Papa

iMoeder en als een hechte familie die je hebt

Eigenlijk is mijn band met de familie helemaal niet zo hecht. Maar nu rondom dit hele proces gelukkig wel. Dat vind ik erg fijn.

Vandaag had ik wat leuks gepland staan wat al langer stond. Ik wilde ondanks alles toch erg graag gaan, naar huis gaan kon immers altijd nog. Vandaag ging ik waterskiën op zo'n baan. Erg leuk, maar ook wel even een moment van tranen gehad.

Afgelopen dinsdag waren we 's middags bij mijn opa en oma, samen met wat ooms en tantes. Zijn zusje vertelde daar een verhaal over iemand anders die ze kende die op het punt van overlijden stond, waarmee ze in gesprek was geraakt over of en wat er dan na de dood is. Zowel mijn tante als de bijna-overledene gaven aan dat ze geloofden dat er hierna wel iets was. Een derde die het gesprek meekreeg, riep gelijk dat het onzin was allemaal.
Tijdens de uitvaart van de inmiddels overledene kwam er een vlinder precies op het kerkboek van mijn tante zitten. Zij zei dat de overledene dat wel geweest moet zijn.

Later bij mijn ouders komt dat verhaal weer ter sprake, waarbij ook mijn vader aangeeft dat er volgens hem wel wat moet zijn na de dood. Dus we waren al wat aan het geinen dat mijn vader dan ook maar grapjes moest gaan uithalen of vlinders moest gaan sturen. Op het moment van de euthanasie, als mijn vader al slaapt, maar ons volgens de huisarts nog wel kan horen, geef ik als eerst aan dat hij niet moet vergeten een signaal te sturen. Waarop zijn zusje nogmaals zegt dat hij vlinders moet sturen. Kort erna is hij definitief weg.

Vandaag ging ik dus waterskiën, wat ik nog nooit had gedaan. Er zat sowieso al een tijdje een vlinder op de grond, ergens bij het einde van de rij. Hij vloog wel een paar keer weg, dus hij kon gewoon vliegen.
Het starten met het waterskiën ging bij mij iedere keer mis.
Bij poging zoveel zag ik die vlinder weer zitten, ditmaal echt pal bij het startpunt voor de waterskiërs. Dus ik dacht bij mezelf: "Pa, als jij dit bent/doet, geef me dan een signaal. Laat me die start goed gaan." Die keer ging de start goed en ging ik echt perfect! Tot aan de eerste bocht dan tenminste, daar faalde ik steeds. Maar toen ik naar de kant zwom, kwamen er wat tranen en toen ik na een stukje lopen terug kwam bij het startpunt, kwamen ze ook.

Eigenlijk begon het dinsdag bij mijn oma al een beetje. Ik zag daar dat het naadje van mijn hengsel van mijn tas het begon te begeven. Maar het deel dat nog vast zat, voelde nog wel enigszins stevig. Dus ik zeg hardop dat die tas het de rest van de dag vast nog wel uit houdt.

De rest van de dag gaat voorbij, we hebben mijn moeder (en oma van haar kant, die bleef zodat ze niet alleen was die nacht) doei gezegd en stappen de voordeur uit. Op het moment dat ik mijn tweede voet over de drempel heb getild en buiten op de grond zet, knapt het hengsel van mijn tas volledig af en valt mijn tas dus op de grond.
Pa zal wel gedacht hebben; de rest van de dag is voorbij, je bent buiten de deur, hier zal je het krijgen ook. Hij was sowieso wel het type voor dat soort geintjes.

Lieve papa,

Vandaag konden we met de familie komen kijken hoe je opgebaard lag. Wat lag je er prachtig bij.
Al je kleinkinderen waren aanwezig, die mochten op de kist tekenen. Wat had je dat mooi gevonden om te zien. Jouw kleinkinderen waren je grootste trots.
Verder heeft iedereen van je directe familie hun hand omgetrokken op de deksel van je kist. Alleen je neefjes en nichtjes niet.
Je kleinkinderen hebben ieder een bloem in de kist gelegd en ook tekeningen voor je gemaakt die mee je kist in gaan. Wat een gezellig plekje heb je zo gekregen.

Ook heb ik vandaag het eerste deel van mijn tatoeage ter herinnering aan jou laten zetten. Het tweede deel komt straks als we je as hebben. Dan gaat daar een beetje van in de tatoeage verwerkt worden. Zo heb ik je voor altijd bij me.

Vandaag was de uitvaart. Je wilde perse naar het crematorium in B.
Want dan had je tenminste nog mooi uitzicht. Mooi uitzicht was het zeker. Net zoals de uitvaart zelf, die was ook mooi.

Ik heb nog een stukje mogen spreken, net als je zwager, je twee jongere broertjes en je zusje.
Alle stukjes waren ieder op hun eigen manier precies jij. Maar ook met een stukje van degene die het voordroeg.

We zullen je missen, pap!

[verwijderd] Eigenlijk wel aardig oké. Qua rouw verwacht ik het ergste wel gehad te hebben, vooral omdat het rouwproces al ruim van te voren begonnen is. Tuurlijk zijn er nog wel momenten van verdriet, maar dat blijft denk ik toch nog wel even.

Een paar dagen terug bijvoorbeeld kwam de realisatie dat hij er al niet eens meer bij is op het moment dat mijn oudste start op de basisschool, wat na de zomervakantie is.
Daarna het besef dat ik eind september 30 word. Toch ook wel weer een mijlpaal (die ik graag ontken) waar hij niet bij is.

Dat soort realisaties vind ik het moeilijkst nu nog. En het voelt ook zo apart en leeg als ik erover ga nadenken dat ik geen vader meer heb. Maar dat beheerst mijn dag allemaal niet meer.

Ik ben nu vooral nog aan het bijkomen van alle drukte die er bij is gekomen vanaf dat ik dit topic ongeveer opende tot aan een week na zijn overlijden. Ik ben qua sociale energie vol over mijn eigen grenzen gegaan. Deels wel vanwege eigen keuze en dat zou ik terugkijkend absoluut niet anders hebben gedaan. Maar dat kost wel hersteltijd.