Papa

Vandaag was een pittige dag, hoewel ik ook rust voel nu. Hij is zo vredig ingeslapen en hij heeft geen pijn meer. Maar hij is veel te vroeg heen gegaan. Hij was nog maar 57.

Vandaag zijn we even met de kinderen geweest nog. Dat wilde hij graag nog even. Mijn schoonouders zijn achter ons aan gereden zodat zij daarna de kinderen mee konden nemen en wij konden blijven. Daarna kwamen zijn baas en ex-baas (vader en zoon) nog even. Daar wilde hij ons niet bij hebben. Wij zijn dus in de tussentijd naar mijn opa en oma (zijn ouders) gegaan. Een deel familie was daar ook. Daar hebben we dan even zitten kletsen. En hoewel het verdriet bij iedereen wel aanwezig was, was het ook gewoon gezellig. Er hing een redelijk ontspannen sfeer gelukkig. Op het afgesproken tijdstip gingen wij weer terug naar het huis van mijn ouders zodat we ook nog even alleen met ze hadden. Naja, mijn zusje en haar vriend waren er ook.

Een uurtje later kwam de rest van de familie, met uitzondering van neefjes en nichtjes, en hebben we met z'n allen nog even een kopje koffie gedronken (ik niet, ik lust geen koffie) en een tompouce gegeten. Dat wilde hij graag. Ondertussen was het wachten tot de huisarts -die de euthanasie ging uitvoeren- arriveerde. Hij ging boven op het logeerbed vast klaarliggen en wilde nog even een rustmomentje met alleen zijn vader. Daarna was het tijd. Degene die erbij wilde zijn, kon mee naar boven. Degene die het niet wilde zien, kon beneden wachten. Hij is zo vredig ingeslapen en lag er daarna zo vredig bij dat ik, na de nodige tranen, de rust over me heen voelde komen. Het is goed zo, hij heeft geen pijn meer.

Zijn broertjes belden de uitvaartverzekering en/of -maatschappij. Die zouden er maximaal 2,5 uur later zijn. De hele familie ging naar het huis van mijn opa en oma. Het grootste deel van mijn neefjes en nichtjes waren daar ook. Mijn nicht had soep gemaakt. Alleen mijn moeder, mijn vriend en ik zijn bij het huis van mijn ouders gebleven. Wij hadden onszelf wat eten besteld, wat aankwam op het moment dat de familie van mijn vaders kant ook weer terug kwam omdat de uitvaartmaatschappij er bijna was om mijn vader op te halen. Het was sushi, dus dat kon gelukkig zo de koelkast in. Mijn neefjes en nichtjes die nu ook mee waren, konden nog even kijken en afscheid nemen boven. Daarna gingen we buiten wachten zodat we mijn vader konden zien weggaan met de uitvaartmaatschappij. Alleen mijn moeder besloot dat ze dat niet wilde zien, dus die ging naar de achtertuin om er niks van mee te krijgen.

Nadat we hem hebben uitgezwaaid en er nog de nodige tranen vloeiden, is de familie naar huis gegaan. Mijn vriend, mijn moeder en ik gingen nog even eten en wachten tot mijn oma van mijn moeders kant weer zou komen. Zij blijft vannacht bij mijn moeder zodat ze niet helemaal alleen is.
Daarna was het ook voor ons tijd om naar huis te gaan.

iMoeder en als een hechte familie die je hebt

Eigenlijk is mijn band met de familie helemaal niet zo hecht. Maar nu rondom dit hele proces gelukkig wel. Dat vind ik erg fijn.

Vandaag had ik wat leuks gepland staan wat al langer stond. Ik wilde ondanks alles toch erg graag gaan, naar huis gaan kon immers altijd nog. Vandaag ging ik waterskiën op zo'n baan. Erg leuk, maar ook wel even een moment van tranen gehad.

Afgelopen dinsdag waren we 's middags bij mijn opa en oma, samen met wat ooms en tantes. Zijn zusje vertelde daar een verhaal over iemand anders die ze kende die op het punt van overlijden stond, waarmee ze in gesprek was geraakt over of en wat er dan na de dood is. Zowel mijn tante als de bijna-overledene gaven aan dat ze geloofden dat er hierna wel iets was. Een derde die het gesprek meekreeg, riep gelijk dat het onzin was allemaal.
Tijdens de uitvaart van de inmiddels overledene kwam er een vlinder precies op het kerkboek van mijn tante zitten. Zij zei dat de overledene dat wel geweest moet zijn.

Later bij mijn ouders komt dat verhaal weer ter sprake, waarbij ook mijn vader aangeeft dat er volgens hem wel wat moet zijn na de dood. Dus we waren al wat aan het geinen dat mijn vader dan ook maar grapjes moest gaan uithalen of vlinders moest gaan sturen. Op het moment van de euthanasie, als mijn vader al slaapt, maar ons volgens de huisarts nog wel kan horen, geef ik als eerst aan dat hij niet moet vergeten een signaal te sturen. Waarop zijn zusje nogmaals zegt dat hij vlinders moet sturen. Kort erna is hij definitief weg.

Vandaag ging ik dus waterskiën, wat ik nog nooit had gedaan. Er zat sowieso al een tijdje een vlinder op de grond, ergens bij het einde van de rij. Hij vloog wel een paar keer weg, dus hij kon gewoon vliegen.
Het starten met het waterskiën ging bij mij iedere keer mis.
Bij poging zoveel zag ik die vlinder weer zitten, ditmaal echt pal bij het startpunt voor de waterskiërs. Dus ik dacht bij mezelf: "Pa, als jij dit bent/doet, geef me dan een signaal. Laat me die start goed gaan." Die keer ging de start goed en ging ik echt perfect! Tot aan de eerste bocht dan tenminste, daar faalde ik steeds. Maar toen ik naar de kant zwom, kwamen er wat tranen en toen ik na een stukje lopen terug kwam bij het startpunt, kwamen ze ook.

Eigenlijk begon het dinsdag bij mijn oma al een beetje. Ik zag daar dat het naadje van mijn hengsel van mijn tas het begon te begeven. Maar het deel dat nog vast zat, voelde nog wel enigszins stevig. Dus ik zeg hardop dat die tas het de rest van de dag vast nog wel uit houdt.

De rest van de dag gaat voorbij, we hebben mijn moeder (en oma van haar kant, die bleef zodat ze niet alleen was die nacht) doei gezegd en stappen de voordeur uit. Op het moment dat ik mijn tweede voet over de drempel heb getild en buiten op de grond zet, knapt het hengsel van mijn tas volledig af en valt mijn tas dus op de grond.
Pa zal wel gedacht hebben; de rest van de dag is voorbij, je bent buiten de deur, hier zal je het krijgen ook. Hij was sowieso wel het type voor dat soort geintjes.