LilyMilie ik begin dit te herkennen. Als in, ik heb onlangs veel therapie gehad en een van de dingen is natuurlijk dat mijn moeder is overleden toen ik 6 was. Daarnaast nog een trauma moment rond mijn 17e in ons gezin. Ik hoorde altijd van anderen om me heen dat ik dat zo goed had gedaan. Dat het zo knap is wat ik allemaal heb bereikt. Dat ik altijd alles zo goed doe. Dat ik mijn examens gewoon haalde in de week dat er iets ergs gebeurde wat grote impact op ons gezin had, dat ik als 5 en 6 jarige mijn moeder meerdere malen bewusteloos vond het en elke keer dacht dat de dood was. Toen nog niet.
En ik zelf heb denk ik tot 2 jaar geleden standaard tegen mensen gezegd (als ik vertelde dat mijn moeder was overleden) dat het wel mee viel, dat ik goed terecht ben gekomen, dat alles goed is gegaan. En dat is allemaal ook echt zo natuurlijk.
Alleen blijkt nu dat ik blijkbaar veel diepere trauma’s en patronen en overtuigingen door met name die twee gebeurtenissen heb. En dat heb ik nooit geweten. Het besef kwam een beetje toen mijn ouders vertelde dat ik na de dood van mijn moeder weken niet had gepraat. Alsof je het over iemand anders hebt want ik kan me daar echt niks van herinneren en ik heb er ook geen gevoel bij. Ter verduidelijking: dit heb ik pas 3 jaar gelden gehoord. Vanuit huis wordt niet gepraat over lastige dingen (bij mijn man ook niet) en mijn man en ik zijn daar dus ook niet goed in. Dus je gaat gewoon door, schouders eronder en kijk hoe goed het gaat.
Ik heb dus ook nooit om hulp leren vragen en ik kan dat ook helemaal niet. Ik doe het altijd zelf wel, het gaat goed, het komt altijd goed met mij. Ik dacht alleen dat het gewoon karakter van me was maar ik kreeg dus pasgeleden te horen dat het waarschijnlijk komt door die eerste gebeurtenissen in mijn leven.
Dus bijzonder om deze quote en dit stukje tekst nu te lezen. Vooral de laatste zin!
