Papa

Vandaag was de uitvaart. Je wilde perse naar het crematorium in B.
Want dan had je tenminste nog mooi uitzicht. Mooi uitzicht was het zeker. Net zoals de uitvaart zelf, die was ook mooi.

Ik heb nog een stukje mogen spreken, net als je zwager, je twee jongere broertjes en je zusje.
Alle stukjes waren ieder op hun eigen manier precies jij. Maar ook met een stukje van degene die het voordroeg.

We zullen je missen, pap!

[verwijderd] Eigenlijk wel aardig oké. Qua rouw verwacht ik het ergste wel gehad te hebben, vooral omdat het rouwproces al ruim van te voren begonnen is. Tuurlijk zijn er nog wel momenten van verdriet, maar dat blijft denk ik toch nog wel even.

Een paar dagen terug bijvoorbeeld kwam de realisatie dat hij er al niet eens meer bij is op het moment dat mijn oudste start op de basisschool, wat na de zomervakantie is.
Daarna het besef dat ik eind september 30 word. Toch ook wel weer een mijlpaal (die ik graag ontken) waar hij niet bij is.

Dat soort realisaties vind ik het moeilijkst nu nog. En het voelt ook zo apart en leeg als ik erover ga nadenken dat ik geen vader meer heb. Maar dat beheerst mijn dag allemaal niet meer.

Ik ben nu vooral nog aan het bijkomen van alle drukte die er bij is gekomen vanaf dat ik dit topic ongeveer opende tot aan een week na zijn overlijden. Ik ben qua sociale energie vol over mijn eigen grenzen gegaan. Deels wel vanwege eigen keuze en dat zou ik terugkijkend absoluut niet anders hebben gedaan. Maar dat kost wel hersteltijd.