PND en andere postnatale psychische problematiek

Nescio

Cactusje ik zou dit zeker aangeven bij je vk, dat je goed begeleid wordt bij de derde. Mocht je dat nog niet gedaan hebben

Ik heb er zelf geen ervaring mee, wel wil ik toevoegen hoe sterk jullie zijn. Supermama's!

Born2bme ik hoop dat voor jou heel snel de zon weer gaat schijnen.

[verwijderd]

Born2bme de dikste knuffel voor jou! Je bent het waard en je bent een top mammie! ❤

[verwijderd]

Hier een pnd gehad. Ik hield juist direct heel veel van mijn baby maar ik kon de liefde niet handelen.
Het begon op dag 2 en na een jaar was het voorbij.

Veel donkere gedachtes gehad; zelfmoord, kind ergens achterlaten. Dat soort. Ik voelde me compleet verloren, wist niet meer wie ik was, wat ik moest doen. Het leven had geen zin meer, mijn leven was voorbij, alles draaide om de baby nu, en ik zou alles verpesten. Ik was alleen maar bezig met moeder zijn en vond het loodzwaar ondanks dat ik een makkelijk kind had. Ik kon nergens anders meer aan denken, alles in mijn hoofd draaide om mijn baby die ik kosten wat kost moest beschermen tegen mijn eigen falen.

Ik ben een lastige met hulp zoeken. Ik doe het liever zelf en op mijn eigen tijd , wat uiteindelijk ook gelukt is.. gelukkig. Ik denk dat niemand -zelfs mijn vriend niet- helemaal weet hoe diep ik zat.
Ik heb er nu geen schaamte meer over maar toen wel, daarom vind ik het zó sterk wanneer vrouwen vragen om hulp. Echt dikke respect voor hun.

Soturi

[verwijderd] Ik voelde me compleet verloren, wist niet meer wie ik was, wat ik moest doen. Het leven had geen zin meer, mijn leven was voorbij, alles draaide om de baby nu, en ik zou alles verpesten. Ik was alleen maar bezig met moeder zijn en vond het loodzwaar ondanks dat ik een makkelijk kind had. Ik kon nergens anders meer aan denken, alles in mijn hoofd draaide om mijn baby die ik kosten wat kost moest beschermen tegen mijn eigen falen.

Dit, en dan die laatste zin in het bijzonder omschrijft mij op het moment.
Of naja, gelukkig niet de hele tijd door omdat mijn vriend me van het tegendeel probeert te overtuigen. Wat ik steeds meer kan geloven. En ik heb aan de bel getrokken. Dat ondanks dat er nog niks loopt nu, want wachtlijsten enzo, ik mezelf niet meer compleet waardeloos voel omdat ik er iets mee ga doen. Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat mijn dochter er niet de dupe van mocht worden dat ik eerder heel lang therapie heb geweigerd of ermee gestopt ben.

Voor mezelf weet ik niet of het onder de noemer pnd valt of dat het past bij mijn eigen psychische verleden/problematiek. Maar dat maakt toch niet uit. Ik moet er wat mee doen en dat gaat gebeuren.

Lovely83

Ik heb een pnd gehad in combinatie met een angststoornis. Ik wist al vrij snel dat er wat aan de hand was en heb ook snel hulp ingeschakeld.
Ik had overigens niet dat ik mij van mijn baby afkeerde maar juist het tegenovergestelde, niemand mocht haar aanraken. Als iemand naar haar keek vond ik al vreselijk!
Ik heb ruim een jaar therapie waaronder emdr gehad, ik ben totaal niet bang dat dit mij na deze zwangerschap weer overkomt. Een zware zwangerschap was namelijk de trigger voor oude trauma’s en die heb ik juist door middel van de therapie verwerkt.

[verwijderd]

Ik ben eigenaresse van een PND.
Ik hou ontzettend veel van mijn zoon, vanaf het begin gedaan. Maar het was een enorme huilbaby met reflux. Eer we dat ontdekt hadden, was hij al 4 maanden.
In die 4 maanden ben ik ervan overtuigd geraakt dat ik de meest slechte moeder was die je kon hebben, want anders zou een baby toch niet zoveel huilen. En ik ben nu nog steeds in therapie hiervoor, ik ben zo onzeker over mijn kwaliteiten als moeder. Mijn zoon is ook absoluut geen knuffel-en-kusjeskind (waarbij ik dacht dat dat aan mij lag).
Maar sinds kort is hij helemaal mama-minded en leren we elkaar steeds beter kennen en aanvoelen. En wat geeft dat een rust.

