Ansji En ik schaam me er inmiddels voor dat ik gewoon niet sterk genoeg ben om de gepaste afstand te houden, het los te laten. Het voelt nog niet alsof het echt klaar is. Dat moet nog komen, daarna kan ik mijn wonden gaan likken. Ik blijf mezelf bewust en onbewust pijnigen en dat vind ik niet fijn maar het juiste doen lukt maar niet. Nog niet.
Och meid!! Schaam je niet, echt niet.
Dat iedereen hier op je verstand timmert, meenemen, maar uiteindelijk kent iedereen een situatie waar je zo doorheen moet. En als je ex een echte klootzak is die jou mishandelde, zoals bij een aantal dames hier, dan is afstand nemen misschien wel "makkelijker" omdat je gevoel ook heel veel angst omvat. En dan is angst een sterkere raadgever dan liefde. (ik zeg makkelijker omdat ik geen ander woord weet, maar ik bedoel niet dat die dames een makkelijke situatie hebben oid).
Misschien heb je dit ook gewoon nodig, jezelf bewust/onbewust pijnigen, afstand nemen met alleen maar liefde is haast onmogelijk.. je zult iets negatiefs moeten voelen zeg maar.
En het is gewoon een kut situatie, een situatie die jij helemaal niet wilde/wilt. Gun jezelf deze verwerking ook. Er is niks fouts aan, niks mis mee. Het is hoe het gaat, met ups en downs, met naar elkaar toe en weer weg. Uiteindelijk vind je echt wel je eigen weg.
En als je je verhaal kwijt wilt en niet openbaar durft te zetten, stuur gewoon een PB he. Ondanks dat ik met mijn ex geen kinderen had, herken ik jou verwerkingsproces maar al te goed. Wij zijn nu gewoon goeie vrienden, beidde getrouwd en kinderen en zien elkaar regelmatig, zonder relatie gevoel, maar gewoon dierbaar/vriendschappelijk.
