Ik heb geen PND gehad maar er bij de jongste wel tegenaan gezeten. Mijn eerste ook een beetje. Die bevalling was zwaar en ging mis. Dermate mis dat ik twee dagen kwijt ben in mijn geheugen. Ik heb er foto’s van, maar het zegt me niks. Ik had geen gevoel voor mijn zoon, hij voelde als ‘vreemd’. Ik weet nog heel goed dat ik naar zijn wieg keek vanuit het ziekenhuisbed en dacht, als iemand hem mee wil nemen, dan mag het van mij. Dat gevoel kwam pas veel later.
De bevalling van dochter ging veel beter. Een knip en wat gesjor en geduw maar daar was ze. En meteen vanaf dat ze op m’n buik lag was daar die roze wolk. Ja, zij was van mij, helemaal verliefd was ik. En dat bleef ik ook.
De zwangerschap en bevalling van mijn jongste was zwaar, echt een verschrikking. Toen de gynaecoloog hem op mijn buik legde was het er weer; voelde niet eigen, weerzin zelfs. Thuis werd dat niet beter. Ik was echt kapot van de bevalling, alles deed zeer. De borstvoeding ging kut. Ik had fantasieën over hem weg gooien. Wilde hem daarom ook niet in bad doen, ik was bang dat ik dan iets raars zou doen. Ook het gevoel voor mijn dochter en andere zoon was ineens helemaal weg. Dat vond ik echt ontzettend erg. En dat was mijn eigen schuld omdat ik zo nodig nog een derde wou, terwijl m’n huwelijk al niet heel goed liep. Heel veel schuldgevoelens had ik daar over. (En die heb ik nog, ook omdat hij niet gezond is en dat op het hele gezin drukt) Tegelijkertijd wist ik dat dat niet normaal was hoe ik me voelde en dat het een dip was, die weer over zou gaan. Net zoals het over gegaan was bij de oudste. En langzaam aan ging die ook over. Ik ben na m’n verlof ook meteen weer gaan werken, al m’n uren, geen ouderschapsverlof. Ik was blij dat ik weg kon en achteraf gezien kwam daarom de balans en mijn gevoel weer terug. Maar het is een heel zware tijd geweest die lang geduurd heeft.
