Zonnebloem Ik heb dat vanochtend geïrriteerd kenbaar gemaakt bij de juf.
Heel goed! Hoe reageerde ze?
Zonnebloem hoe merkte jullie aan N dat ze uit ging?
Lastig te verwoorden merk ik, maar je voelt aan alles dat je kind niet lekker gaat. In N. haar geval raakte ze steeds meer in zichzelf gekeerd, gaf de juf stralend een handje met weggaan, maar zodra ze de bakfiets instapte ontplofte ze over de kleinste dingen. Ik zie het altijd aan haar ogen; of ze dof staan en ze een beetje in de verte staart of dat ze met heldere blik de wereld in kijkt. Ze liep met haar ziel onder haar arm door het huis, maar ontzettend licht ontvlambaar; niks was goed, alles was strijd. Slapen was dramatisch, eten altijd gedoe. Ze stelde nauwelijks nog vragen waarvan ik wist dat ze ze had, liet alles een beetje gebeuren, maar wilde tegelijkertijd thuis de regie over álles. In de vakanties knapte ze op en dan begon het weer... Het ging met vlagen, soms periodes ging ze wat lekkerder op school (als ze een leuk project had of bezig was met een leuk werkje ofzo) maar dan stortte de boel weer in. Oh ja en ze kreeg een hekel aan alles wat met cijfers/letters/schoolse dingen te maken had echt een aversie. Zo ver dat als ik aan haar vroeg of ze haar eigen zakgeld uit een potje geld wilde vissen omdat ik even bezig was (10 centjes enzo, kon ze makkelijk) ze laaiend werd omdat ze het volgens mij zelf moest uitrekenen en “JE WEET TOCH DAT IK REKENEN HAAT!”. Euh...
Zonnebloem Hebben jullie destijds ook filmpjes gemaakt?
Wel gemaakt, nooit gebruikt. Ik heb wel eens ’stiekem’ een filmpje gemaakt toen ze haar vader zat voor te lezen bijvoorbeeld, of een foto gemaakt van een tekening die ze thuis had gemaakt om te kunnen vergelijken met het kraswerk op school. Juffen geloofden ons altijd op ons woord, dus nooit hoeven gebruiken, maar ergens gaf het me wel rust om het te hebben ‘voor het geval dat’. Ik zou alleen nooit met een camera op haar snoet gaan staan ofzo. Dat gaat mij ook te ver.
Zonnebloem Nog steeds denk ik dat hij niet hb is, wel past hij 100% in het zijnsluik
Dat alleen al is reden voor aanpassingen. En de vragen die hij stelt zijn niet bepaald passend bij een gemiddelde 5-jarige... Dus al is hij MB of niet of heeft op verbaal vlak een uitschieter naar boven of niet, dan nog zijn er aanpassingen nodig.
Zonnebloem Wat hebben ze bij jullie dochter sinds de iq test anders aangepakt?
Nou, de testuitslag kwam net voor de zomervakantie en ze is nu in de middenbouw gestart in een nieuwe klas bij een nieuwe juf, maar wat ze hier gedaan hebben wat helpt (tot zover dan...) is dat ze haar in een klas hebben gezet met twee andere hb-kids met wie ze samen werkjes kan doen (niet per se haar vrienden, maar ze is tenminste niet de enige). Juf heeft haar begin dit jaar een toetsboekje gegeven van groep 3 rekenstof en ze mocht doorwerken tot ze het moeilijk vond worden. Ze eindigde ergens halfverwege/eind groep 3 en vanaf dat punt heeft juf haar laten werken in haar werkboek. Juf zei dat ze ongetwijfeld verder is dan dat, maar dit punt voelde voor haar comfortabel om te beginnen dus de regie/autonomie (sleutelwoord in deze...) lag bij N. Lezen zelfde verhaal.
Daarnaast heeft ze nu een uurtje per week een op een contact met de hb-deskundige van school die haar leert over hb met alle valkuilen en sterke kanten die daarbij horen, mindset, emotieregulatie dat soort dingen en die haar werkjes mee geeft als verrijking. En soms doen ze ook gewoon een potje schaak met een kop thee er bij... 🙂
Tzt kan ze nog naar de verrijkingsgroep, maar dat vonden we een beetje veel voor nu. Maar er zijn dus mogelijkheden.
Maar bovenal heeft ze nu een paar vriendinnen met wie het echt goed klikt. Zulke andere vriendschappen dan bij de kleuters. Veel gelijkwaardiger. Die sociale aansluiting is echt essentieel, merk ik.
Oh en onze instelling is ook wel veranderd sinds de IQ test. De bevestiging van het ‘label’ en het vele lezen dat we hebben gedaan maakt ook dat we inzien dat het zwaartepunt echt niet bij school moet liggen. Ik accepteer meer dat het schoolse systeem gewoon niet zo goed bij onze kinderen past. Enerzijds verdrietig, anderzijds geeft het ruimte om andere mogelijkheden te verkennen. Ze zitten nu bijvoorbeeld op veel meer clubjes buiten school om. De focus ligt daar meer op, dan op school. Ik ben zelf ook minder krampachtig als het op school aankomt, gewoon omdat ik er minder waarde aan hecht wat ze daar doet (niet dat het me niet kan schelen, overigens) en ik denk dat N. dat voelt. Maar hier geldt denk ik wel; dat kan alleen als het op school ‘goed genoeg’ is en ik ben het met je eens dat school zeker een sleutel is... Is er mogelijkheid om voor maart alvast iemand mee te laten kijken van buitenaf? Orthopedagoog ofzo?
Nou ja, heel verhaal. Het is een lastige zoektocht.
