PND en andere postnatale psychische problematiek

[verwijderd]

Soturi och lieverd! Bijdeze: het wordt beter! Er komt balans en rust , zowel in je hoofd als in praktische zin. En beide helpt elkaar weer. Je gaat jezelf weer vinden, echt waar. Je zal langzaamaan merken dat de allesoverheersende zorgen en gedachten rondom je kindje zijn plekje gaat vinden. Dat je 100% moeder kan zijn èn 100% jezelf.. dat het ene niet het andere uitsluit.
En boven alles: je bent je kindje waard! je bent meer dan goed genoeg! Je bent alles en meer dan je kindje ooit zou kunnen wensen; namelijk liefde die onvoorwaardelijk is. De band tussen jullie nu al onbreekbaar, je moet hele gekke dingen gaan doen wil je die beschadigen. En zo te lezen gaat dat helemaal niet gebeuren.

Dit alles zal je snel gaan voelen 🙂 tot die tijd een hele dikke knuffel! je bent niet alleen..

Soturi

[verwijderd] ❤

Cactusje

fafa
Ik denk dat het komt omdat je maar op die roze wolk móet zitten zodra de baby er is. Je móet genieten van je kraamtijd. Al die mensen die helemaal verliefd naar je baby kijken, herinneringen ophalen van hun eigen oh zo fantastische kraamtijd. Dan zeg je niet zo gauw dat je het helemaal niet zo fantastisch vindt of dat je het gewoon hartstikke kut vindt. Mijn zus was eigenlijk de enige die merkte dat er iets was, dat er meer was dan moe zijn van slapeloze nachten en de teleurstelling dat het rondom de bevalling iets anders ging dan ik had gewild. Maar ik zette een vrolijk masker op en deed alsof ze spoken zag. Want je moet, moet, moet...

[verwijderd]

weg

Ik ben er achter dat de komst van een kind heel vaak een trigger is voor het tot uiting komen van psychiatrische problematiek. Dat heeft een hele variëteit aan oorzaken:

