Ik heb de afgelopen dagen regelmatig gelezen dat het niet genoeg is om niet racistisch te zijn, maar het belangrijk is om je duidelijk uit te spreken tegen racisme. Maar daar staat tegenover dat ik gisteren een twitterdraadje las waarin er flink duidelijk gemaakt werd dat het vooral hypocriet was om je als witte persoon hier nu over uit te spreken, dat het afleidde van de boodschap en het podium van de zwarte gemeenschap die nu juist zo belangrijk is af zou nemen. Dat voor een keer, heel kort door de bocht, de witte persoon gewoon eens stil moest zijn en gewoon moet lúisteren.
Ik vind dit heel lastig, want ik kan actief gewoon niet veel meer doen dan solidariteit tonen, hier en daar een petitie ondertekenen of zodra de pietendiscussie weer van start gaat me uitspreken naar bepaalde familieleden.
Ik herken dan ook volledig wat @Blue zegt over het graag goed willen doen, maar ik vraag me af, als de pijn zo diep zit, en al zo veel generaties lang verankerd zit, kan ik het dan überhaupt wel goed doen? Is er iets wat écht zal helpen? Ik kan me uitspreken, empathie tonen, een standpunt tegen racisme innemen, maar zal het nooit écht kunnen begrijpen hoe het voelt.
En tegelijkertijd voelt dat dus inderdaad ook zo hypocriet, want wat doen mijn gevoelens er dan toe? Ik als witte vrouw, met bijbehorende privileges, maak me druk over mijn machteloosheid binnen een situatie die zo groot is en alles behalve om mij draait. Ik wil graag kunnen helpen, maar ik weet gewoon niet zo goed hoe. 😬
