iMoeder inderdaad. Het hoeft niet negatief te zijn. En kijk, ik weet ècht hoe kut adhd is. Sommige mensen ervaren nauwelijks klachten. Hetzelfde voor sommige autisten. (Stikjaloers op die mensen, maar dat terzijde)
Ik persoonlijk ervaar elke dag heel veel klachten en als ik kon kiezen dan gaf ik het allemaal op. Ook als ik daarmee mijn positieve kanten moest opgeven. Geef me maar een compleet nieuwe persoonlijkheid, i don’t care. Niet om dramatisch te doen maar even om aan te geven hoe erg ik het haat. Ik zie persoonlijk geen enkele positieve kant aan adhd. Geen enkele.
Maar sinds ik hoorde over het concept van neurodiversiteit is de acceptatie van mezelf langzaam gaan groeien. Ik ervaar daar eindelijk ruimte voor want de toekomst is niet meer zwart. Het concept dat zij hebben daar kan ik mijzelf bij zijn zonder te hoeven maskeren. Ik lieg niet wanneer ik zeg dat ik 2/3 van de tijd niet eens weet wie ik ben.
Ik wil niet kiezen tussen adhd is een stoornis en ‘je bent perfect zoals je bent’. Want ook daarmee kan ik niets. Beide is onjuist voor mij.
Ik voel mij geen stoornis maar ik voel mij wel adhd. Ik heb duidelijk een stoornis, maar het is niet wie ik ben. (If that makes sense 😅 )
De neurodiversiteitsbeweging pleit voor acceptatie van de maatschappij. Niet vanuit een goed hart maar vanuit ons recht als mens. En dan doel ik niet het recht op nog meer uren therapie vanuit de zorgverzekering (of zo) maar eerder de andere kant op. Als je kan zijn wie je bent (als daar ruimte voor komt in onze cultuur en op scholen/werkplekken) dan scheelt dat een hele hoop gedragstherapie en traumaverwerking. Ik ben niet voor het afschaffen van therapie hoor! Maar ik vraag me wel af hoeveel minder therapie we nodig hebben als kinderen met adhd en autisme al vroeg adhd en autisme mogen hebben. Ipv rekken en proberen en aanmodderen en ontkennen. En dan uiteindelijk een label die ze een stoornis noemt.
Het vroeg herkennen en erkennen van een neurodivers brein is zo belangrijk, zodat de adhd/autisme een gezond onderdeel wordt van hun identiteit. Ik kreeg mijn diagnose pas op mijn 18e, veel te laat. Dit stuk van mijn identiteit is compleet scheef gegroeid. En dat komt niet door de adhd, dat komt omdat adhd nooit in mij is onderzocht. Met hulp hier en aanpassingen daar kwam ik er ook wel. Volgens iedereen behalve mijzelf. Maar niemand die mij iets vroeg 😉 Een label is niet nodig, ze komt er wel.
Een label is wel nodig want adhd is meer dan een stoornis; het is deel van identiteit. Het verklaard waarom je bent zoals je bent. Zonder een verklaring gaan kinderen de schuld zoeken bij zichzelf.
Oké ik brei er een eind aan want ik ben er al heel lang mee bezig maar ik kom er niet helemaal uit.. het is goed zo 😅 😆
