Sinds mijn scheiding voel ik mij eenzamer dan ooit! Ik werk 40/50 uur per week, als ik niet aan het werk ben, zorg ik (met heel veel liefde) voor mijn kinderen.
Ik kreeg vorige week door een foutje te horen dat ik dinsdag na een hele dag werken ook in de avond stond ingepland. Er knapte iets in mij en dat liet ik weten, de tranen stonden in mijn ogen. Ik had namelijk de weken daarvoor ook al extra gewerkt omdat mijn kinderen op vakantie waren met mijn ex.
Zegt een (mannelijke) collega “ja, dat zijn de consequenties als alleenstaande moeder”. Ik hoefde achteraf niet te werken, dus heb die avond vrij gehad. Maar die opmerking staat voor een gevoel die ik al sinds mijn scheiding heb. Alsof ik hier vrijwillig voor heb gekozen en alsof ik de enige schuldige ben van de scheiding, want hij ging vreemd dus zal ik mijn “werk” als vrouw en moeder wel niet goed hebben gedaan.
Ik merk ook dat ik nu vaak een vijfde wiel aan de wagen ben. Ik ben geen gezellig “stelletje” ik ben alleen. Dat schijnt onze samenleving best moeilijk te vinden.
Ik heb het echt wel leuk op mijn werk, fijne collega’s, ja, ook die ene die deze opmerking eruit flapte. We lachen veel en doen ook sporadisch buiten werk om wat leuke dingen. Maar verder merk ik dat veel kennissen en zelfs vrienden steeds meer afstand nemen. Het blijkbaar moeilijk vinden dat ik veel moeite moet doen om mijn tijd te verdelen, financiëel moeilijker zit en daardoor niet zomaar uit eten oid kan gaan.
Ik ben alleenstaand en ook vaak echt alleen.
Om maar te zwijgen over mijn huishouden… 🫣
“Einde klaagzang”
