Welk gedrag zit er in je allergie?

[verwijderd]

tupp ik herken alles wat je zegt want ik ben door precies hetzelfde heengegaan als jij.
Ik heb gelukkig geen mensen om mij heen die zeggen "doe gewoon" , dat zeg ik helaas wel tegen mijzelf waardoor ik me regelmatig dom en lui voel. Maar ik zal nooit zeggen : zo ben ik nou eenmaal. Ik zal dat ook nooit over mijn zoon zeggen (met ASS) : zo is hij nou eenmaal.
Dat klinkt voor mij namelijk als opgeven, excuses zoeken, de 'schuld' bij een ander leggen: pas jij je maar aan. Ondanks dat ik weet dat er dingen zijn die nou eenmaal zo zijn ; ik ben nou eenmaal chaotisch, maar ik zal dat nooit zeggen, ik zal er nooit naar handelen.

[verwijderd]

Manque Zelfs áls iemand een denkfout maakt als ik ben mijn diagnose, waarom wordt dat zo verwijtbaar gemaakt? Je ziet om je heen dat het keer op keer gebeurt, zou het niet simpelweg een uiting van de aandoening zijn? Zou die persoon niet oprécht kunnen geloven dat zij onbekwaam zijn om iets aan de situatie te veranderen? Wat levert het je op om je daar over te frustreren?

Soms ben ik gewoon een echt mens en daardoor irriteer ik mij aan anderen. Soms ben ik ook gewoon spuugzat van het keer op keer op mijzelf moeten reflecteren en weer te moeten verbeteren. Soms heb ik simpelweg geen puf of energie om los te laten en te accepteren of lukt het mij überhaupt niet eens. Op de vraag wat levert het mij op, is het antwoord dat ik probeer te accepteren dat ik ook niet altijd perfect hoef te zijn en dat ik ook af en toe mijn onhebbelijkheden mag hebben.

Ik krijg overigens ook het gevoel dat niet helemaal begrepen wordt wat ik en @[verwijderd] bedoelen. Alle voorbeelden van mensen hier genoemd, vind ik juist zeer begrijpelijk en is niet wat ik bedoel met mijn ergernis. Ik zie in de praktijk dit ook helemaal niet keer op keer gebeuren. Echt maar zelden en ik zie toch best veel mensen met psychische klachten. Het zal met de nuances te maken hebben en misschien daardoor lastig uit te leggen op papier.

Ik zou eigenlijk willen zeggen dat ik mijn kleine ergernissen soms ook gewoon koester. Het is gewoon wie ik ben en het is niet zo dat het mij belemmerd. Zowel, dan doe ik altijd wat met mijn ergernis en verder vind ik het wel prima. Dit zal wel niet het meest sociaal geaccepteerde antwoord zijn, maar voor mij wel het meest eerlijke.

Manque

[verwijderd] Ik denk ook helemaal niet dat je perfect moet willen zijn, juist niet. Dat constante gepush om jezelf te overstijgen vind ik heel vermoeiend, vooral omdat vaak de stap overgeslagen wordt waarbij je onderzoekt waarom je ergens moeite mee hebt...

Maar dat weet je dan toch van jezelf? Ik vind het een enorme kracht om toe te geven dat je ergens niet de puf voor hebt, of dat iets je niet lukt, of misschien dat je het echt niet wíl.

Waar ik wat moeite mee heb in sommige reacties, is dat dat stuk weggelaten wordt en dat het probleem dat persoon A zich aan persoon B ergert, compleet aan persoon B wordt gewijd. De ergernis zit toch bij persoon A, dus wat verwijt je die ander dan? Is het diens schuld dat je er niet tegen kunt? Ik vind het nog heel lastig om daar niet over te struikelen. Ik worstel met de gedachte of dat echt iets is wat ik bij mezelf moet aanpakken of niet. Aan de andere kant is het wel iets dat ik gebruik (bijvoorbeeld in mijn werk, maar ook bij het zoeken van de juiste begeleiding voor mijn kind) om verbetertrajecten te starten. Waarschijnlijk is het iets waar een tijd en een plek voor is.

