Trees Zeker belangrijk om niet altijd te hoeven maskeren. Ik heb voor mezelf ook wel trucjes. Ik kan me inhouden als dat nodig is hoor! Ik ben geen losgeslagen sloopkogel of iets, haha. Ik kan ook heel goed mijn mond houden en zelfs mezelf forceren niet na te denken op dat moment maar gewoon te doen. Soms komt het er daarna uit, maar soms ook niet. Maar ik kan het niet te vaak doen want dan word ik ongelukkig. Ik ben een prater en een doorprater, ik heb dat nodig.
Ik denk dat wat jij doet wel een hele goede is; op je werk ben je zus en thuis ben je zo. Ik heb dat ook wel. Iedereen natuurlijk wel in meer of mindere maten denk ik. Een werk-Milie, een familie-Milie, een partner-Milie, en daar hoort dan bepaald gedrag bij. We passen ons aan aan elkaar. Maar daarbij geld altijd dat als het ten koste gaat van jezelf dan is het het niet waard, en moet je wat anders gaan doen (andere mensen om je heen zoeken, ander werk zoeken, andere partner zoeken, noem maar op)
Ik denk ook dat als je trucjes leert / je leert aanpassen omdat jij het wil leren, het ook veel gemakkelijker gaat dan wanneer het je word opgelegd (bijv dmv therapie) toen je kind/tiener was. Besloten door je ouders. Voor een kind/tiener; hoe is het accepteren van jezelf mogelijk als je tegelijkertijd te horen krijgt dat hoe je bent niet goed is. Niet in letterlijke woorden maar je hebt therapie nodig om je te leren inhouden (bijvoorbeeld). 'Maar wees vooral jezelf hoor, je bent perfect zoals je bent hoor!' .. eh.. haha. Als volwassene kan je dat beter plaatsen dan als kind/tiener denk ik.
Ik reageer nu heel anders op 'therapie' dan toen ik 18 was en net mijn diagnose kreeg. Het voelde toen vooral als een 'Er is iets mis met je, dat is niet jouw schuld maar je mag het ook niet gebruiken als uitleg (excuus).' Dat was erg verwarrend en heb ik toen veel moeite mee gehad.
