Mijn moeder

Bloem ja verstandig wel.. maar daar wordt ik nu dus helemaal gek van
Ik heb echt het gevoel dat ik pas kan beslissen wanneer ik het ook van haar zelf gehoord heb. Als ik weet wat zij te zeggen heeft, kan ik het pas gaan verwerken, een plekje geven, gerichter verder met therapie. En afhankelijk van wat ze zegt, ter zijner tijd (zeker niet direct) kijken of er weer contact mogelijk is, op wat voor manier, of misschien ook helemaal niet en het gewoon afsluiten.
Alsof al dit tijd die ik nu nodig heb, pas kan in gaan wanneer ik zeker weet dat het echt is en niet gewoon de hoopvolle interpretatie van mijn broertje is.. op dit moment kan ik gewoon niet zo veel, want ze heeft het niet tegen mij zelf gezegd snap je.. moet ik nou gaan verwerken dat mijn broertje contact heeft gehad met haar? Ik moet het zelf zien voordat ik pas iets kan, zo voelt het.
Hij heeft antwoorden.. die wil ik gewoon ook..
Eerder valt er sowieso niks te beslissen.

Ik heb mijn psych belooft niks te overhaasten en dus ook niks te doen tot woensdag, maar het liefst wil ik mijn broertje nú appen. Laat haar die brief maar schrijven, want pas dan kan ik beslissen wat ik wil.
Geduld is niet mijn sterkste kant, al weet ik rationeel gezien wel dat het voor nu het beste is..

[verwijderd] Als ik jou was, zou ik ook een brief willen, dat was direct mijn eerste gedachte. Dan heb je geen directe confrontatie, kan zij moeite doen om zich zorgvuldig uit te drukken en heb jij alle tijd om het te lezen en vervolgens te bedenken wat je wil. Maar oké, waarschijnlijk wel handig om de belofte aan je psycholoog niet te verbreken, die heeft er meer verstand van dan ik

[verwijderd] Maar is dit dan juist niet heel verstandig om te doen. Even wachten. Als jouw reflex altijd is om meteen in de actie te schieten kan het heel verstandig zijn om jezelf te leren even een pas op de plaats te maken.
Ik weet niet hoor hoe dat bij jou werkt maar wil het je wel meegeven.

Ysabella En een brief ontvangen betekend niet dat je verder contact wilt hè of het überhaupt wilt lezen.

Ik denk dat dit het vooral is.. Ik wil een brief. Maar de kans dat daar ook verder contact op gaat volgen.. Ik denk het niet. Het verleden valt niet terug te draaien. Ik denk ook niet dat ik echt contact wil. Wat moet ik verder, gezellig met haar een dagje gaan winkelen? Daar is gewoon veel te veel voor gebeurd. Ik zal nooit die moeder krijgen die ik wilde, daar heb ik me al lang bij neer gelegd..

Maar ik wil weten wat haar heeft gedreven tot het maken van bepaalde keuzes, wie zij vanbinnen is, omdat ik wel denk dat het zinvol kan zijn binnen mijn therapie, om mezelf en de dynamiek die ik heb binnen relaties met anderen beter te leren begrijpen. Mijn moeder wist het niet komt gewoon heel anders aan dan mijn moeder wilde mij niet.
Het zou mij wel kunnen helpen, en ik vind dat ik daar gewoon recht op heb.. dat staat los van haar verder, wat zij zou willen interesseert me niet zo heel veel. Ik wil eigenlijk ook gewoon weten of ze bereid is om iets te doen om mij te helpen, zonder voorwaarden, zonder verwachtingen, maar gewoon omdat ik haar dochter ben.. Ik wil weten of ze dat kan, en dat is dan ook gewoon meteen de voorwaarde voor eventueel verder contact.
Als dat niet mogelijk is, prima, maar dan wil ik het ook zo snel mogelijk weten zodat ik er niet meer tijd aan hoef te verspillen.