[verwijderd]

Manque klopt denk ik wel wat je zegt, maar is het mogelijk om het probleem als geheel bij A neer te leggen, net zo min dat je het geheel bij B kan neerleggen.
Een ‘voorwaarde’ om je te kunnen ergeren is dat er sprake moet zijn van een bepaalde interactie tussen A en B. A en B hebben wederzijds invloed, dus ik denk dat je A en B nooit uit elkaar kan trekken? Of A of B moet zich helemaal aanpassen of veranderen in zijn gedrag of gevoel. In hoeverre is dit überhaupt haalbaar? Ergernis kan misschien ook een functie hebben en je motiveren tot juist wenselijk gedrag. De vraag is misschien wel moet, wil en kun je dit altijd bij jezelf aanpakken?

[verwijderd]

[verwijderd] ik snap je hoor! Dat ik het zelf zo opneem zegt waarschijnlijk ook meer over mij dan over jou. 😘
Het klopt wat je zegt dat de ptss me heeft veranderd, maar tegelijkertijd heeft de diagnose dat ook gedaan. Ik liep al 10 jaar rond met ptss voordat ik die diagnose kreeg en heb mezelf in die tijd veel te ver gepusht, want ik was toch 'normaal'? Ik moest dat toch gewoon kunnen? De diagnose heeft me geleerd om te begrijpen en (grotendeels) accepteren dat ik sommige dingen niet meer kan en mezelf niet in 100.000 bochten te wringen om het wel te moeten kunnen. En ja, dat heeft me veranderd, en ook een hoop vrienden gekost. En dan lees ik hier sommige opmerkingen (niet zo zeer van jou, in het algemeen) en dan denk ik.. is dit hoe ze mij zien?

Want die adhder die na zijn diagnose ineens ging schilderen omdat adhders creatief zijn, is dat wel echt zo? Of is het gewoon een gevolg van de handvatten en de therapie die volgt op een diagnose, dat die adhder geleerd heeft dat schilderen een goede uitlaatklep kan zijn en ontdekte dat hij het prettig vond?
De reden dat mijn keuze (voor nu) op sporten is gevallen is ook niet omdat ik dat voor mijn diagnose of zelfs maar voor mijn stoornis zo leuk vond, maar omdat ik door die therapie heb geleerd dat ik te veel in mijn hoofd zit. Dat het boksen is geworden is omdat ik ben gaan inzien dat ik een hoop onderdrukte woede in me heb zitten en het een goede uitlaatklep kan zijn.
Een diagnose komt (als het goed is) niet alleen, maar met handvatten en begeleiding die iemand ook kunnen veranderen, en dat betekent ook nee leren zeggen als iets niet gaat.
Die persoon met een aangeboren stoornis heeft inderdaad misschien al heel zijn leven moeite met concentreren maar dat continu geprobeerd te verbergen en door de diagnose geleerd zijn beperkingen te accepteren en zijn grenzen aan te geven, waardoor het voor de omgeving over komt alsof hij is verandert door de diagnose. snap je wat ik bedoel?

[verwijderd]

Even een hele andere allergie! Ik twijfel een beetje om hem te plaatsen, want ik kan het reflecterende aspect niet vinden bij mezelf, maar wie weet dat iemand anders dat wel kan. In dat geval, geef het aan, want ik wil het graag weten in de hoop dat als ik daarmee iets over mezelf leer ik me er ook minder aan hoef te irriteren. 😉

Babyboomers. Brrrr. De hele boze Facebook generatie die totaal geen benul meer heeft van de realiteit maar er wel over oordelen. Kinderen van tegenwoordig spelen nooit meer buiten en zitten alleen maar op hun telefoon! Al die werkende ouders zorgen ervoor dat de kinderen worden verwaarloosd en geen manieren meer leren! Een pak slaag, hebben wij vroeger ook gehad, niks mis mee! Wat nou burn-out onder studenten, wij moesten vroeger ook gewoon naar school en klaagden niet! Verwend zijn jullie, aanstellers!
Zwarte piet! Zwarte piet! Weg met de Hema en de lidl-folders en jongeren en kinderen en iedereen die geboren is na 1970 of buiten Nederland.

Kan iemand mij vertellen wat dit over mij zegt, behalve dat ik te veel op Facebook zit? 🙈

Manque

[verwijderd] Ik denk niet dat je het een allergie voor gedrag hoeft te niemen als je het pertinent oneens bent met een politiek/ideologisch gedachtengoed dat jou persoonlijk raakt omdat je onderdeel bent van een maatschappij/volk etc. Hoewel het nooit kwaad kan om zaken vanuit een ander perspectief te bekijken hoef je nog niet overal hetzelfde over te denken. Zeker als je iets ervaart als onrecht (tov jou of tov een ander) lijkt het me logisch dat je daar kwaad om wordt 🙂

Tantetil

[verwijderd] dat heb ik dus precies zo!

