Kom ik weer met een verhaal over mijn zoon hoor .. maar ik ben er gewoon veel mee bezig, sorry 😟😬
Scroll maar door als je het niet interessant vindt 🙂
Gisteren waren we met een groep vrienden picknicken. Er waren 3 andere kindjes rond dezelfde leeftijd als Robbie. Er was zoveel interactie tussen hun 3 en tussen hun en de volwassenen. Stoeien, ruziën, praten, kijken, kopieren. Heerlijk om naar de kijken.
Op een gegeven moment gingen er een paar volwassenen een bal overgooien en zag je de 3 peutertjes in het midden heen en weer rennen; lachen, plezier hebben. En dan 5 meter daarnaast zag je Robbie.. In zijn eentje.. Beetje scharrelen, steentjes zoeken.
Op dat moment brak mijn moederhart gewoon een beetje. Hij is echt anders, en die realiteit is soms echt moeilijk.. vind ik.
Aan het einde van zo'n middag krijg ik ook altijd opmerkingen over hem. En niet perse negatief hoor, vaak juist postief. "Wat is hij rustig joh, heerlijk!" "Je heb er geen kind aan!" "Echt in zijn eigen wereldje he?"
En dat klopt allemaal .. en ik maak me er zo'n zorgen om. Mja, dat zeg ik niet natuurlijk.
Ik heb het er echt even moeilijk mee 🙁