Mocht dit een goede zwangerschap worden, is er al een behandelplan opgesteld.
Ik krijg direct na de geboorte begeleiding op de kraamafdeling en wordt de psychiater ook ingelicht.
Ik denk dat ik mij tot de geboorte ga richten op het schuldgevoel naar mijn zoontje toe.

Ik ben nooit een heel stabiel persoon geweest en mijn glas is altijd half leeg ipv half vol.
Daarbij heb ik faalangst en altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Heb altijd het idee dat mensen negatief denken over mij en kan bijvoorbeeld oprecht verbaasd zijn als ik een complimentje krijg.
Er zijn dagen die uitzichtloos zijn, maar gelukkig ook dagen dat de zon schijnt.

Sneeuwvlokjes

Ja present! En die docu was voor mij te aangrijpend om te kijken, ben na 5 min weggezapt.
Bij beide kinderen een pnd gehad. Bij mijn jongste was ik zelf nog erg jong (23 jr), en ze huilde de.hele.dag. Als ik er nog aan denk...
Pas na 9 jaar durfden wij het aan om voor een 2e te gaan, "ouder en wijzer dus zal wel goed gaan dit keer". Helaas, ik kreeg weer een pnd. En iemand hierboven schreef precies zoals ik het voelde; leeg. Je ziet het bij mij ook op de foto's.
Bij beide kinderen was ik er met 1,5 jaar overheen. Nu nergens last meer van.

Vulpen

Ysabella ik had niet dat onvoorwaardelijke gevoel waar iedereen het altijd over heeft als je kind geboren word en je hem of haar voor het eerst ziet.

Dat is ook echt een mythe, en zo'n schadelijke ook. Echt super dat jullie je verhalen delen, want je hoort het gewoon zó vaak, dat moeders direct onvoorwaardelijk van hun kind houden, dat je je ook meteen een slechte moeder voelt als dat bij jou niet is. Had ik tenminste wel. Maar goed, ik ben niet zwanger geweest dus verder geen recht van spreken.

Torretjeee

Ik zelf heb geen pnd gehad maar zeker niet het onvoorwaardelijke liefde gevoel gehad bij de eerste. Wat je zegt @Vulpen een schadelijke mythe.
Ik heb in het begin ook wel gedacht oh god nee waarom wilde we dit, ik wil niet meer. Ook omdat je gewoon niet weet wat je moet doen als je baby de hele tijd huilt. Maar ik heb eigenlijk nooit gedacht dat het door mij kwam.
Een vriendin van mij zat wel op het randje en heeft wel hulp gekregen. Ik was blij dat ze er zo open over was en we hebben het er toen ook vaak over gehad.

SYRV

Ik heb niet te maken gehad met psychische problematiek tijdens of na mijn zwangerschappen. De docu heb ik wel gezien en vond ik heel indrukwekkend. Ik heb het trouwens bewust gekeken met mijn partner omdat hij er na de bevalling moeite mee had dat ik niet vanaf de eerste seconde op onze dochter gefocust was. Hij heeft de eerste week echt gedacht dat het niet goed zou komen. Ik was echter kapot van de behoorlijk heftige bevalling en moest eerst wat aansterken voordat ik op die roze wolk kon klimmen.

Als ik bovenstaande verhalen zo lees heb ik enorm veel respect voor jullie. Voor het vechten en er weer bovenop komen. Wat moet dat ongelooflijk zwaar zijn (geweest). Ik ben van mening dat het veel vaker voor komt dan men denkt en dat er meer aandacht voor moet komen. Jullie zijn toppers!

Tantetil

Wat veel van jullie zeg....ik wil jullie verhalen ook niet liken want dat vind ik gek maar wat een ellende hebben jullie allemaal meegemaakt....en ik ook 2 keer.

