Ik ga mentaal even niet zo lekker. Alles met ex is me teveel..hij blijft maar zuigen en contact zoeken op een nare manier en tegelijk wil hij zijn kinderen niet meer zien. Ook bij hun zoekt hij contact.
Vorige week was ik bij de advocaat en zij heeft zijn advocaat een dringend verzoek gegeven haar cliënt erop te wijzen dat het zijn keus is geen omgang en contact met zijn kinderen te willen en dat hij dan ook niet emotionele belastende berichten moet blijven sturen.
Ikzelf heb hem sindsdien geblokt op app en telefoon. Ik kreeg gerust 10 belletjes per dag (ongeacht of ik opneem of niet) En zeer emotioneel belastende en beschuldigende berichtjes, echt wel een stuk of 20 per dag.
Na 5 maanden alles wat in mijn macht ligt eraan gedaan te hebben hem te overtuigen dat het einde van ons huwelijk niet betekend dat ervoor hoeft te kiezen zijn kinderen niet meer te zien. Dat de meiden hun papa nodig hebben, ondanks dat er met de oudste contact herstel nodig is. Er is teveel gebeurd maar er kan altijd gewerkt worden aan het opbouwen van een ouder kind relatie. En dat weigert hij.
Hij zegt zelf dat hij niet meer aan emoties doet, dat kan hij niet en is van het rationele en handelen. Het is voor hem zwart wit, als hij niet met zijn kinderen in 1 huis woont dan wil hij ze niet meer zien. Hij is ook trots op z'n uitspraken, en zegt dat hij zo is en daardoor sterker is dan andere. Het andere moment is hij het grootste slachtoffer en is alles mijn schuld dat we in deze situatie zitten en dat hij door mij is gedwongen de meiden niet te zien. Dat ik expres ons huwelijk stuk heb gemaakt en het een jarenlang plan van mij is geweest dit tot uitvoering te brengen. Nergens van zijn kant is er inzicht dat patronen door ons beide zijn ontstaan, en het huwelijk niet gezond meer was waar hij ook aandeel aan heeft.
Gelukkig Ben ik mij hiervan bewust en heb ik een fijne psycholoog waar ikal 5 jaar kom en me enorm helpt niet volledig krankzinnig te worden door zijn ellenlange verhalen.
Ook ben ik bezig met afstuderen, 12 juni heb ik mijn afstudeer verdediging waar ik nog enorm veel voor moet doen.
En het lukt me niet om eraan te beginnen.
Het enige wat ik wil is thuis zijn, slapen, boek lezen en niks doen. Heb echt nergens zin in. Voel me zo enorm moe en op... wanneer ik op stage ben heb ik het trouwens wel naar m'n zin. Het erheen gaan kost de meeste moeite. Afgelopen week heb ik vanaf huis gewerkt en eerlijk gezegd heb ik echt geen ene flikker uitgevoerd.
En dan solliciteren, ook daar gaat veel energie in zitten en stress. Ik leeg van t geld van m'n ouders en ik moet werken. Ik hoop vanaf juli of augustus een baan te hebben. En gelukkig kan ik in juli ook werken bij de kinderopvang zolang ik nog geen lab baan heb of als het contract nog niet rond is.
Maar de gedachte alleen al elke dag te moeten werken zie ik zo tegenop. Ik wil vakantie, en niks doen.
En dan alle emoties van de meisjes. De oudste heeft sinds 2 weken paniekaanvallen en gaat amper naar school. Ze komt dan huilend terug naar huis gefietst omdat het niet lukt. Ik heb zo met dr te doen. We hebben wel al bijna vakantie gelukkig en school is heel meedenkend. Ze krijgt een leerlingbegeleider (docent) om is mee te praten. Psychologische hulp kan pas vanaf eind augustus omdat alles vol zit. De huisarts bood haar ook aan om als het teveel word dat ze langs kan komen om te praten. Maar dochter is enorm introvert en houdt er helemaal niet van. Ze wil eigenlijk gewoon de hele dag bij mama zijn, wat ik als een compliment zie hoor maar ik heb het gevoel alsof ik nooit 1 min voor mezelf heb op een dag.
De jongste heeft ook weer veel driftbuien, ook daar moet ik veel aandacht aan geven.
Het is ook helemaal niet gek dat ik zo moe ben... maar ik heb ook geen keuze om tijd en ruimte te maken rust te vinden.
En ik ben zo kwaad op ex. Hij weet niet wat hij aanricht (Of wel en doet 't bewust)... en ik vind het voor de meiden zo sneu. Mijn grootste angst na het overlijden van Jamielah was dat ze nog iemand uit ons gezin zouden verliezen. En die angst is waar geworden.
Volgende week en de 23e heb ik een cursus via CJG over alleenstaand ouderschap. En ook met de scheidingsdeskundige van daar gesprekken gehad hoe ik de meisjes het best kan begeleiden in het stukje "papa wil jullie niet meer zien".
Nouja ik schrijf het hier van me af, ik verwacht niet dat jullie nu ineens tips hebben maar het is wel fijn het even kwijt te kunnen.
