Zwanger..

Manque ja daar heb je wel gelijk in denk ik. Het is ook een vorm van zelfbescherming volgens mij. Ik weet dat ik kwetsbaar word als ik er echt ik ga zitten. Dus daarom ga ik voor de veilige weg.

Ik moet zeggen dat ik vooral nog in ongeloof zit. Er gaan zoveel dingen door mij heen. Zelfs dingen over tijdens een zwangerschap, rondom de bevalling etc. Terwijl dat mogelijk helemaal niet gaat gebeuren.

Op dat moment was het niet haalbaar omdat hij en ik allebei niet toe waren aan een relatie. Hij zit nog met een boel onverwerkte zaken die zonder twijfel invloed hebben op een relatie. En ik ben er vooral niet aan toe door de invloed van mijn ex op mijn leven. Als ik een relatie zou krijgen dan zal hij er alles aan doen om mijn kinderen "af te pakken". Ik zet het tussen haakjes maar dat is wel hoe het voelt. Uiteindelijk is hij de vader en heeft hij ook het recht om voor zijn kinderen te zorgen maar hij is er niet toe in staat. Ik wil niet eens weten hoe hij reageert in deze situatie. En daarbij ben ik zwanger van iemand die door mijn ex werkelijk gehaat wordt. Deze vriend was er namelijk heel veel voor mij toen het mis ging tussen mijn ex en mij en mijn ex houdt hem verantwoordelijk voor het mislukken van onze relatie.

Het voelt ergens wel heel fijn dat hij dat wil. Ik weet wat ik aan hem heb en andersom. Ik weet dat wij gewaagd zijn aan elkaar maar ook het beste in elkaar naar boven kunnen halen. En voor mijn kinderen zou ik geen betere man kunnen wensen.

Manque hmm ja. Ergens voel ik dat ik het helemaal niet weg wil halen. Maar hoe moet ik dit doen, wat als ik weer alleen kom te staan, hoeveel schade doe ik mijn kinderen aan als ik deze zwangerschap wel doorzet etc.

Dinsdag kan ik gelijk een behandeling krijgen. De 5 dagen bedenktijd zijn pas van toepassing als je 16 dagen of meer overtijd bent.
Ik weet echt niet of ik dinsdag ga. Ik vind dat ik moet gaan. Maar ik heb mezelf geprobeerd voor te stellen hoe ik me zou voelen als ik die afspraak vandaag zou hebben staan. En daar word ik al kotsmisselijk van.

Ik zit stilletjes mee te lezen, wat een ontzettend moeilijke en emotionele situatie. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen (@Manque doet dit al heel goed en stelt zulke goeie vragen!) maar wil je wel veel sterkte wensen

Ik denk trouwens wel dat ik deze beslissing vanuit de rationele kant moet maken. Natuurlijk komt er gevoel bij kijken, dat kan bijna niet anders. Maar voor een kind krijgen is er meer nodig dan alleen maar een gevoel.

Ben jij na je zoon nog ongepland zwanger geraakt @Manque? Dat lijk ik uit je eerste reactie te halen. Ik wilde er toen al op in gaan maar ik was zoveel aan het typen dat me dat ontschoten is.

Jullie zijn lief!

Ik had dit ook gewoon kunnen voorkomen. Gevalletje wie zich brand moet op de blaren zitten. Maar dat maakt het er niet makkelijker op helaas.

Wat ik ook wel vreemd vind van mezelf is dat ik er nog niet eens echt om heb kunnen huilen ofzo. Ik was wel in shock. Maar een echte emotionele reactie heb ik nog niet gehad.

[verwijderd] Nee, ik ben nooit meer ongepland zwanger geraakt. Maar ik heb wel vele lange gesprekken gevoerd met mijn man over onze kinderwens en over wat we doen, mocht ik ooit nog zwanger raken. Hij wil niet meer. Ik wil nog wel, heel graag zelf. Ik kan nog met regelmaat huilen om een onvervulde kinderwens. Maar we hebben heel rationeel besloten dat we geen kind meer laten komen. Het druist tegen mijn gevoel in, maar ik wéét dat ik het kind dat ik nu heb ermee tekort zou doen. En waarschijnlijk ook het kind dat er zou kunnen komen. Dat ik het leven nu al met regelmaat een enorme klus vind die ik amper geklaard krijg. Dus ik kan het niet voor mezelf verantwoorden om nog een kind te krijgen. Mijn verdriet om wat er niet is, is langzaam aan het slijten. Zo gaat dat.

Maar kijk, dat zijn wij. We hebben er echt al jaren opzitten wat betreft dit onderwerp en heel veel gewikt en gewogen. Die 'luxe' heb je in de huidige situatie niet, onze situaties zijn verschillend. En wat ik al eerder zei: ik denk niet dat er een goed of fout is. Het is een pad dat je loopt en dat vertakt. Uiteindelijk leidt het je altijd ergens naartoe. Je kiest niet tussen twee duidelijk uitgetekende eindscenario's.

