Vulpen Maar ik denk dat werkgelegenheid wel een van de bepalendste factoren is hierin.
Dat is oprecht wel heel erg veranderd de laatste jaren. De werkgelegenheid is enorm gegroeid buiten de randstad. Veel bedrijven zijn zich er buiten gaan vestigen. De functie van mijn zus bestond 10 jaar nauwelijks buiten de randstad. Ze overwoog toen al om hierheen te komen, maar ivm werk wel wat lastiger. Nu kon ze kiezen waar ze wilde werken, omdat er nu meerdere grote internationale bedrijven hier gevestigd zijn. Uiteindelijk koos ze trouwens voor een baan in Utrecht haha. Dat thuiswerken normaal is geworden, scheelt. Ik ken best wel wat mensen, waaronder mijn zus die 1x per week heen en weer rijden naar de Randstad en verder thuis werken. Vanaf Groningen zit je in 2 uur in Amsterdam of Utrecht met de auto of de trein. Het klopt wel hoor, want toen ik 20 jaar geleden afstudeerde, was het inderdaad bijna onmogelijk om hogere functies te vinden in met name het bedrijfsleven.
Zonnebloem Maar het voelt alsof jij wel duidelijk een mening hebt over één van mijn gedachten hierover door o.a. de bewoording die je eraan geeft zoals drammen en verwend.
Waarschijnlijk, omdat ik hier ook een mening over heb 😉. Ik gun het natuurlijk ook iedereen om te wonen waar die wil wonen, maar als het niet kan, houdt het op. Wat had ik zelf moeten doen, blijven lopen klagen en piepen dat ik perse in Amsterdam wil wonen, terwijl het gewoon niet kon? Ik had dit inderdaad drammerig en verwend van mijzelf gevonden als ik hierin was blijven hangen. Natuurlijk mag je dan even ontzettend klagen en balen, maar ondertussen moet je verder kijken naar wat er wel mogelijk is. Ik kon in mijn eentje de woningmarkt niet veranderen, dus zoek je een andere oplossing. Ik was jong, flexibel en het is niet het einde van de wereld. Iedereen zou de vrijheid moeten hebben om te wonen, waar die wil wonen, maar we hebben nu eenmaal te dealen met de realiteit of iets wel of niet mogelijk is.
Dit is wel wat ik eerder bedoelde met de verwende prinsjes en prinsesjes. Iets perse willen, wat niet kan en daarin blijven hangen. Gewend zijn dat alles op hun manier gaat of alles voor ze opgelost wordt met uiteindelijk een probleemoplossend vermogen van niks. Je mag er natuurlijk ontzettend van balen en verdrietig zijn, je mag allerlei wensen hebben, maar als iets niet mogelijk is, financieel of om een andere reden, moet je op een gegeven moment jezelf wel weer bij elkaar rapen en verder kijken.
Ik vind dit oprecht een hele belangrijke vaardigheid die ik mijn meiden wil meegeven in de opvoeding. Of het nu om een woonplek gaat, een te dure spijkerbroek of een ziekte die ze later overkomt. Het kan groot en klein zijn, maar na een bepaalde baal of rouwperiode moet je gaan kijken naar wat er wel mogelijk is. Er is niks mis mee om te leren omgaan met tegenslagen, waarbij er uiteraard alle begrip is voor de emoties die erbij horen. Het leven is alleen niet maakbaar en je kan niet altijd krijgen wat je het liefst wil in het leven. Ik kan niet elke hobbel voor ze glad strijken in het leven en dat wil ik ook niet.
Persoonlijk vind ik dan veranderen van een woonplek als je nog zo jong bent, iets wat prima te relativeren is. Nog sterker ik denk dat het ook wat positiefs kan opleveren op die leeftijd. Je bouwt op die leeftijd snel weer een nieuwe vriendengroep op en het maakt je ook meer flexibel en zelfstandiger.
