Dit is herkenbaar. Van de buitenkant gezien had ik een rimpelloze, goede jeugd. Maar als je inzoomt zie je toch dat mijn ouders allesbehalve perfect waren.
Mijn vader is emotioneel onvolwassen. Hij voelt zich in bepaalde situaties gegeneerd en om dat te verbloemen, gaat hij heel onaangepast gedrag vertonen. Het is eigenlijk alsof hij nooit ouder is geworden dan 17. Steun of een sterke vaderfiguur was hij dan ook niet. Zijn vader was heel autoritair en zijn moeder koud en gesloten. Ik snap dus wel waar het vandaan komt, hij heeft ook nog een broer verloren op zijn 17e en dat nooit echt verwerkt.
Mijn moeder is emotioneel ook niet echt volgroeid. Ze is haar moeder verloren op haar 13e, zo'n cruciale leeftijd, en mijn opa hertrouwde toen ze 16 was. Mijn oma (haar stiefmoeder dus) kwam met haar 3 kinderen bij hun wonen om 'een groot gelukkig gezin' te vormen, maar dit was schijn. Mijn moeder heeft die schijn altijd hooggehouden, tot mijn opa overleed en ze haar stiefmoeder keihard liet vallen. Alle rancune van haar puberjaren kwam er toen nog uit. Door die opgekropte gevoelens is ze er nooit 'echt' geweest voor me. Ze deed enorm haar best, was altijd thuis voor ons, verzorgde ons tot en met, maar een goed gesprek werd of meteen veel te emotioneel (en ze betrok alles op zichzelf) of was gewoon niet mogelijk. Hierdoor heb ik in mijn puberteit ook heus domme dingen gedaan die met een beetje liefde en sturing niet hadden hoeven gebeuren.
Ik (h)erken dit nu en ben niet meer boos op ze, door de afstand die ik letterlijk van ze heb genomen en door te zien hoe ze zijn als grootouders. Ik probeer mijn kinderen ook echt de opvoeding te geven die ze verdienen, warm, liefdevol, niets is taboe en wel met duidelijke grenzen. Mijn man is emotioneel heel volwassen (al van jonge leeftijd) en hij kan ze die steun en richting wel geven, die ik gemist heb. Dus dat is ook al wat geruststellend. Ook probeer ik er voor mijn kinderen te zijn door me in te leven in hun leefwereld en vragen wat zij ergens van vinden. Uiteraard maak ik ook fouten en zullen ze me weleens vervloeken, maar ik doe echt echt mijn best en ik kan niet wachten om te zien wat voor persoonlijkheden ze hebben en hoe ze zullen bloeien. Die oprechte interesse is juist wat ik in mijn jeugd heb gemist.