Door de komst van een baby komen onderdrukte emoties naar boven. Veel mensen hebben tegenwoordig een mentaliteit van "niet klagen, maar dragen." "Praten over je emoties of problemen verandert niks, dus heeft ook geen zin. Niet zeuren, maar doorzetten." Om dit te kunnen, moet je echter wel je emoties onderdrukken. Dit soort mensen bereikt tot op zekere hoogte ook best veel en wordt in de maatschappij als "sterk" gezien en gewaardeerd. Tot het moment komt waarop het niet meer gaat. Als je een baby krijgt, roept dat gigantisch overweldigende emoties op, die zich niet laten onderdrukken. Als je die emoties echter toelaat, komen ook allerlei oude, uitgestelde emoties alsnog naar boven. Dat is best lastig als je helemaal niet (meer) met emoties als verdriet, teleurstelling, eenzaamheid, boosheid en angst om kunt gaan. En als je ze toch probeert te onderdrukken, levert dat spanningsklachten en kun je bovendien de verbinding met je kind niet voelen.
Door de komst van een baby komt trauma uit de jeugd naar boven. Als mensen in de jeugd iets traumatisch hebben meegemaakt, hebben ze vaak een manier gevonden om daar in het dagelijks leven mee om te gaan. Een manier is het onderdrukken van emoties. Dan treedt bij de geboorte van een kind hetzelfde mechanisme in werking als ik hierboven bij 1) beschreef. Wat daarnaast echter ook vaak gebeurt, is dat mensen zichzelf een "aandeel" of "verantwoordelijkheid" in de gebeurtenis toeschrijven. "Als ik zelf duidelijker "nee" of "stop" had gezegd, of er niet aan mee had gedaan, dan was het niet gebeurd." Of mensen bagatelliseren de gebeurtenis. Door beide voel je je minder slachtoffer en kun je het beter aan. Als je vervolgens een kind krijgt, zet dat je eigen trauma echter in compleet nieuw perspectief. Je wordt geconfronteerd met de puurheid, kwetsbaarheid en onschuld van een kind. Dan komt ineens keihard binnen dat een kind onmogelijk een eigen aandeel of verantwoordelijkheid in bepaalde gebeurtenissen heeft. Dan word je geconfronteerd met de vraag: "hoe kon iemand dit mij, een kind, in hemelsnaam aandoen?" Ook laat het gebeurde zich dan niet meet bagatelliseren. Het slachtofferschap en alle emoties die dat met zich meebrengt komt keihard binnen.
In onze huidige maatschappij wordt best veel van vrouwen verwacht. Als je dat combineert met de aard van veel vrouwen, krijg je veel perfectionistische vrouwen. Ik hoor en lees zo vaak dat vrouwen van zichzelf zeggen dat ze perfectionistisch of een control freak zijn. En zo lang je geen kind hebt, is dat vaak best lang vol te houden. Het vergt heel wat werk, maar het is haalbaar. Als je een kind krijgt, word je echter geconfronteerd met dingen die je niet onder controle hebt en niet naar je hand kunt zetten. En zelfs als je een modelbaby hebt en je niet/nauwelijks geconfronteerd wordt met dignen die je niet onder controle hebt, word je toch altijd wel gecofronteerd met het feit dat bepaalde eisen vanwege het schema van de baby en jouw slaapgebrek niet meer haalbaar zijn. Beide kunnen behoorlijk beangstigend zijn, want niet alleen voldoe je dan niet aan de eisen die er zijn, je voldoet ook nog eens niet aan wat je kind - het allerbelangrijkste en liefste in je wereld - in jouw ogen verdient. Je bent continu de schijn aan het ophouden, maar bent voortdurend bang dat je door de mand valt. Dat iemand (of nog erger: je kind) vindt wat jij zelf allang weet: dat je geen goede moeder bent.
Al bestaande psychische problemen, die jarenlang genegeerd zijn omdat de situatie nog leefbaar was, komen dermate naar de voorgrond dat het nu niet meer leefbaar is. Zolang mensen met bestaande psychische problematiek in hun leven niet geconfronteerd worden met heftige gebeurtenissen, kunnen ze de situatie vaak leefbaar houden voor zichzelf, of toch in ieder geval voor hun omgeving. Denk maar aan jezelf: iedere moeder heeft wel ideeën over pedagogisch verantwoorde manieren waarop ze met haar kind wil omgaan. Als je kind echt het bloed onder je nagels vandaan haalt, kàn het desondanks gebeuren dat je keihard naar je kind uitvalt, of dreigt met een sanctie die je eigenlijk helemaal niet verantwoord vindt. Als je hoog in die emotie zit, ben je even niet meer in staat om redelijk te denken. De tijd nadat een kind geboren is komen er zo veel emoties jaar boven, dat je ook niet meer voortdurend redelijk kan denken. Je handelt dan veel vanuit automatische patronen. Wanneer er psychische problematiek onder die automatische patronen ligt, wordt dat ineens niet meer leefbaar.
Laat ik vooral de fysieke kant niet vergeten: HORMONEN. Je hele hormoonhuishouding verandert en ook de huishouding van "hormonen" (neurotransmitters) in de hersenen verandert. Dit heeft een enorme impact.
Ook fysiek: slaapgebrek. Bij te veel slaapgebrek breekt ieder mens. Slaapdeprivatie is niet voor niets al eeuwenlang een martelmethode.

weg

Manque

[verwijderd] Ik weet niet of wat ik gehad heb valt onder de noemer pnd, maar de komst van mijn dochter was iig wel een enorme trigger voor enorme psychiatrische problematiek. Ik ben 7 jaar lang ernstig depressief geweest, heb de diagnose van mijn persoonlijkheidsstoornis gekregen, heb jarenlang therapie gehad en ben nu nog bezig met trauma-behandeling. En ik gebruik uiteraard medicatie.

In mijn geval was het ook geen PND denk ik, maar een trigger voor iets anders. Ik was al depressief en dat werd een psychotische depressie. Vanwege de toch al aanwezig persoonlijkheidsproblematiek, I guess. Ik wist me helemaal geen raad met de situatie, werd erg paranoïde, kreeg auditieve hallucinaties.

Hoewel het een stuk beter met me gaat, voel ik nog steeds hoe ik af zou kunnen glijden. Ik weet niet of jij dat herkent? Ik sta nog steeds enorm onder stress en hoewel ik weet dat (en hoe) ik zelf mijn grenzen moet bewaken en voor mezelf moet zorgen, voel ik vaak de verleiding om weer te derealiseren. Mijn fantasie de loop te laten, een filter over de wereld te trekken. En dat klinkt niet zo heel gevaarlijk, maar ik weet dat er een punt komt waarop het geen leuke vlucht van de werkelijkheid meer is, maar serieus heel eng wordt. De angst voor de angst 'houdt me hier'.