Heel veel sterkte met het maken van je keuze. Wat [verwijderd] al zegt, je maakt een keuze die past bij dit moment van je leven, er is geen goed of fout. Ik weet niet wat je zwaarder zou moeten laten wegen, verstand of gevoel. Ik hoop dat de invloed van je ex geen doorslaggevende factor hoeft te zijn. Liefs.

[verwijderd] Ik denk dat ik, vanuit mijn kinderen gezien, er alleen maar voor kan kiezen om de zwangerschap te beëindigen. Mijn zoon is stapelgek op zijn zus. Maar gisteren kreeg hij uit het niets weer zo'n harde klap van haar. "Weer" want dat gebeurd vaker. En dat probeer ik te voorkomen maar ik kan gewoon niet overal tegelijk zijn. Op die momenten is het voor mij heel duidelijk dat hier niet nog een kind bij moet komen.

Ik denk dat hier je gevoel en ratio heel dicht bij elkaar komen. Voor mij spreken ze hier allebei hetzelfde uit. Wat niet wil zeggen dat dit de enige weg is die je kunt bewandelen. Wellicht zijn er voor de andere weg ook wel punten waarop ratio en gevoel elkaar vinden. Sterkte!

Het doet me goed dat jullie zo reageren, zo betrokken, zo lief en zonder oordeel. Dankjulliewel daarvoor

Het is hoe dan ook een moeilijke keuze en het gevolg daarvan zal ik mijn leven lang bij mij dragen. Ook als ik het wel laat beëindigen. Maar ik weet ook dat ik bij beide opties wel een manier zal vinden om ermee om te gaan.

Ik heb geprobeerd mijn ex een beetje los te laten in het verhaal. Mijn dochter is dan nog wel de grootste factor in het hele verhaal.

Manque ik weet dat je dat niet zegt. Dat begrijp ik maar ik snap wel wat je zegt over jullie situatie en het is iets wat ik herken in mijn situatie. Het gaat er hier ook om of ik de verantwoordelijkheid van een derde wel kan en wil dragen ten opzichte van mijn andere kinderen maar ook ten opzichte van mezelf. Want als ik het niet aan kan dan stort de boel hier gewoon in.

Ik had altijd de wens voor twee kinderen. Toen ik mijn dochter kreeg beperkte dat zich al gauw tot één kind. Mijn ex wilde graag een tweede en daar ben ik uiteindelijk ook in gegroeid. Na mijn tweede had ik heel snel het gevoel dat ik dit nog een keer wilde. Maar dat gevoel is uiteindelijk weer minder geworden en overgegaan in een 'ik zie wel hoe het loopt'. Dus het is geen keiharde nee maar ook geen volmondige ja.

Ik vind het overigens fijn dat jij het gewoon zo opschrijft. Twijfel daar niet over.

Ik heb het er met twee vriendinnen over gehad. Waaronder @Schuurpapier. Zij staat lijnrecht tegenover die vriend van mij maar ik kan mijn verhaal en twijfels wel kwijt bij haar. Met mijn familie heb ik helaas geen band waarin ik dit zou kunnen bespreken.

Misschien heb je het ergens al geschreven en heb ik erover heen gelezen, maar heeft je vriend kinderen?

Vulpen nee hij heeft geen kinderen. Hij is wel twee jaar samen geweest met iemand met kinderen en weet dus wel hoe het kan zijn.

Ik zal er hier niet inhoudelijk verder op in gaan, want dat doen we privé al heel de dag door haha. Maar weet dat ik je onvoorwaardelijk zal steunen, welke keuze je ook maakt

Schuurpapier welke keuze je ook maakt

Ik denk dat het daarom gaat, welke keuze je ook maakt het is oké. Ik wens je veel kracht toe, want wat zullen alle verschillende scenario’s toch lastig zijn op hun eigen manier.

Het enige wat ik je mee wil geven is dat het in deze situatie niet uitmaakt wat meneer X graag wilt (en normaal zeg ik dat niet zo snel) maar jij hebt ook je 2 andere kinderen nog, je beslissing is groter dan jullie 2 als volwassenen dus misschien moet je de keuze baseren op wat jij wilt en wat goed is voor jou gezin en kijk wat jij kan dragen en dat kan alleen jij zelf bepalen.

Ysabella dankjewel
Mijn eerste reactie, abortus, kwam vanuit het gevoel dat dit niet kan, dat ik dit niet kan maar vooral ook niet wil. De last van mijn dochter is al zwaar genoeg. En last klinkt heel zwaar, maar dat is het wel. Ze is fantastisch en ik ben stapelgek op haar. Maar alles is ook zoveel zwaarder met haar.

Door het allemaal zo op te schrijven en de vragen te beantwoorden geeft het mij meer rust. Hij maakt mij in de war. Maar in de basis weet ik wel wat ik wil en moet doen.