[verwijderd]

Manque ik merk momenteel dat het tussen mijn vader en mij in komt te staan en dat vind ik lastig.. Ik vrees dat ik verbannen wordt uit de familie als het ooit uit zou komen dat ik een groen links stemmer ben. 😬

Manque

[verwijderd] Is bij ons thuis ook zo. Er zijn legio dingen waar ik het niet over kan hebben zonder zwaar belachelijk gemaakt te worden, dus ik beperk me maar tot oppervlakkigheden.
Vervelend is dat he, als je niet jezelf kunt zijn bij je ouders zonder dat het voor allerlei ongemakkelijkheden zorgt. Ik ben daar momenteel wel veel mee bezig, want dat filteren van je gedachten uit angst de goede vrede op het spel te zetten is echt heel vermoeiend. Hoe doe jij dat?

[verwijderd]

Manque rot is dat... Ik merk dat ik me de afgelopen jaren heel erg stil en op de achtergrond heb gehouden, maar tegelijkertijd heb ik daar ook geen zin meer in. Het is niet dat ik zin heb om de discussie aan te gaan, alles behalve, maar ik wil ook kunnen staan voor wat ik geloof en mezelf daarin niet langer wegcijferen. Gaat een uitdaging worden om die balans te vinden met de feestdagen in aantocht!

[verwijderd]

Manque Hoe doe jij dat?

Had je aanpassing gemist.. geen idee? Hopen dat ik naast de enige tante kom te zitten bij het kerstdiner die er net zo over denkt als ik? 🤔
Ik hoop meer mijn grenzen aan te kunnen geven als iemand probeert de discussie met mij aan te gaan en te zeggen dat ik ergens niet van gediend ben in plaats van braaf te knikken, maar dat is lastig tussen al die schreeuwers in. De een is nog bozer op Rutte dan de ander..
Misschien dat ik gewoon een passief agressieve post op Facebook knal ofzo 🤦‍♀️

Vulpen

[verwijderd] Wij vieren dus om soortgelijke redenen geen Sinterklaas (met familie) 🙈 Het is me de discussie niet waard.

Vulpen

tupp Grappig, je post is op een bepaalde manier heel herkenbaar voor mij. Alleen ging het om totaal andere dingen: 'Doe nou eens gewoon mee', 'Stop nou gewoon eens met huilen', 'Loop nou eens gewoon', 'Stel je nou eens niet zo aan'. Maar ik wílde niet meedoen, en ik móest gewoon huilen, en het lúkte me niet om gewoon op m'n voeten te lopen en ik vóelde me nu eenmaal zo overstuur. En mettertijd heb ik sommige dingen wel geleerd (ik loop in elk geval normaal, dat is iets), maar ik kan er nog steeds niet tegen als mensen voor mij bepalen hoe ik me zou moeten voelen of wat ik zou moeten doen. Ik word daar ofwel recalcitrant van en ga me nog raarder voordoen dan ik al ben, ofwel ik probeer mezelf onzichtbaar en onopvallend te maken.

[edit] En ik vind dat dus echt een tekortkoming van mezelf. Het zou vaak een stuk handiger zijn als ik gewoon mee zou doen op de momenten dat ik dat kan. En het zou vaak ook handiger zijn als ik mezelf durf uit te spreken en me niet onzichtbaar maak op de momenten dat me dat juist niet lukt.

Manque

[verwijderd] Ik had onlangs zo'n situatie met iemand in mijn familie. Die bleef maar seksistische en discriminerende grappen maken en ik zei er wat van. Toen kwam er het welbekende: "Je mag ook nergens meer iets over zeggen tegenwoordig!" waarop ik reageerde met: "Jawel hoor, dat mag je best. Je krijgt geen boete en geen slaag. Ik ga er alleen niet naar luisteren, want ik vind het echt een waardeloos gevoel voor humor. Ik vind het hufterig. Maar ga gerust je gang, dan ga ik even ergens anders zitten."

Niet bevorderlijk voor de sfeer, maar goed, dat waren die grappen ook niet. Ik heb er nu iig geen last meer van. Bij ouders is dat echter wel een stuk zwaarder en met meer gevolgen dan bij bijvoorbeeld een neef.

