Er zet denk ik ook wel veel verschil in wat m
Je pamperen vind, afhankelijk van je referentiekader.
Zo vind ik het helemaal niet belangrijk dat je op je 12 ofzo al een bijbaantje heb. Je werk nog lang genoeg in het leven, dat draagt mijn inziens niks bij.
Eveneens als door de sneeuw en regen fietsen. Ik voorkom dat al volwassenen ook liever dus zoek ook graag naar alternatieven.
Maar ik heb wel moeite mee dat 'alleen' zo belangrijk is. Ik las laatst een discussie dat het hebben van een eigen kamer voor een kind een recht was/ echt nodig was. Dat vind ik dus pamperen. Ik denk dat het juist heel goed is als je opgegroeid met z'n alle samen. En je leert je jezelf te zijn bij andere, maar ook op te laden in bijzijn van andere. Ik ben ook opgegroeid in een groot samengesteld pleeggezin en er hadden geen eigen kamers , iedereen had zijn/haar eigen problemen en afwijkingen, maar juist daarmee en daarmee samen dealen, daar heb ik veel van geleerd.
Dat is mijn definitie van niet lullen maar poetsen zeg maar haha.
(Disclaimer: ik bedoel dus niet te zeggen dat ik mensen hier persoonlijk verwend vind of iets verkeerd vind doen enz. Ik bedoel dus te zeggen dat mensen misschien wel kunnen verschillen in wat men de definitie van pamperen vinden.)
