Trees dank je wel ❤️ wat heftig als je eigen moeder zoiets zegt. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dit met je mee blijft dragen, ondanks dat je het kan loskoppelen van jezelf, want dit heeft niks met jou te maken.
Ik weet dat mijn ouders 'hun best' hebben gedaan, dat ze zelf ook niet bepaald goede voorbeelden gehad hebben, maar ze misten de introspectie en ook een beetje emotionele volwassenheid om deze trauma's te confronteren en dus te voorkomen dat ze ze zouden overdragen naar hun kind.
Ze hebben mijn broer overspoeld met goede zorgen en liefde, ik denk ook deels uit 'schuldgevoel' dat ze al 1 kind hadden laten 'mislukken' en hij wentelt zich tot op de dag van vandaag in die aandacht. Hierdoor is hij emotioneel ook echt niet volwassen.
In mijn hoofd was de rekensom al snel gemaakt: ik: mislukt, broer: geslaagd. En als gevolg gaat iedereen je ook zo zien. Het buitenbeentje, de vreemde. 'Ach, die M. met haar boeken en vreemde talen. Wat een druif is het toch.' Het zorgt ervoor dat je niet als volwaardig wordt gezien, en dit voel je natuurlijk feilloos aan, maar je hebt de macht niet om er iets aan te doen. Mijn coping strategy was om me nog meer af te zonderen, me nog meer te verliezen in muziek en talen en boeken. En van zodra ik kon, uit huis te gaan naar de grote stad, waar ik wel gelijken vond. Maar dat trauma is gebleven en het is pas nu, ik ben bijna 38, dat het me echt lukt het volledig onder ogen te zien.
