Bij mij is het dubbel; ik ben altijd al slecht geweest in aangeven hoe ik me voel, dus bv ziek of dat ik ergens pijn heb. Als ik iets heb, sluit ik de rest heel erg buiten en lijkt het net alsof ik super relaxt ben, niks aan de hand. Als kind had ik dat erger dan nu, maar nog steeds ben ik er slecht in.
Dus als ik iets had, hadden mensen dat niet echt door en dachten mijn ouders ook snel na bv griep dat ik weer klaar was voor school. En dan op school flauwvallen omdat ik gewoon echt nog niet hersteld was.
Zelfde met toen ik mijn arm had gebroken en daarbij een hersenschudding had; toen ik thuis over bleef geven, was het wel duidelijk dat ik niet naar school kon. Maar toen dat over was, gaf ik niet echt aan hoeveel pijn ik nog had. Ik weet niet meer of me bv gevraagd is of ik me weer goed genoeg voor school voelde (ik was 7 toen).
Maar ook nu ben ik er dus nog slecht in - ik herken het bij mezelf ook gewoon niet zo goed? Ik ervaar bv duidelijk pijn, maar keer dan in mezelf en hobbel maar door en door, tot ik knap door alle spanning van pijn + door blijven gaan. Ik ben niet streng voor mezelf ofzo, ik registreer het zelf ook gewoon te laat.
Hierdoor leek het vaak ‘niet zeiken, gewoon doorzetten’, maar ik denk achteraf dat mijn ouders mij gewoon moeilijk konden ‘lezen’ (en ik mezelf ook).
