Vandaag had ik wat leuks gepland staan wat al langer stond. Ik wilde ondanks alles toch erg graag gaan, naar huis gaan kon immers altijd nog. Vandaag ging ik waterskiën op zo'n baan. Erg leuk, maar ook wel even een moment van tranen gehad.
Afgelopen dinsdag waren we 's middags bij mijn opa en oma, samen met wat ooms en tantes. Zijn zusje vertelde daar een verhaal over iemand anders die ze kende die op het punt van overlijden stond, waarmee ze in gesprek was geraakt over of en wat er dan na de dood is. Zowel mijn tante als de bijna-overledene gaven aan dat ze geloofden dat er hierna wel iets was. Een derde die het gesprek meekreeg, riep gelijk dat het onzin was allemaal.
Tijdens de uitvaart van de inmiddels overledene kwam er een vlinder precies op het kerkboek van mijn tante zitten. Zij zei dat de overledene dat wel geweest moet zijn.
Later bij mijn ouders komt dat verhaal weer ter sprake, waarbij ook mijn vader aangeeft dat er volgens hem wel wat moet zijn na de dood. Dus we waren al wat aan het geinen dat mijn vader dan ook maar grapjes moest gaan uithalen of vlinders moest gaan sturen. Op het moment van de euthanasie, als mijn vader al slaapt, maar ons volgens de huisarts nog wel kan horen, geef ik als eerst aan dat hij niet moet vergeten een signaal te sturen. Waarop zijn zusje nogmaals zegt dat hij vlinders moet sturen. Kort erna is hij definitief weg.
Vandaag ging ik dus waterskiën, wat ik nog nooit had gedaan. Er zat sowieso al een tijdje een vlinder op de grond, ergens bij het einde van de rij. Hij vloog wel een paar keer weg, dus hij kon gewoon vliegen.
Het starten met het waterskiën ging bij mij iedere keer mis.
Bij poging zoveel zag ik die vlinder weer zitten, ditmaal echt pal bij het startpunt voor de waterskiërs. Dus ik dacht bij mezelf: "Pa, als jij dit bent/doet, geef me dan een signaal. Laat me die start goed gaan." Die keer ging de start goed en ging ik echt perfect! Tot aan de eerste bocht dan tenminste, daar faalde ik steeds. Maar toen ik naar de kant zwom, kwamen er wat tranen en toen ik na een stukje lopen terug kwam bij het startpunt, kwamen ze ook.
Eigenlijk begon het dinsdag bij mijn oma al een beetje. Ik zag daar dat het naadje van mijn hengsel van mijn tas het begon te begeven. Maar het deel dat nog vast zat, voelde nog wel enigszins stevig. Dus ik zeg hardop dat die tas het de rest van de dag vast nog wel uit houdt.
De rest van de dag gaat voorbij, we hebben mijn moeder (en oma van haar kant, die bleef zodat ze niet alleen was die nacht) doei gezegd en stappen de voordeur uit. Op het moment dat ik mijn tweede voet over de drempel heb getild en buiten op de grond zet, knapt het hengsel van mijn tas volledig af en valt mijn tas dus op de grond.
Pa zal wel gedacht hebben; de rest van de dag is voorbij, je bent buiten de deur, hier zal je het krijgen ook. Hij was sowieso wel het type voor dat soort geintjes.
