders dan pfff wat moeten we nou weer eten van voorheen) of de rest het wel lekker vind, nieuwe recepten uitproberen hoe simpel ook, ik zie er tegenop. En ik houd van koken! Mijn hoofd heeft ff geen ruimte.
Ik wil niet opgeven, daar is absoluut geen sprake van, maar mijn hoofd is even moe.
Ik heb vrijdag bij mijn man aangegeven hoe ik me voel, dat ik de aankomende week niet ga bedenken wat we gaan eten. Dat ik best boodschappen wil doen en ook wil koken maar niet nadenken!
Zaterdag ochtend kwam ik van de sportschool en had hij voor de hele week nieuwe recepten uitgezocht 🥰 samen een boodschappenlijstje gemaakt voor za-zo-ma en voor de rest van de dagen een bestelling gedaan bij jumbo die ik dinsdag kan ophalen.
Toen ik vanmorgen wakker werd kon ik alleen maar huilen…. 🙈 heb amper geslapen en heb hoofdpijn, heb me ziek gemeld en doe vandaag alleen een wasje en met de hond lopen en googelen hoe ik dit moet accepteren… iemand een tip? Pffff ben moe van mezelf….