Ik was meteen gek op mijn dochter, maar ik voelde mij al snel raar. Toen begon het huilen, het niet kunnen slapen, paniek, ik dacht dat het nooit meer zou stoppen. Ik wilde snachts het huis uitrennen of uit het raam springen. Toen stopte mijn zwangerschapsverlof en moest ik weer werken, maar ik sliep nog steeds amper. Mijn manager vond dat ik het gewoon moest proberen en dat deed ik ook braaf. Tot ik na een paar dagen op mijn werk begon te huilen en niet meer kon stoppen, huilend moest ik met de trein naar huis...echt een ellendige tijd. Mijn manager vond dit allemaal een te groot risico en verlengde mijn contract niet. Dat was echt een dieptepunt. Maar achteraf gezien was dat mijn redding. Na 3 jaar durfde ik het weer aan. Ik wist immers dat die periode over zou gaan dus ik dacht dat komt allemaal wel goed. Dag 2 met mick thuis en daar was dat gevoel weer, ik voelde het meteen. Daar ging ik weer. Ik had ook wel goede dagen gelukkig, maar de slechte dagen waren een hel. Als ik naar bepaalde babyfoto kijk, weet ik nog precies hoe diep ongelukkig ik was. En heb ik echt ook moeten verwerken dat ik nooit een gelukkige kraamtijd zal meemaken. Maar ik heb twee gezonde kinderen en alles overleeft. Het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben.

[verwijderd]

Soturi och lieverd! Bijdeze: het wordt beter! Er komt balans en rust , zowel in je hoofd als in praktische zin. En beide helpt elkaar weer. Je gaat jezelf weer vinden, echt waar. Je zal langzaamaan merken dat de allesoverheersende zorgen en gedachten rondom je kindje zijn plekje gaat vinden. Dat je 100% moeder kan zijn èn 100% jezelf.. dat het ene niet het andere uitsluit.
En boven alles: je bent je kindje waard! je bent meer dan goed genoeg! Je bent alles en meer dan je kindje ooit zou kunnen wensen; namelijk liefde die onvoorwaardelijk is. De band tussen jullie nu al onbreekbaar, je moet hele gekke dingen gaan doen wil je die beschadigen. En zo te lezen gaat dat helemaal niet gebeuren.

Dit alles zal je snel gaan voelen 🙂 tot die tijd een hele dikke knuffel! je bent niet alleen..

fafa

Jeetje meiden... wat veel van jullie hier hebben met een pnd (of iets wat ertegenaan schurkt) te maken gehad! Dat is echt nog een sociaal taboe dan. Ik had geen idee dat het zo vaak voorkwam. Respect voor het delen van jullie verhaal.

Cactusje

fafa
Ik denk dat het komt omdat je maar op die roze wolk móet zitten zodra de baby er is. Je móet genieten van je kraamtijd. Al die mensen die helemaal verliefd naar je baby kijken, herinneringen ophalen van hun eigen oh zo fantastische kraamtijd. Dan zeg je niet zo gauw dat je het helemaal niet zo fantastisch vindt of dat je het gewoon hartstikke kut vindt. Mijn zus was eigenlijk de enige die merkte dat er iets was, dat er meer was dan moe zijn van slapeloze nachten en de teleurstelling dat het rondom de bevalling iets anders ging dan ik had gewild. Maar ik zette een vrolijk masker op en deed alsof ze spoken zag. Want je moet, moet, moet...

Aries

Hier er ook tegenaan gezeten, denk ik. Was echt een zwart gat van een paar maanden, gelukkig niet zo lang dus. En toen werd ik op een dag wakker en voelde ik me ineens weer normaal. Daar heb ik enorm veel geluk mee gehad als ik bovenstaande verhalen lees. Heel veel sterkte voor wie er nog middenin zit of het nog aan het verwerken is.

Soturi

[verwijderd] ❤

[verwijderd]

weg

Ik ben er achter dat de komst van een kind heel vaak een trigger is voor het tot uiting komen van psychiatrische problematiek. Dat heeft een hele variëteit aan oorzaken:

Door de komst van een baby komen onderdrukte emoties naar boven. Veel mensen hebben tegenwoordig een mentaliteit van "niet klagen, maar dragen." "Praten over je emoties of problemen verandert niks, dus heeft ook geen zin. Niet zeuren, maar doorzetten." Om dit te kunnen, moet je echter wel je emoties onderdrukken. Dit soort mensen bereikt tot op zekere hoogte ook best veel en wordt in de maatschappij als "sterk" gezien en gewaardeerd. Tot het moment komt waarop het niet meer gaat. Als je een baby krijgt, roept dat gigantisch overweldigende emoties op, die zich niet laten onderdrukken. Als je die emoties echter toelaat, komen ook allerlei oude, uitgestelde emoties alsnog naar boven. Dat is best lastig als je helemaal niet (meer) met emoties als verdriet, teleurstelling, eenzaamheid, boosheid en angst om kunt gaan. En als je ze toch probeert te onderdrukken, levert dat spanningsklachten en kun je bovendien de verbinding met je kind niet voelen.
Door de komst van een baby komt trauma uit de jeugd naar boven. Als mensen in de jeugd iets traumatisch hebben meegemaakt, hebben ze vaak een manier gevonden om daar in het dagelijks leven mee om te gaan. Een manier is het onderdrukken van emoties. Dan treedt bij de geboorte van een kind hetzelfde mechanisme in werking als ik hierboven bij 1) beschreef. Wat daarnaast echter ook vaak gebeurt, is dat mensen zichzelf een "aandeel" of "verantwoordelijkheid" in de gebeurtenis toeschrijven. "Als ik zelf duidelijker "nee" of "stop" had gezegd, of er niet aan mee had gedaan, dan was het niet gebeurd." Of mensen bagatelliseren de gebeurtenis. Door beide voel je je minder slachtoffer en kun je het beter aan. Als je vervolgens een kind krijgt, zet dat je eigen trauma echter in compleet nieuw perspectief. Je wordt geconfronteerd met de puurheid, kwetsbaarheid en onschuld van een kind. Dan komt ineens keihard binnen dat een kind onmogelijk een eigen aandeel of verantwoordelijkheid in bepaalde gebeurtenissen heeft. Dan word je geconfronteerd met de vraag: "hoe kon iemand dit mij, een kind, in hemelsnaam aandoen?" Ook laat het gebeurde zich dan niet meet bagatelliseren. Het slachtofferschap en alle emoties die dat met zich meebrengt komt keihard binnen.
In onze huidige maatschappij wordt best veel van vrouwen verwacht. Als je dat combineert met de aard van veel vrouwen, krijg je veel perfectionistische vrouwen. Ik hoor en lees zo vaak dat vrouwen van zichzelf zeggen dat ze perfectionistisch of een control freak zijn. En zo lang je geen kind hebt, is dat vaak best lang vol te houden. Het vergt heel wat werk, maar het is haalbaar. Als je een kind krijgt, word je echter geconfronteerd met dingen die je niet onder controle hebt en niet naar je hand kunt zetten. En zelfs als je een modelbaby hebt en je niet/nauwelijks geconfronteerd wordt met dignen die je niet onder controle hebt, word je toch altijd wel gecofronteerd met het feit dat bepaalde eisen vanwege het schema van de baby en jouw slaapgebrek niet meer haalbaar zijn. Beide kunnen behoorlijk beangstigend zijn, want niet alleen voldoe je dan niet aan de eisen die er zijn, je voldoet ook nog eens niet aan wat je kind - het allerbelangrijkste en liefste in je wereld - in jouw ogen verdient. Je bent continu de schijn aan het ophouden, maar bent voortdurend bang dat je door de mand valt. Dat iemand (of nog erger: je kind) vindt wat jij zelf allang weet: dat je geen goede moeder bent.
Al bestaande psychische problemen, die jarenlang genegeerd zijn omdat de situatie nog leefbaar was, komen dermate naar de voorgrond dat het nu niet meer leefbaar is. Zolang mensen met bestaande psychische problematiek in hun leven niet geconfronteerd worden met heftige gebeurtenissen, kunnen ze de situatie vaak leefbaar houden voor zichzelf, of toch in ieder geval voor hun omgeving. Denk maar aan jezelf: iedere moeder heeft wel ideeën over pedagogisch verantwoorde manieren waarop ze met haar kind wil omgaan. Als je kind echt het bloed onder je nagels vandaan haalt, kàn het desondanks gebeuren dat je keihard naar je kind uitvalt, of dreigt met een sanctie die je eigenlijk helemaal niet verantwoord vindt. Als je hoog in die emotie zit, ben je even niet meer in staat om redelijk te denken. De tijd nadat een kind geboren is komen er zo veel emoties jaar boven, dat je ook niet meer voortdurend redelijk kan denken. Je handelt dan veel vanuit automatische patronen. Wanneer er psychische problematiek onder die automatische patronen ligt, wordt dat ineens niet meer leefbaar.
Laat ik vooral de fysieke kant niet vergeten: HORMONEN. Je hele hormoonhuishouding verandert en ook de huishouding van "hormonen" (neurotransmitters) in de hersenen verandert. Dit heeft een enorme impact.
Ook fysiek: slaapgebrek. Bij te veel slaapgebrek breekt ieder mens. Slaapdeprivatie is niet voor niets al eeuwenlang een martelmethode.

