Hoe ouder ik word, hoe meer ik over dit soort dingen ga nadenken. Mensen die komen en gaan. Sommigen zijn lang in je leven en hebben veel toegevoegd, met anderen heb je een kort gesprek van 5 minuten en zij kunnen je hele leven op z'n kop zetten.
Helaas zijn het bij mij de mensen die ik al lang kende en op een vervelende manier uit mijn leven zijn gegaan, ook degenen waar ik (te) vaak aan moet denken. Het verdriet is dan groot, vooral het "waarom?" speelt vaak een rol en het duurt lang (jaren), voor zij echt uit mijn gedachten zijn. Niet gek natuurlijk, maar soms wel frustrerend om dat verdriet steeds maar weer op te rakelen.
Elke persoon die na een lange vriendschap is "gegaan" heeft me een wijze les geleerd, vaak op de harde manier. Bijvoorbeeld om meer voor mezelf op te komen, niet te snel mensen te vertrouwen (hoe mooi het ook is om die eigenschap te hebben, als je je hoofd meerdere keren stoot is het ook wel eens genoeg geweest) en dat het zo enorm belangrijk is om loyaal te zijn en blijven naar de mensen die je lief zijn. Ook al zit er veel verdriet achter, het heeft me gemaakt zoals ik nu ben en ik kan zeggen dat mijn zelfbeeld daardoor stukken beter is geworden, ondanks het gevoel dat mensen me in de steek hebben gelaten.
Wat heb jij geleerd van de mensen die zijn "gegaan"?