Ik wil eigenlijk gewoon 1 keer horen dat het niet aan mij lag. Dat weet ik zelf ook wel, maar gewoon.. Ik wil het ergens ook gewoon van haar horen.
En dit zou best eens de enige kans kunnen zijn die ik daar op heb. Als ik nu besluit dat het echt klaar is, zal ik het sowieso nooit weten.
Ik ben me er echt wel van bewust dat de kans nog steeds aanwezig is dat ik het nu ook niet zal horen en het uit loopt op een teleurstelling, maar door er niet voor open te staan om haar aan te horen gaat het sowieso nooit gebeuren..

[verwijderd] Herkenbaar hoor. Ik heb en zeer sterke intuïtie en een sterk gevoel.
Dat brengt me vaak heel veel. Maar even pas op de plaats maken en nadenken of het goed is om zo op dat gevoel te varen of dat het me ook in de problemen kan brengen heeft me de laatste tijd ook veel gebracht. Het een hoeft het ander niet in de weg te staan trouwens.

Bloem ja precies.. Ik denk dat het goed is om er sowieso een meerstoelensessie aan te wijden om zeker te weten dat alle kanten van mij er achter staan, en het niet alsnog een heel enthousiast innerlijk kind is wat momenteel de leiding neemt omdat ze gewoon een moeder wil..

[verwijderd] Heel slim denk ik. Want teleurstelling en kwetsing ligt dan extra op de loer voor het kind.

Maar zelfs als je bij je broertje zou aangeven dat je een brief wil, betekent dat niet dat je die brief ook moet openen he als je hem zou krijgen. Niet direct, maar ook niet op een langere termijn. Je zou zelfs de brief mee kunnen nemen naar je psycholoog en daar openen.

[verwijderd] Daar is gewoon veel te veel voor gebeurd. Ik zal nooit die moeder krijgen die ik wilde, daar heb ik me al lang bij neer gelegd..

[verwijderd] Maar ik wil weten wat haar heeft gedreven tot het maken van bepaalde keuzes, wie zij vanbinnen is, omdat ik wel denk dat het zinvol kan zijn binnen mijn therapie, om mezelf en de dynamiek die ik heb binnen relaties met anderen beter te leren begrijpen. Mijn moeder wist het niet komt gewoon heel anders aan dan mijn moeder wilde mij niet.

Beide emoties zijn heel herkenbaar. Toen ik kon aanvaarden dat mijn vader nooit de vader zou kunnen zijn die ik wilde, maar nog belangrijker, die ik eigenlijk nodig had, kon ik wel weer een relatie met hem opbouwen. En inmiddels kan ik ook waarderen wat hij wel kan, maar dat heeft echt klote veel pijn gedaan om op dat punt te komen en nu nog raakt dit topic mij ontzettend. Dus het blijft een kwetsbare plek.

Kun je naar je broertje uitspreken dat je een brief wil, maar dat je er nog niet aan toe bent dat hij dat ook aan haar verteld? Dan is het een beetje uit jouw hoofd en is geduld hebben misschien makkelijker te doen.

[verwijderd] en het niet alsnog een heel enthousiast innerlijk kind is wat momenteel de leiding neemt omdat ze gewoon een moeder wil..

Ook een hele logische emotie trouwens, op zich goed om aan jezelf te erkennen. Die wens is zo diep en intens, dan is ratio gewoon heel moeilijk. Dat is op zich niks om jezelf kwalijk te nemen, wel om bewust van te zijn.

Femkes Toen ik kon aanvaarden dat mijn vader nooit de vader zou kunnen zijn die ik wilde, maar nog belangrijker, die ik eigenlijk nodig had, kon ik wel weer een relatie met hem opbouwen.