[verwijderd]

[verwijderd] Misschien dat ik gewoon een passief agressieve post op Facebook knal ofzo 🤦‍♀️

Moet je wel mee oppassen, want dan kom je weer in míjn allergie! 😁😂

(Ik wil hiermee niet zeggen dat jij niet passief agressief moet doen, maar dat we misschien niet als doel moeten hebben om nooit in een ander zijn allergie te komen.)

Angel1980

weg -

[verwijderd]

Vulpen kan ik me ergens wel goed voorstellen ja.. vind het een lastige, want los van hun overtuigingen zijn het wel hele lieve mensen, en dan komt het toch terug bij het feit dat ze de enige familie zijn die ik nog wel heb en dat ook niet wil missen. En ik kan ook hele leuke gesprekken hebben met mijn tante over hobby's en pinterest en weet ik het, mijn vader staat altijd voor me klaar.. maar ik weet van te voren nooit in wat voor bui ze zullen zijn, zijn ze gewoon gezellig of hebben ze een boos op de hele wereld dag?
Misschien dat ik dit jaar gewoon besluit om weg te gaan als het me te ver gaat.

[verwijderd]

Manque ik hoop dat ik het ook meer ga durven om dat soort dingen uit te spreken in plaats van het alleen te denken!

Misschien dat het bij mijn vader -voorzichtig- nog wel zou kunnen, wat dat betreft lijken we wel op elkaar. Hij zou dan even gaan mokken maar blijft nooit lang boos op me, andersom net zo. Ik heb het laatst wel gedaan, hij stuurde een filmpje via Whatsapp en heb aangegeven die niet leuk te vinden, maar dat is makkelijker dan wanneer het face to face is in een groep.
Het is in ieder geval wel passend binnen het groeiproces waar ik in zit, om langzaamaan meer grenzen aan te geven en mezelf te mogen zijn, maar wel vervelend dat het zo moet.

[verwijderd]

[verwijderd] hoe zou jij denken over een groenlinks button op mijn kerstjurk? Valt dat ook onder passief agressief of kan die er wel mee door? 🤣

[verwijderd]

[verwijderd] Fantastisch! 💪🏻

[verwijderd]

tupp Ik kan veel beter met m'n allergieën omgaan sinds ik de kernkwadranten ken. Daarbij ga je op zoek naar de positieve kwaliteit die achter een vervelende eigenschap zit. Vaak is die kwaliteit juist een eigenschap waar je zelf van zou kunnen leren. Dus zodra ik merk dat iemand in mijn allergie zit, ga ik op zoek naar de kwaliteit daarachter. Ik kan dan vaak redelijk relativeren waardoor ik toch makkelijker met iemand door een deur kan.

Ik ben bekend met de kernkwadranten. Die theorie heeft mij vooral in mijn werk ook wel geholpen. Als ik me structureel ergerde aan een leerling, vroeg ik me af om welk gedrag dat precies ging en welke kernkwaliteit er achter zat. Als ik zag dat een leerling een kwaliteit had, maar gewoon regelmatig in zijn valkuil zat, kon ik die leerling meer waarderen en het gedrag relativeren.

Deze theorie verklaart misschien ook wel deels waar de tekortkoming bij jezelf uit bestaat, op het moment dat iemand in je allergie zit. Diegene zit dan in de valkuil van wat jouw uitdaging is. Dus jouw onvermogen in die uitdaging is dan een stukje tekortkoming van jouw kant. Naast natuurlijk het feit dat je op dat moment niet in staat bent je zodanig in die persoon te verplaatsen, dat je begrip en misschien zelfs compassie voor hem op kunt brengen.

Maar dan heb ik nog wel een vraag. In mijn eerste post noemde ik dat passief agressief gedrag mijn allergie is. Wat voor kernkwaliteit zit er dan achter dat gedrag?

tupp

[verwijderd]
Achter passiviteit zou ik denk ik bescheidenheid zoeken of iemand die weloverwogen beslissingen neemt. Beide kunnen, als je ze te ver doorvoert, leiden tot passiviteit.
Dat zou dan, volgens de theorie, kunnen betekenen dat jij behoorlijk zelfverzekerd en / of daadkrachtig bent.

« Vorige pagina Volgende pagina »