[verwijderd] De feitjes / de ‘wetenschappelijke’ informatieve kant is iets wat veel mensen zich kunnen voorstellen dat hb’ers anders hebben dan de meeste mensen.
Dit is voor mij vooral het stuk dat ik er iedere keer toch weer op terug kom, het zal wel niet zo zijn. Want mijn feitenkennis is compleet nutteloos.
Ja, ik kan alle kentekens van alle auto's die mijn ouders en de buren ooit hebben gehad op chronologische volgorde opratelen, maar wat heeft iemand daar aan? Ik weet alles van Buffy the vampire slayer, en ja, pinguïns hebben wel degelijk knieën. (Voor degenen die daar 's nachts van wakker liggen, bij deze)
Het enige niet compleet nutteloze is dat ik geen Facebook of kalender nodig heb om me te herinneren aan verjaardagen, want ik weet ze allemaal. Ik kan midden in het maken van een afspraak compleet afgeleid raken want die datum heb ik al iets, om tot de conclusie te komen dat een klasgenootje van de basisschool die dag jarig is 🙈
Maar de meest basale dingen kan ik niet. Ik doe dingen die in de ogen van de meeste mensen gewoon echt héél erg dom zijn. Gewoon.. gênant dom ook gewoon.
Dus dan zal dat hb ook wel niet van toepassing zijn.
Ik ben wel heel erg prestatiegericht. Daar zit ook heel veel faalangst bij en dus de voornaamste reden dat werken steeds niet lukt. Maar ik heb al weet ik hoeveel spelletjes van mijn telefoon af moeten gooien omdat ik er niet mee om kan gaan. Ik raak in een hyperfocus, krijg giga compensatiedrang en ik raak echt gestresst.
Het enige waarmee ik het niet heb zijn bordspellen, omdat ik dat echt zie als tijd doorbrengen met familie in plaats van moeten presteren.
[verwijderd] Bemoei je met je eigen zaken’. Maar omdat het vanzelf gaat, ik kan het niet tegenhouden; ik ga analyseren, patronen zoeken en problemen blootleggen
Dit hele stuk, en alles wat er aan vooraf ging, is gewoon zo herkenbaar!!
[verwijderd] Dan is alles voor niets geweest en zij blijven crappy keuzes maken gesteund door het gros van de mensen want die functioneren ook zo 😩
Heb jij ook dat het dan gewoon bijna als een persoonlijke afwijzing voelt? 😶
Wat voor mij momenteel goed werkt is om die energie om te zetten in mijn eigen therapie. Nu ik heb geaccepteerd dat ik niet alles tegelijkertijd kan doen, ook al zie ik het wel, is het meer een gevoel van richting geworden.
Ik hoop uiteindelijk wel iets van een baan te vinden waar ik dit in kwijt kan, maar vooralsnog vind ik wel voldoening daarin. Dat mijn psycholoog er een beetje voor spek en bonen bij zit is bijzaak 🤣
[verwijderd] Een ‘droom’ van mij is om een nieuw soort maatschappij te ontwikkelen waar relaties anders worden gevormd dan hoe we nu doen.
Want hoe we nu relaties doen / beginnen is niet productief. Teveel mensen kiezen slechte partners. Dat moet anders.
Dit. Gewoon.. dit. Soms denk ik dat ik relatietherapeut een geweldig beroep zou vinden, maar aan de andere kant.. misschien dat ik het als hobby leuker zou vinden. Met hypothetische cliënten 😆
Ik vind de opleiding erheen te omslachtig, daar heb ik geen zin in.
En wat je zelf al aan geeft, het begint al bij de partnerkeuze, maar ook.. veel mensen zijn gewoon niet emotioneel volwassen genoeg om een stabiele relatie aan te gaan.
Niemand begrijpt mijn relatie. Dat is zo'n ander onderwerp waar ik me heel eenzaam bij gevoeld heb omdat ik er niet over kan praten. Even los van alle freaky shit, want dat is nog niet eens de voornaamste reden. Het is een..
Wij zijn nu 12 jaar samen, en officieel gezien hebben we nog steeds geen relatie. Het is een situationship. We praten dagelijks, maar onze prioriteit is onszelf. We waren er allebei gewoon bewust van dat we allebei niet klaar waren voor de commitment, dat we veel te afhankelijk waren van elkaar voor bevestiging in ons eigenwaarde en dat alleen maar problemen op zou gaan leveren op de langere termijn. Dus wij hebben ervoor gekozen om pas officieel een relatie met elkaar aan te gaan en de buitenwereld erbij te gaan betrekken wanneer we er ook daadwerkelijk klaar voor zijn.
