iMoeder ja dat is dus het hele probleem. Ze kan het echt niet. Ze heeft echt professionele begeleiding nodig om haar te leren hoe ze zoiets moet doen, maar daar komt ze niet voor in aanmerking omdat ze die klxte-diagnose maar niet krijgt.
Geloof me dat ik dit ook niet zo wil hoor! Ik kan echt wel leukere dingen bedenken om te doen. Ik ben me er ook bewust van dat ze straks zelfstandig dingen moet gaan doen. Of op zichzelf wonen. Of ik ga een keer dood ofzo.
Maar het is geen kwestie van als ik minder ga helpen gaat ze een keer onderuit, en leert ze de volgende keer eerder te beginnen of wat dan ook.
Als ik minder ga helpen.. zakt ze. Zo simpel is het. Als ik minder ga helpen is het enige wat ze ervan gaat opsteken dat ze het inderdaad niet kan. Dat is vergelijkbaar als tegen een verlamd persoon zeggen dat hij maar moet gaan lopen. Ik ben haar rolstoel. Als ik weg val qua hulp, of minder ga doen, is er niks.
Ze kan bijna niet begrijpend lezen, ze kan niet automatiseren, ze kan niet filteren en zich niet concentreren. Wat moet ze dan zelfstandig leren?
En dat betekent niet dat het onmogelijk is, ze heeft ook andere dingen op haar manier kunnen leren die moeilijk waren.
Maar het betekent gewoon wel dat er iemand mee moet kijken naar wat er precies gebeurd in haar hoofd, wat bij haar aansluit, iemand met ervaring, met bevoegdheid.
En dat ben ik niet. Ik heb álles geprobeerd. Ik zit er ook doorheen. Ik wil dit ook niet voor haar. Ik maak me zorgen. Ik slaap niet. Ik ben 4 uur bezig geweest vanmiddag en nog niet eens op de helft, en dat zijn de makkelijkste vakken, niet eens wiskunde of economie. Ik kan zelf niks plannen in haar toetsweek. Ik ga al mijn grenzen over.
En weet je wat ik er voor terug krijg?
Boeken naar mijn hoofd gegooid omdat ze "toch te dom is om het te snappen".
Ik ben uren bezig met tekeningen maken zodat het begrijpend wordt voor haar, maar er vliegt een vogel voorbij dus who cares?!
Ik heb gisteren nogmaals een poging gedaan om haar zelf een samenvatting te laten maken, en haar stap voor stap te helpen met het onderscheid maken van hoofd- en bijzaken. We hebben 2.5 uur gedaan over 1 paragraaf. Van de 24. Voor 1 vak. Van de 6.
In haar beleving snapt ze het allemaal wel, want "het gaat over thee ofzo" en ze weet toch wat thee is?? En dan kijk ik naar het boek, en dan wordt er dus gewoon verwacht van haar dat ze leert dat theeplantages groeien in subtropische gebieden, minstens 700 meter boven zeeniveau. Of wat fannings is.
Ik heb tot 3 uur liggen janken vannacht omdat ik me zo fxcking machteloos voel.
Haar zelfbeeld gaat er aan. Ik hoor iedere dag dat ze wou dat ze anders was, dat ze wou dat ze normaal was, dat ze dom is. Ze heeft een lijstje van mensen bij wie ze mag ADHD-en, en een lijst van bij wie niet. Er staan maar 5 mensen op de eerste lijst. Ze is jarenlang gepest hierdoor. Het breekt mijn hart om dat niet op te kunnen lossen voor haar.
Ik ben ook op. Ik ben al 15 jaar bezig hiermee. Ik doe niks anders dan alles geschikt maken voor haar. Ik ben haar tolk naar de rest van de wereld. En ik doe alles alleen, door gebrek aan diagnose. Ik krijg geen ondersteuning, geen pgb, geen adviezen of tips. Ik moet alles zelf maar uitzoeken wat het beste werkt voor haar. Er is geen hond die me begrijpt omdat zij zó hard maskert dat niemand weet hoe het is. Want dat kan ze wel als de beste. In de 11 jaar dat ze op school zit, is er maar 1 docent geweest die het uberhaupt vermoed heeft.
Dit is mijn enige optie nog. Ik schrijf al die klxte samenvattingen wel, maak tekeningen, gebruik 400 verschillende kleurtjes, zodat zij misschien dit weekend even 10 minuten kan vinden om zich te concentreren, en hopelijk een voldoende kan halen.
Ik maak die samenvattingen, zodat zij niet hoeft te zien dat ik wil janken of gillen. Zodat ik mijn frustratie niet per ongeluk op haar afreageer, want zij kan er ook niks aan doen.
En het klote van alles? Ze zou die test in december krijgen. Dit is de derde keer dat ze in therapie zit, dat we bezig zijn met de aanvraag van een diagnostisch onderzoek, waarbij iedereen dondersgoed weet wat er speelt, maar ze niet officieel gediagnosticeerd mag worden want dat mag niet bij kinderen die preverbaal trauma hebben.
Ze krijgt geen medicatie, hulp, huiswerkbegeleiding, ondersteuning, leerprobleemkaarten tijdens examens, of wat dan ook, omdat ze als baby getuige is geweest van een mishandeling door haar vader. Dat is de realiteit.
Zoals ik al zei.. ik zit er ook doorheen. En ik snap dat je het heel goed bedoeld, want als het I was geweest was hier niet eens sprake van. Die heb ik al lang geleden kunnen leren hoe het moet en doet het allemaal zelf. Maar ik kan niet zo veel met dat advies snap je? Het enige wat ik kan doen is de aankomende week overleven en dan hopelijk weer even uitrusten tot de volgende toetsweek.
