Nescio het is ook kut, het is helemaal niet erg om daar even aan toe te geven. En je mag hier altijd van je af schrijven 
Het kindje dat er niet mag zijn
[verwijderd] Rietjesbeker dank jullie wel 
Alles maakt me misselijk. De geur van wasmiddel. Broodkruimels op tafel die ik wegveeg. Rommel zien (hoe dan). Iets eten. Niks eten. Drinken (Heel handig, ik lust dus geen drinken meer).
De kinderen zijn thuis en ze hebben echt wel door dat ik niet mezelf ben. Voel me daar ook schuldig over.
Nescio joh, jouw kinderen zien dat je een mens bent. En mensen zijn niet altijd leuk en gezellig. En mensen hebben dagen dat ze zichzelf niet zijn.
Praat er over, hoeft niet vandaag, mag ook als je een betere dag hebt. Dan kan je weer heel opvoedkundig bezig en vertellen dat ook mindere dagen erbij horen, dat dat niet erg is en dat zij zich daar ook nooit voor hoeven te schamen als het hun overkomt.
En vandaag is dan gewoon kut. Maar je nog een extra schuldgevoel aanpraten is echt niet nodig.
Hopelijk voel je je morgen wat beter 
Vulpen nee ze weten het niet. Ik heb ook trek in de raarste dingen (boerenkool met worst en Chinees van het restaurant bij mn ouders in de buurt).
Rietjesbeker dit is ook zo, maar op het moment voelt het zo rottig. Hoop dat dat hormoon snel uit mijn lijf is maar dat zal wel niet.
- Bijgewerkt
[verwijderd] zo heb ik het ook verwoord inderdaad. En ze zijn echt heel lief, maar mijn emoties zitten zo hoog dat ik mijn tranen soms moeilijk kan bedwingen. De oudste komt me continu troosten, zo lief.
Ja dat eerste trimester sucks... Ik was het even vergeten, tot ik me herinnerde dat ik me bij de jongste tot week 30 zo gevoeld heb.
Ik ben door heel dit verhaal ook wel 100 procent zeker dat ik geen kinderwens meer heb.
Lichte krampen zijn begonnen. Hopelijk zet het door.
Gisteren veel krampen en bloedverlies gehad. Wonderbaarlijk hoe snel ik me na dat erge bloedverlies beter voelde. Ik had opeens trek, de droge mond en afkeer van alles is verdwenen. De erge vermoeidheid ook. Ik verlies nu nog wat bloed, maar niet veel.
[verwijderd] Ja dit was de eerste. Ik vond het heel heftig. Over 2 weken heb ik controle, dan zal de gynaecoloog zien of er niks is achtergebleven.
- Bijgewerkt
Vandaag nog wat lichte krampen en wat mild bloedverlies. Ik vind het vooral lastig dat ik er niet over kan praten. Behalve mijn man en jullie hier weet niemand het. Als ik mijn goede vriendinnen weer zie zal ik het zeker delen, maar wanneer ik ze zie is nu niet echt duidelijk.
Mijn familie hoeft het niet te weten en ook op mijn werk wil ik het niet vertellen. Ik wil of kan er gewoon nog niet open over zijn en tegelijkertijd wil ik het kunnen delen..
Toch6 lief dat je het vraagt. Het gaat eigenlijk wel goed. De oudste en middelste zijn op scoutskamp, dus we zijn alleen met de jongste. We zijn voor haar verjaardag 3 dagen naar Duitsland geweest, dat heeft ons goed gedaan. Gisteren ben ik voor het eerst weer naar kantoor geweest, dat was ook fijn. Beetje afleiding helpt. De emoties zijn er nog wel en kunnen best heftig zijn, maar het neemt ook sneller af. Ik neem de tijd voor die verwerking, wil niks forceren.
Volgende week afspraak bij de dokter om te kijken of alles nu 'schoon' is. Dat is voor mij ook een afsluiter denk ik, die afspraak.
[verwijderd] je hebt het heel mooi omschreven, het is precies hoe ik het ook voel. Mijn oma is ook overleden in deze periode en dat heb ik wel gedeeld met collega's, daar heb ik over kunnen praten. Maar dit? Nee, het voelt te intiem. Ik moest aan HR wel vertellen dat ik niet kon werken vanwege een medische reden, maar heb verder geen details gegeven.
Ik ben ook wel 'bang' voor niet wenselijke reacties. Of niet echt bang, maar ik zit er gewoon echt niet op te wachten. Dus ik deel het nu even niet. Mijn close vriendin gaat momenteel ook door een zware periode. Als ik haar weer zie, zal ik het wel vertellen.
Heel lief dat je zo'n support hebt gehad van je broer en schoonzus! Dat zijn mensen die er echt voor je zijn
8 dagen later
Ik heb het vandaag moeilijk. Ben verdrietig en huilerig en zit aldoor te wat-alsen. Ik vraag me af of we niet zo snel mogelijk toch voor een vierde moeten gaan. Tegelijkertijd zou ik het niet nog eens willen meemaken, dat het verkeerd gaat, en een echte actieve kinderwens hebben man en ik niet meer. Het is gewoon het gevoel van leegte. De herinnering aan de 'krak' in mijn buik, toen wist ik, het is losgekomen. Het was nog geen kind, het was er niet, maar mijn lichaam dacht van wel. Ik zat fullblown in de symptomen. En ik voelde me ontzettend rot en down, depressief bijna, ook toen ik nog niet wist dat het fout zat.
Dus nee, nog een zwangerschap meemaken wil ik echt niet. Dat is lichamelijk en mentaal gezien echt niet verstandig. En voor ons gezin ook niet. Het is puur gevoel wat me nu overvalt. Gisteren heeft de dokter gecontroleerd, alles was verder in orde, nog wat kleine klonters. Misschien is dat het wel, het definitieve...
[verwijderd]
Nescio dikke knuffel