Nu gaat het goed (heel goed zelfs..) maar wat voor relatie verwacht iemand van ons te hebben wanneer ik een paniekaanval krijg omdat hij een avond op stap wil en ik bang ben dat hij daar iemand ontmoet die hij leuker vind dan mij? Wil ik dat een partner aan doen, als ik mezelf daarin zo minderwaardig voel dat ik hem niet kan vertrouwen om een avond met vrienden weg te gaan? Wil ik in een relatie zitten waarbij ik continu die geruststelling nodig heb omdat ik nooit geleerd heb om te dealen met mijn eigen emoties? Of wat als hij een opmerking maakt die verkeerd valt, mijn ptss triggert en ik in paniek raak omdat hij mijn grenzen niet respecteert en wat als hij ook agressief wordt dus ik gooi hem bij voorbaat maar uit huis zodat het niet zo ver kan komen?
Mijn vriend heeft/had zijn eigen trauma, en soms botsten we gigantisch want wat hij nodig had stond haaks op mijn behoeften, en had nooit geleerd om zijn grenzen aan te geven, dus die offerde veel te veel van zichzelf op om mij te ondersteunen.
Klinkt als een gezonde relatie hè? 🤣
Dat is wat de hele wereld verwachtte van ons. Want normale relaties zijn normaal, en die van ons is dat gewoon niet. Wij zijn de weirdo's.
Voor ons is het dus echt een bewuste keuze geweest om géén relatie te hebben, en duidelijke scheidingen te hebben tussen wat we wel en niet delen met elkaar.
Maar hoe leg je zoiets uit? We zijn 12 jaar samen, delen onze diepste gedachten, maar we volgen elkaar niet op social media. We spreken elkaar iedere dag, maar hij heeft mijn kinderen nog nooit ontmoet.
Zelfs mijn psycholoog denkt dat ik gek ben 🤣🤣🤣
Ze heeft door laten schemeren dat zij van mening is dat ik maar gewoon een ander moet zoeken, iemand met wie ik gezellig naar de Efteling kan gaan en weet ik wat voor oppervlakkige shit. Maar daar heb ik toch vriendinnen voor?! En dan nog, mijn problemen zijn echt niet opgelost als ik nu een normale relatie aan ga met een random tinderdude. 🤷♀️
Dit werkt voor ons omdat we allebei volledig op een lijn zitten, we elkaar de ruimte geven om onafhankelijk te mogen zijn en elkaars manieren om te ontwikkelen als persoon respecteren. Ik ben juist heel erg blij met hoe we dit hebben aangepakt, fucking trots op hoeveel we bereikt hebben, en ik kan het iedereen aanraden 😆
Het is echt niet altijd makkelijk geweest, soms was het zelfs vreselijk zwaar, maar nu kan ik echt oprecht zeggen dat het het gewoon wel waard is geweest.
Veel te veel mensen stappen in een relatie omdat ze niet alleen durven zijn, of zoeken iets wat ze in zichzelf missen. Maar een partner hoort een aanvulling te zijn, geen invulling. Op zo'n manier creëer je toxische relaties, traumabanden, ongelijkwaardige relaties, scheefgroei... En soms gaat het goed hoor, als beiden ondertussen ook aan zichzelf durven blijven werken, en ze samen kunnen groeien.. maar dat gebeurt gewoon niet door 'gezellig naar de Efteling te gaan' en te gaan ienemienemutten op een datingapp. Want dan loop je gewoon weg van je eigen shit, en vroeg of laat vind het toch wel weer een weg naar boven.
(Dit is trouwens echt zo'n voorbeeld van een onderwerp waarover ik uren zou kunnen praten hoor... vriend en ik praten meestal in de avond, en regelmatig dat we pas om 3 uur gaan slapen 🤣)
Maar ja.. wij zijn raar in de ogen van de buitenwereld. Omdat we er voor kiezen om niet nog een generatie op te laten groeien in een ongezonde thuissituatie. Omdat we beter willen voor onszelf, en omdat we genoeg van elkaar houden om dat elkaar ook te gunnen.
Ik ben overigens lekker offtopic gegaan, en lekker lang verhaal ook.. Mijn batterij is er leeg van 🤣
Even een sidenote: ik heb niks tegen mensen die elkaar ontmoeten op een datingapp en gezellig naar de Efteling gaan. Alleen maar leuk.
Het gaat mij puur om mensen met trauma's, die in plaats van therapie kiezen om naar de Efteling te gaan met het dating-app-mens, in de hoop op die manier niet te hoeven voelen wat ze voelen, en relaties/partners als afleiding gebruiken voor hun emoties.
