Hooyo-shimbir allereerst, hele dikke knuffel! Het is zo herkenbaar, maar je komt er echt wel! Goed dat je al een psycholoog hebt, dat scheelt enorm ❤️
Ik wil graag je vraag beantwoorden, maar ik heb geen idee of je er iets aan hebt.. bij mij speelde er namelijk veel meer, en dat kwam allemaal tegelijkertijd tot een hoogtepunt. Ik had een periode dat ik voor mijn gevoel iedere sessie een nieuwe diagnose kreeg..
Ik heb heel lang (veel te lang) gewacht voordat ik hulp ging zoeken. Ik liep er al zo'n 6 jaar mee rond, meerdere (randje) burn-outs, en uiteindelijk lukte het niet meer. Ik kreeg dagelijks paniekaanvallen, en ook toen pas kwamen de nachtmerries en de flashbacks. Als ik nu terug kijk waren er al veel eerder signalen maar dat herkende ik niet als zodanig.
Maar eenmaal bij de psycholoog bleek er veel meer te spelen, waaronder mijn moeder en nog een andere situatie, en een hele hoop hardnekkige patronen. Ik ben uiteindelijk gediagnosticeerd met ptss, gegeneraliseerde angststoornis, persoonlijkheidsstoornis nao, en daarnaast: laag zelfbeeld, vermoedelijke eetstoornis, hypochondrie, faalangst, bindingsangst en verlatingsangst. Ik ben nu ruim 7 jaar bezig en alleen de faalangst en eetstoornis staan nog open, maar laat je dus niet afschrikken door het feit dat ik al zo lang bezig ben, want er speelde veel meer dan alleen mijn ex..
Voor het gemak heb ik mijn verzameling stoornissen hier altijd maar gewoon ptss genoemd, omdat dat de diagnose was waarmee ik binnen kwam bij de psycholoog, en dat ook gewoon makkelijker typen was, gezien ik al een hele paragraaf kwijt was aan het opsommen van mijn lijstje 😅
De situatie met mijn ex heeft een klein jaar geduurd denk ik, ik had voornamelijk emdr daarvoor.
En omdat ik vervolgens dmv schematherapie ook kon werken aan het aangeven van mijn grenzen en mijn zelfbeeld raakt het contact wat ik nu nog met hem moet hebben me ook niet meer.
Vervolgens heb ik de situatie met mijn moeder aangepakt, waardoor mijn zelfbeeld beter werd, en ik in staat werd om de andere situatie (daar praat ik liever niet over hier) te doen. Met name het aanpakken van die laatste heeft er nu voor gezorgd dat ik echt wel kan zeggen dat ik geen last meer heb van psychische klachten. De faalangst en de eetstoornis hebben dezelfde oorsprong, daar zijn we nu mee bezig. Het is dus niet zo dat ik nu helemaal genezen ben, maar de effecten die dat heeft op mijn dagelijks leven zijn veel minder beperkend en door alles wat ik al heb kunnen doen heb ik de ervaring dat deze therapie voor mij goed werkt, en dus het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt.
Ik heb periodes gehad dat het voelde alsof er geen eind aan kwam, ik hartstikke moedeloos werd want voor alles wat ik oploste kwamen er weer 5 nieuwe dingen bij, maar ergens is er gewoon een omschakeling gekomen.
Want helaas is dat ook gewoon een ding, bij mij althans, dat zeker in het begin er gewoon nog dingen naar boven kunnen komen waarvan je dacht dat je ze verwerkt had, maar helemaal niet zo blijkt te zijn..
Maar goed, aan de andere kant, er zijn ook angsten verdwenen waar ik nooit aandacht aan heb besteed, maar die ergens onbewust toch gekoppeld zaten aan iets anders. Met name het afgelopen jaar is dat als een speer gegaan. Ik was bijvoorbeeld altijd heel bang om met de trein te gaan, en ik heb geen flauw idee waar die angst heen is, maar we gaan vrijdag naar Amsterdam 🤔
Voor je lichamelijke klachten zou ik je echt aanraden om er iets/iemand bij te pakken!
Ik heb eens in de 2 weken een afspraak met een cesartherapeut, dat is echt heel prettig. Ik heb nog steeds wel wat lichamelijke klachten, maar veel minder, en bovenal heb ik geleerd hoe mijn lichaam werkt dus ik kan het veel beter sturen. Vroeger raakte ik echt in paniek wanneer ik klachten kreeg door de hyperventilatie, ik dacht dan echt dat ik dood ging ofzo. Nu inmiddels haal ik mijn schouders op en ga ik mijn oefeningen doen of pak ik mijn massageapparaat.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Maar ben ook niet boos op jezelf, je hebt gedaan wat je kon, op het moment dat je er klaar voor was. Als er iets is wat ik de afgelopen jaren geleerd hebt is dat iedere stap bijdraagt aan het grote geheel. De kleinere stappen die je hebt meegemaakt waarvan je nu zegt "was ik op dat punt maar wegggegaan", hebben bij elkaar opgeteld jou wel de kracht gegeven om de stap uiteindelijk te kunnen zetten. Ze zijn allemaal zinvol geweest. Het heeft geen zin om jezelf te veroordelen dat je er eerder niet klaar voor was, je was op dat moment wel degelijk (onbewust) bezig om jezelf klaar te stomen. Alle dingen tellen. Heel cliché, maar it's about the journey, not the destination.
Net zoals iedere therapiesessie, hoe klein het resultaat op dat moment ook, weer bijdraagt aan een toekomst voor een Hooyo-shimbir die uiteindelijk weer gelukkig gaat worden.
Het gaat echt helemaal goed komen met jullie! Veel sterkte ❤️
