🏳️‍🌈 Pride 2022🏳️‍🌈

Manque Wat goed dat je dit deelt

Ik was denk ik ook 15 of 16 toen ik er met mijn moeder over sprak. Ik vertelde haar dat ik verliefd was op een klasgenoot en liet haar raden op wie, tot ze alle jongens gehad had. Ook hier een verwarde stilte, en daarna de hoopvolle opmerking dat het misschien nog wel over zou gaan, en dat ze dat hoopte want anders zou ik het heel moeilijk krijgen. Ik heb het er daarna nooit meer met haar over gehad totdat ik een relatie kreeg met mijn vrouw, op m'n 19e.

Ze had zeker gelijk dat het leven moeilijker is als lhbt'er. Maar dat dat ook zo was omdat ze dat zo expliciet benoemde en het verder nooit bespreekbaar heeft gemaakt zag ze niet.

Mijn coming out was toen ik verkering kreeg met een jongen en iedereen in de familie zei "Oh dus toch een jongen"
Niet helemaal waar, want de meeste mensen weten niet dat ik ook wel op vrouwen kan vallen, hoewel ik het niet geheim houd. Maar of ik echt verliefd kan worden op een vrouw weet ik niet.

Ik was iig 16 toen ik mijn eerste vriendinnetje kreeg. Leerde haar via via kennen, en ik was letterlijk ziek van verliefdheid. Overgeven, niet kunnen eten, niet kunnen slapen, man o man.. Er kon thuis gewoon over gesproken worden, mijn ouders reageerden ook heel normaal. Mijn vader zei: 'Ook goed. Kan ze mooi koken!' Dat was met een knipoog uiteraard, maar maakte het lekker luchtig Daarna kreeg ik een relatie van bijna 3 jaar, ook met een meisje. Vanaf mijn 20e ben ik geswitcht naar de mannen. Jullie weten allemaal hoe die eerste man was maar gelukkig heb ik nu de juiste getroffen haha. Voel me overigens niet bi nu, maar hetero. Toen ik met meisjes was, was ik er 100% van overtuigd lesbisch te zijn. Nu kan ik vrouwen nog steeds heel mooi vinden om te zien, maar ik voel me niet meer aangetrokken tot vrouwen en kan me ook niet voorstellen om ooit weer met een vrouw te zijn

Zuremat Dus bij jou was het daadwerkelijk een fase...? Zo krijgen moeders weer hoop hé

Vulpen Ja, wel een fase van 4-5 jaar haha Maar ben inmiddels genezen van deze nare ziekte

Ik heb laatst met mijn dochter (11) een soortgelijk gesprek gevoerd. Die gaf aan dat ze ‘questioning’ is, maar al haar vriendinnen ook. Toen heb ik ook wel gezegd dat ze daar op deze leeftijd nog helemaal geen beslissing over hoeft te nemen, en dat eigenlijk bijna alle meisjes op haar leeftijd jongens maar stom vinden. Ik hoop alleen niet, als ik het nu zo terug lees allemaal, dat ze dat heeft opgevat als dat ik het afkeur of een fase vind. Want dat is niet zo. Misschien toch weer eens opnieuw over praten.

Vulpen Ik ben inderdaad heel blij dat mijn kinderen zulke dingen met me durven te bespreken. Alleen wil ik het dan daarom ook helemaal goed doen..? Denk ik

@iMoeder#328869 ik denk dat je haar hebt verteld dat ze nog alle tijd heeft om dat uit te zoeken en dat niet morgen al hoeft te weten.
klinkt goed toch?

Deliana 12 is toch niet zo jong, dan krijgen heel veel kinderen aan verkering. Bij mij op school begon dat in groep 6 al.

Vulpen Maar is het niet al heel anders als je weet dat twijfelen normaal is? Sowieso is de puberteit een fase gevuld met twijfels, waarbij elke verliefdheid voor extra complicaties zorgt. Ik denk dat het kunnen bespreken van de dingen waar je mee stoeit sowieso al makkelijker maakt. Tenminste, dat hoop ik omdat ik ze dat probeer te leren.

Hier gister ook een gesprekje met S. Waren een boek van Meester Jaap aan het lezen en dat ging over Valentijn. Daar gaf ik wat uitleg over, omdat N. ook mee las en niet wist wat dat is. S. zei: 'Maar echt álle jongens uit mijn klas zijn echt superirritant en er is ook geen meisje op wie ik verliefd ben, dus ik maak wel gewoon wat voor m'n vriendinnen..'

Huggybird Dat was inderdaad m’n boodschap maar ik hoop dat het ook zo overgekomen is.