Ben jij niet bang om (weer) de controle te verliezen?

[verwijderd]

[verwijderd] ik denk dat veel van de door jou genoemde factoren hier een rol speelde. Het was hier officieel ook geen PND. Tijdens de zwangerschap werd de depressie al erger. Weinig afleiding en verplichte bedrust in het eerste en derde trimester maakte de al aanwezige depressieve kenmerken erger. Activatie is voor mij namelijk heel belangrijk in het gevecht tegen de depressie. Toen werd onze dochter geboren en werd het nog erger. Vooral het slaapgebrek was voor mij funest. Ze was een huilbaby, sliep enkel rechtop in onze armen (we sliepen in shiften de eerste maanden) en ik had een ontstoken schildklier (hyperthyreoide - snelle schildklier).

Ik slikte de eerste 6 weken na de bevalling nog medicatie voor hypothyreoïdie (trage schildklier) waardoor ik mijn schildklier onbedoeld nog sneller liet werken. Mijn hartslag in rust was 140, was continue slap omdat ik 5 kilo per week afviel ondanks mijn gevreet en slapen was echt onmogelijk. Dat slaapgebrek vond ik echt de grootste killer plus een huilbaby, wat uiteraard mijn schuld was en mijn lichamelijke toestand door die schildklier was natuurlijk ook mijn eigen schuld 🙄 (schuldgevoel is killing). Langzaam ging het wel weer bergopwaarts, maar ik denk dat ik er sinds een jaar echt weer ben. Dochter is 9 jaar, dus het kostte wel wat tijd.

[verwijderd]

Manque Ik weet niet of jij dat herkent?

Je schreef het niet voor/naar mij maar ik herken dit zeker. {Verwijderd}

[verwijderd]

weg

Manque

[verwijderd] Jij staat onder zo veel stress dat het logisch is dat je veel meer op het punt staat om terug te vallen op de oude, vertrouwde patronen van je persoonlijkheidsstoornis

Ja, dat is ook zo... Het voelt eindeloos.
Bedankt voor het delen van jouw ervaring.

Jij ook, @[verwijderd]. Klinkt alsof je precies weet waar ik het over heb... Ik hoor niet vaak dat mensen weten hoe aanlokkelijk en tegelijkertijd beangstigend zoiets kan zijn. Ik heb best veel nachtmerries, vannacht ook weer, en dan kan ik echt dagenlang in zo'n rare schemerstaat verkeren. Alsof constant op de achtergrond een lichtje knippert.

[verwijderd]

[verwijderd] Wat een ellendige tijden kan een mens meemaken he? Echt heftig.

Ysabella

Misschien moeten wij vrouwen ook niet altijd maar doen alsof de kraamweek zo geweldig is. Ik denk eerlijk gezegd dat bijna iedereen wel een moment heeft met zijn partner dat je op de bank of in de tuin zit en tegen elkaar zegt “ en is dit het nou? Vind jij het nog leuk? Ik niet.”
En dat is oké, want het hoeft ook niet allemaal leuk te zijn en wij hoeven ook niet op een roze wolk te zitten, het moet geen taboe meer zijn dat je zou willen dat je de eerste weken/maanden over zou willen slaan. En het zou al helemaal niet moeten dat andere daar verontwaardigd over zijn, want laten we eerlijk zijn bijna iedereen heeft wel zo’n moment. Het maakt je geen minder goede moeder wanneer je dat durft te erkennen. 😊

[verwijderd]

Ysabella een derde lijkt mij geweldig, maar zowel de 9 maanden zwangerschap als de babytijd zou ik graag willen skippen. Ik vond het vooral overleven en afzien. Ook geen populaire uitspraak schijnt 🙄.

[verwijderd]

Ysabella Helemaal mee eens. Ik doe dat zelf al steeds meer, als ik jonge moeders spreek over hun kraamweek, vraag ik ook altijd of ze het een beetje trekken met de nachten en ik ben altijd open over het feit dat ik het geen fijne tijd vond en dat ik er zeker niet van genoten heb. Als ik geboortekaartjes stuur om nieuwe ouders te feliciteren, schrijf ik daar oom altijd iets op in de trant van "sterkte".

