Ik vind het lastig te beantwoorden, want het ligt aan de context. Sneeuw? Ligt eraan hoe ver, hoe oud een kind is, is de sneeuw bevroren of meer papsneeuw enz. Lekke band idem.
Ik was van voor het mobiele tijdperk, dus heel veel dingen moest je zelf oplossen omdat je niet kon bellen en ouders zelf ook niet altijd bereikbaar waren. Ik woonde ongeveer 6km van de middelbare school en kan mij niet herinneren dat we ooit thuis bleven vanwege sneeuw. Vertrokken we gewoon vroeger en liepen we grote stukken met de fiets aan de hand. Niet alleen ik, maar de meeste vriendjes en vriendinnetjes wel. Lekke band was ook een kwestie van lopen of bij iemand achterop springen, waarbij iemand anders de fiets aan de hand had, terwijl hij op zijn eigen fiets zat. Was het donker, was je alleen, dan kon ik vaak wel opgehaald worden. Soms kon je echter niemand bereiken, dan pakte je een bus en liet je de fiets staan. Ik ben er nooit slechter van geworden, al vond ik het wel stom natuurlijk 😉.
De grens ligt wat mij betreft bij wat verantwoord is en daarna wat de mogelijkheden zijn om te helpen. Soms kan je simpelweg niet helpen, soms is het gewoon goed om het een kind zelf te laten oplossen. Niet in de zin van ‘niet zeiken, maar doorgaan’. Liever oude manier van, wat vervelend schat, hoe zou je dit nu zelf kunnen oplossen?’ Daar mogen kinderen natuurlijk best ondersteuning bij krijgen.
Ik vind dat er veel gepamperd wordt en ik zie de laatste jaren heel veel verwende en onzelfstandige jongvolwassenen in mijn werk. Vaak met een compleet gebrek aan probleem oplossende vaardigheden en niet in staat om tegenslagen te kunnen verdragen. Ik klink nu waarschijnlijk als een verzuurd oudje ‘met vroeger was alles beter’, maar ik hoop mijn kinderen toch wel wat beter uit te rusten voor de toekomst.