weg

Manque

[verwijderd] Ik weet niet of wat ik gehad heb valt onder de noemer pnd, maar de komst van mijn dochter was iig wel een enorme trigger voor enorme psychiatrische problematiek. Ik ben 7 jaar lang ernstig depressief geweest, heb de diagnose van mijn persoonlijkheidsstoornis gekregen, heb jarenlang therapie gehad en ben nu nog bezig met trauma-behandeling. En ik gebruik uiteraard medicatie.

In mijn geval was het ook geen PND denk ik, maar een trigger voor iets anders. Ik was al depressief en dat werd een psychotische depressie. Vanwege de toch al aanwezig persoonlijkheidsproblematiek, I guess. Ik wist me helemaal geen raad met de situatie, werd erg paranoïde, kreeg auditieve hallucinaties.

Hoewel het een stuk beter met me gaat, voel ik nog steeds hoe ik af zou kunnen glijden. Ik weet niet of jij dat herkent? Ik sta nog steeds enorm onder stress en hoewel ik weet dat (en hoe) ik zelf mijn grenzen moet bewaken en voor mezelf moet zorgen, voel ik vaak de verleiding om weer te derealiseren. Mijn fantasie de loop te laten, een filter over de wereld te trekken. En dat klinkt niet zo heel gevaarlijk, maar ik weet dat er een punt komt waarop het geen leuke vlucht van de werkelijkheid meer is, maar serieus heel eng wordt. De angst voor de angst 'houdt me hier'.

Ben jij niet bang om (weer) de controle te verliezen?

[verwijderd]

[verwijderd] ik denk dat veel van de door jou genoemde factoren hier een rol speelde. Het was hier officieel ook geen PND. Tijdens de zwangerschap werd de depressie al erger. Weinig afleiding en verplichte bedrust in het eerste en derde trimester maakte de al aanwezige depressieve kenmerken erger. Activatie is voor mij namelijk heel belangrijk in het gevecht tegen de depressie. Toen werd onze dochter geboren en werd het nog erger. Vooral het slaapgebrek was voor mij funest. Ze was een huilbaby, sliep enkel rechtop in onze armen (we sliepen in shiften de eerste maanden) en ik had een ontstoken schildklier (hyperthyreoide - snelle schildklier).

Ik slikte de eerste 6 weken na de bevalling nog medicatie voor hypothyreoïdie (trage schildklier) waardoor ik mijn schildklier onbedoeld nog sneller liet werken. Mijn hartslag in rust was 140, was continue slap omdat ik 5 kilo per week afviel ondanks mijn gevreet en slapen was echt onmogelijk. Dat slaapgebrek vond ik echt de grootste killer plus een huilbaby, wat uiteraard mijn schuld was en mijn lichamelijke toestand door die schildklier was natuurlijk ook mijn eigen schuld 🙄 (schuldgevoel is killing). Langzaam ging het wel weer bergopwaarts, maar ik denk dat ik er sinds een jaar echt weer ben. Dochter is 9 jaar, dus het kostte wel wat tijd.

[verwijderd]

Manque Ik weet niet of jij dat herkent?

Je schreef het niet voor/naar mij maar ik herken dit zeker. {Verwijderd}

[verwijderd]

weg

Manque

[verwijderd] Jij staat onder zo veel stress dat het logisch is dat je veel meer op het punt staat om terug te vallen op de oude, vertrouwde patronen van je persoonlijkheidsstoornis

Ja, dat is ook zo... Het voelt eindeloos.
Bedankt voor het delen van jouw ervaring.

Jij ook, @[verwijderd]. Klinkt alsof je precies weet waar ik het over heb... Ik hoor niet vaak dat mensen weten hoe aanlokkelijk en tegelijkertijd beangstigend zoiets kan zijn. Ik heb best veel nachtmerries, vannacht ook weer, en dan kan ik echt dagenlang in zo'n rare schemerstaat verkeren. Alsof constant op de achtergrond een lichtje knippert.

« Vorige pagina Volgende pagina »