Trees bedankt voor je reactie. Nu je het zo zegt is het is meer de angst voor ziek worden in bepaalde (openbare) situaties.
Ik was vroeger echt panisch voor overgeven zelf en als ik me misselijk voelde kwam daar dus paniek bij. Maar de angst voor het overgeven is eigenlijk weggegaan tijdens de zwangerschappen, omdat ik er toen echt mee geconfronteerd werd. Ik vond het helemaal niet zo erg en dacht nog: 'hey, het voelt dus heel anders als je echt gaat overgeven! Dit ga ik wel herkennen, dus maak je niet zo druk.'
Wat ik voel tijdens die panieksituaties is moeilijk te omschrijven, maar het is vrijwel altijd een zwaar/drukkend gevoel op mijn maag, krop in de keel, onrustige darmen (heb ook periodes gehad van prikkelbare darmen waarin ik bijna niets kon eten), heel moe en tegelijkertijd hyperalert, zweten, hogere hartslag, soms een tintelend gevoel in armen/benen. En continu de angst: niet overgeven in het openbaar, oh wat veel mensen, als ik nu ziek word ziet iedereen het, etc. Terwijl het nog nooit echt gebeurd is.
Als ik in een open ruimte ben kan ik het eruit 'lopen', maar als ik dus vast zit in een trein, auto of bus gaat dit natuurlijk niet en dat voedt de angst weer.
Ja van dat veiligheidsgedrag ben ik me ook wel bewust, het is een manier om controle te houden. En tegelijkertijd mis ik best veel, op vakantie wil ik me bijv. zo min mogelijk verplaatsen. Of we moeten wandelen of op de fiets gaan, dan heb ik geen problemen. Ik vind het zo stom van mezelf.