Hopsatee

Ysabella Nou ja, na de eerste dacht ik dit inderdaad ook. Waarom zegt niemand dit? Het is vreselijk deze kraamweek. Waarom zegt iedereen geniet ervan.

Maar toen kreeg ik de tweede en dat was echt oprecht genieten. Zelfs die slapeloze nachten. En toen dacht ik, ah, ok. Dit is wat de meeste mensen meemaken. Voor sommige is het gewoon wel echt een roze wolk. Ik hoop voor de meesten overigens.

Vulpen

Ysabella Helemaal mee eens!

[verwijderd] Als ik geboortekaartjes stuur om nieuwe ouders te feliciteren, schrijf ik daar ook altijd iets op in de trant van "sterkte".

Dit doe ik ook ja. Maar het is lastig, soms zitten er gezinnen ook wél gezellig op een roze wolkje en die denken dan: huh, hoezo sterkte? Met de eerste begreep ik het concept roze wolk echt niet, gelukkig met de tweede wel veel van die momenten gehad. Maar ja, nu is ze 9 maanden en echt een superschatje hoor, maar als ze oorverdovend gaat krijsen en zich niet laat troosten word ik toch direct weer wanhopig. Zal toch echt wel blij zijn als de babytijd achter de rug is, al begin ik ook in te zien dat een peuter eigenlijk nóg meer tijd kost...

Ysabella

[verwijderd] ik heb precies het zelfde, daarom dus nummer twee er relatief snel achteraan... in hoeverre je dat natuurlijk kan ‘plannen.’ Maar als zoon al 4 jaar was geweest was was het voor mij een afgesloten hoofdstuk. 🙈

Marshmallow

[verwijderd] oh nou ik vond de baby tijd echt helemaal niets en kon niet wachten op de eerste verjaardag van mijn jongste. Andere moeders zeiden dingen als #stopdetijd en ik dacht #fastforwarddietijd

[verwijderd]

Ysabella hier ook een reden om het snel achter elkaar te doen. Alleen een derde er snel achteraan had ik niet getrokken. Bij de tweede hebben we het sowieso heel anders gedaan. De tweede was ook geen huilbaby, maar een tevreden kindje dat hooguit een half uurtje achter elkaar huilde. Wat een verschil zeg!

muppet

[verwijderd] Ik kreeg bij de oudste een kaartje met ‘succes met de tropenjaren’. Pas bij de tweede kwam ik erachter hoe waar dat was. Het is gewoon pittig met een baby/kleine kinderen. En dan heb ik nog redelijk makkelijke kinderen, geloof ik.

Hier gelukkig geen PND, maar wat een heftige verhalen zeg! Inderdaad nogal een taboe.

Bij de oudste was er ook niet meteen onvoorwaardelijke liefde, dat moest even groeien. Ik vond de eerste kraamweek ook minder leuk dan de tweede. Zal ook wel iets met hormonen zijn.

[verwijderd]

[verwijderd] het voelt nu heel ver weg. Ik kan mij er nu ook moeilijk een voorstelling van maken van hoe ik mij vorige. Behalve dat het zwart was. Op de dagen dat ik mij klote voel dan lijkt het plotseling heel dichtbij en voelt het alsof het nooit meer weggaat. Raar hoe dat werkt. Als ik naar mijzelf zal luisteren zal ik mij thuis opsluiten en de hele dag op de bank liggen onder een dekentje. Ik kan daar nog steeds naar verlangen, maar als ik daar aan toegeef dan wordt het uiteindelijk juist slechter. Ik geef mijzelf elke ochtend een schop onder de kont en als ik eenmaal op gang ben, is het oké.

Cactusje

Marshmallow
Dat dacht ik ook met de 2e, ik kon niet wachten tot ze wat ouder was zodat ze zichzelf wat duidelijker kon maken wat ze nou wilde. Zo'n hulpeloos wezen heb ik weinig mee. Ik begrijp ook niet dat mensen het heerlijk vinden om maar de hele tijd met een baby in hun armen te zitten. Ook op kraamvisite als er gevraagd wordt of ik de baby vast wil houden, nee hoor hoeft niet laat dat kind lekker met rust. De laatste keer op kraamvisite werd der baby alsnog in m'n armen geduwd, nou daar zat ik dan met een baby. Even gluren vind ik genoeg..

« Vorige pagina Volgende pagina »