Deze zin komt ook wel echt binnen.. verschillende mensen hebben aan mij gevraagd wat ik van haar nodig heb, en voor het eerst kan ik wel echt zeggen dat het antwoord niks is.
Er zijn uiteraard wel dingen die ik zou willen, maar nodig hebben? Nee.
Dat was vroeger wel echt anders en ik ben me momenteel wel heel erg bewust van het verschil.
Als ik dat nu niet had gehad was het sowieso geen optie, puur ter bescherming van mezelf..

Jeetje kan mij voorstellen dat hierdoor je leven op z'n kop staat. Wat fijn dat je je psycholoog nog even hebt gesproken maar moeilijk hoor om niet meteen te handelen, maar eerst alles te overdenken. Veel sterkte komende dagen!

[verwijderd] Ik vind dit wel een superduidelijke post van wat je wil. Goed omschreven! En ik hoop dat je ooit dat krijgt. Dikke knuffel!

Wat zal jij een storm aan gevoelens en gedachten in je lijf en vooral je hoofd hebben. Ik denk dat voor je actie onderneemt, die storm eerst gereduceerd moet zijn tot een wind of zelfs een bries voordat je rationeel kan beslissen wat je hiermee wil.

Maar ik snap het wel dat je nu meteen actie wil ondernemen om het maar achter de rug te hebben, maar dat zou een reactie zijn uit emotie. En die emoties zijn nu niet je beste raadgevers.

Heel veel sterkte! Je hebt er al zo lang mee rond gelopen, nog een beetje tijd erbij kun jij echt wel handelen. Ik hoop dat wat je ook beslist of wat er nu ook gebeurt, je dit deel kunt gaan afsluiten en het rust gaat brengen.

Ansji Je hebt er al zo lang mee rond gelopen, nog een beetje tijd erbij kun jij echt wel handelen.

Klopt!
Ben vandaag wat geduldiger dan gisteren gelukkig! Ga me focussen op de meiden, hun kerstcadeautjes ophangen en gewoon wat aanrommelen in huis.
Niks overhaasten..

Ik heb er verder niet veel aan toe te voegen maar wilde wel even zeggen dat je dit goed aanpakt! T is nog al niet wat qua emoties wat dit bij je losmaakt. Neem je tijd, die paar weken kunnen er ook nog wel bij

Miek89 Helemaal mee eens.

[verwijderd] nee, niet echt eigenlijk
Algemeen: de afgelopen weken zijn een grote aaneenschakeling geweest van heftige dingen, (waaronder dit gedoe met mijn moeder, maar ook I, mijn relatie, mijn lichaam) en ik zit echt weer op het punt dat het eigenlijk even niet meer gaat. Snel getriggerd, hyperventileren, tegen het randje van paniekaanvallen aan. Maar goed, ik voel het wel beter aankomen, geef meer grenzen aan en probeer veel te rusten, alleen werkt de chaos in mijn hoofd niet echt mee
Komt wel goed.

Wat betreft mijn moeder.. Ik heb dus noodgedwongen alles even moeten parkeren. Op dit moment ga ik er even helemaal niks mee doen, ik heb veel te veel andere dingen aan mijn hoofd en mijn mentale welzijn gaat gewoon voor, zeker wanneer het gaat om haar. Zij is niet mijn prioriteit
Maar er zijn kleine dingen, punten waarop ik me afvraag wat zij van iets zou vinden, hoe zou zij naar mijn leven kijken? Ik zag vorige week dat ze reageerde op een Facebookstatus van mijn oom (haar broer) en in plaats van angst of afkeer voelde het meer nieuwsgierigheid, alsof ik haar nu vanaf een afstandje kan observeren.
Op die manier denk ik dat ik mezelf een beetje voorbereid op de mogelijkheid dat ze ooit weer in mijn leven zou kunnen zijn, maar wel in veel kleinere stappen dan mijn oorspronkelijke idee om toch om een brief te vragen.
Mijn tempo staat bovenaan, en momenteel vind ik mega-mega-langzaam eigenlijk wel goed genoeg..