Er zijn zelden mensen op een hele vervelende manier uit mijn leven gegaan. Ik til er niet zwaar aan en ik overdrijf mijn rol in hun leven ook niet. Ik merk wel veel 'passanten' in mijn leven: mensen met wie ik een tijdje echt wel een mooie vriendschap heb gehad, diepe gesprekken, soms ook heel veel contact, wat dan ineens voorbij lijkt te zijn. Ik vind dat niet zo heel erg. Zo lopen die dingen. Soms voel ik me een vriendschap-vampier. Dan wil ik iemand van binnen en buiten kennen en op een gegeven moment is dat ineens over.
Ik heb ook vriendschappen die al heel lang duren, soms al twintig jaar. Mensen die ik wel eens een half jaar of een jaar niet spreek en met wie het toch altijd voelt als thuiskomen. Mensen met wie je aan een half woord genoeg hebt.
Waar ik slecht tegen kan, is als er allerlei verwachtingen zijn in een vriendschap. Minimaal zo en zo vaak appen/bellen/afspreken bijvoorbeeld. Of als ik verplicht op een verjaardag moet komen. Mijn beste vrienden weten dat ik niet op hun verjaardag kom 😉
Edit// ruzie heb ik eigenlijk nooit. Hooguit dat je elkaar even een tijdje opzettelijk ontziet, maar ook dat gebeurt bij mij zelden.
