Gister kwam de aannemer onverwachts langs om een sinterklaaspakketje te brengen (chocola enzo).
(Huidige situatie is dat ik contact rondom de laatste dingen van de verbouwing over heb gedragen aan m'n vader, want ik trok het niet meer. Contact is niet onvriendelijk, maar wel veel trekken aan een dood paard. En het afgelopen jaar verbouwen is echt teveel geweest, naast alle andere dingen)
Ik heb 'm netjes thee gegeven en even gesproken, maar ik merkte toen ik hem voor de deur zag staan en daarna dat het hele gebeuren richting trauma gaat. Ik voel mij zó kut zodra ik denk aan de verbouwing of álles wat ermee te maken heeft.
Vlak daarna kwamen mijn ouders langs om de kerstboom te brengen, en wel even een fijn gesprek gehad. Dat luchtte wel op.
Volgende week worden er nog wat werkzaamheden verricht, hopelijk volgt daarna de definitieve oplevering en kunnen we de verbouwing afsluiten. En hopelijk gaat het daarna met mij wat beter, mentaal in ieder geval.
Ik heb besloten dat ik het nog 6 maanden, tot 1 mei, ga aankijken. In die tijd zal de verbouwing af zijn, de nieuwe auto geleverd zijn en hoooopelijk ook de nieuwe richting die we ingaan rondom de zorg goed lopen, zodat we niet om de haverklap zonder zorg zitten (en ik man dus moet helpen, wat fysiek voor mij zeer onverstandig is). Als het dan niet beter gaat dan stop ik met (dit) werk. Ik vind mijn werk heel fijn, en op het werk zelf gaat het meestal goed, maar ervoor en erna niet. Ondanks dat het maar 2 halve dagen zijn. Ik weet nog niet wat ik dan wel ga doen, helemaal niet werken is om verschillende redenen geen wenselijke optie. Maar dat zie ik dan wel.
