Ik ben na mijn bevalling wel in een flink gat terecht gekomen. Het was de combinatie van een verwaarloosde depressie, persoonlijkheidsproblematiek (cluster A en C) én het feit dat er een kindje te vroeg geboren werd 'waar iets mee was' en we wisten niet wát dat precies was.
Het is lastig om een intieme en knuffelige band op te bouwen met een kind dat overduidelijk niet de hele tijd vastgehouden wil worden en zich uit de draagzak worstelt. Een kindje dat niet lacht, behalve wanneer hij gekieteld wordt. Een kindje dat vaak dwars door je heen kijkt. Vanwege de bij mij toch al aanwezige problematiek, ging het steeds slechter met me. Tot hallucinaties en wanen aan toe. Ik durf niet zomaar op te schrijven wat ik precies dacht te moeten doen en waar ik allemaal bang voor was, maar dat het belemmerend was om een plezierig leven te leiden mag je van me aannemen.
Gelukkig is dat met wat good-old-fashioned therapie en een hoop reflectie voorbij gegaan. Een opname is bij mij wel ter sprake gekomen, maar heeft nooit plaats gevonden. Ik wou dat ik er destijds met mensen over had durven praten, maar ja, de cluster A-shit hield dat tegen.
Hoe dan ook: praten is uiteindelijk wel wat hielp. Rust, ontlast worden, dat je gevoelens erkent worden en de angsten uitgesproken.
