Welk gedrag zit er in je allergie?

[verwijderd]

Louelle81 ik heb het ook niet over periodes waar je in zit. Een depressie, een (terug)val in angst of trauma. Natuurlijk ben je dan anders. Meer dan logisch. Ik heb het over mensen die hun persoonlijkheid aanpassen aan de diagnose ipv andersom. In jou geval (denk ik, ik ken je niet) voel jij je zus en zo, dat noemen we depressie. Ik heb neurologische problemen, dat noemen we ADD, een samenvatting, een verklaring van bepaald gedrag. Maar het is niet zo dat omdat ik ADD heb ik me opeens anders moet gaan gedragen dan dat ik al deed. Internet zegt dat ik chaotischer ben als ADD'er, dus nu kan ik niet meer op tijd komen. Dat kon eerst wel, maar nu niet meer.

tupp

[verwijderd] Dit laatste is iets dat ik bij kinderen vaak zie in de eerste periode na zo'n diagnose. En de lengte van die periode is voor iedereen anders. Net zoals bijvoorbeeld bij rouw, daarbij kun je ook niet voor een ander beslissen hoe lang dat mag duren.
Ik denk dat het te maken heeft met het acceptatieproces van zo'n diagnose. Dat gaat niet bij iedereen hetzelfde. Maar je ziet wel vaker "oh, dit hoort er dus bij" Alsof mensen even moeten uittesten wat er nu precies bij die stoornis hoort en wat bij henzelf hoort. Daarom is psycho-educatie ook zo belangrijk. Leren hoe dat nu precies zit met zo'n stoornis. Hoe werkt dat en wat zijn de handvatten. Eerst accepteren en dan ermee aan de slag.

Kan best irritant zijn voor de omgeving. En ik zeg ook niet dat je al het gedrag maar moet accepteren. Maar accepteer wel het proces waar iemand dan blijkbaar in zit. Ga er dus zeker over in gesprek, als die ander er al voor open staat. Een persoon die (bewust of onbewust) bezig is met zelf-onderzoek, kan die spiegel vaak wel gebruiken. Maar voer dat gesprek wel met het begrip dat iemand blijkbaar in een bepaalde fase zit. Je hebt liever niet dat het altijd zo bljjft, maar dat het nu even zo is hoort er misschien wel bij.

tupp

Angel1980 Ik snap wat je bedoelt. Ieder huisje heeft z'n kruisje. Zo heb ik m'n 'stoornis' en een inmiddels verwerkt trauma. Op het nippertje, waardoor post traumatische stress bij mij gelukkig niet is uitgegroeid tot post traumatische stress stoornis.
Wat ik bedoelde met 'normale' mensen (bewust tussen aanhalingstekens) zijn niet mensen waar niks mee is. Maar mensen die in ieder geval niet datgene hebben waar ze advies over geven. Misschien goed bedoeld, maar volstrekt onwetend.

"Je moet je sleutels gewoon altijd op dezelfde plek opbergen." Ja duh, echt?? Dat had ik nou nooooit zelf kunnen verzinnen. Ik leg ze juist expres steeds op een andere plek! (Sarcastisch kijkende emoticon hier verzinnen... heb 'm nog niet gevonden.)
Helaas werkt het dus niet helemaal zo met een brein dat anders werkt. Voor veel mensen is zoiets als sleutels opbergen blijkbaar een automatisme. (En geloof me: 'jullie-mensen-die-nooit-sleutels-kwijt-zijn' onderschatten hoe on-ge-loof-lijk gezegend jullie daarmee zijn! ;-) ) Maar voor mensen met een stoornis in de prefrontale cortex, lopen die verbindingen 'gewoon' anders. En is het dus helemaal niet zo vanzelfsprekend om zo'n automatisme aangeleerd te krijgen. Met als gevolg dat ik minstens 10 keer per week m'n sleutels kwijt ben. Óndanks het feit dat ik er in theorie vaste plekken voor heb.

Hetzelfde met "Stil zitten is toch niet zo moeilijk? Daar hoef je juist niks voor te doen?" Uhm, juist. (Lang) stil zitten voelt voor mij als een springveer die steeds strakker wordt opgerold. Ik voel de spanning binnenin me opbouwen. Het kost me echt fysiek moeite om dat te onderdrukken. In het begin gaat het wel, maar die inspanning wordt steeds groter tot ik met niks anders bezig ben dan dat: zorgen dat ik blijf zitten. Al het andere komt niet meer binnen. Ik ben alleen maar bezig met die bom vanbinnen die elk moment kan gaan barsten. Laat me gewoon even staan of lopen en die spanning vloeit weer weg. Dan kan ik me weer bezighouden met de vergadering of whatever.
Mensen die in dit opzicht 'normaal' zijn, snappen dat niet. Maar geef zo'n 'advies' dan ook niet. Blijkbaar vinden de meeste mensen stilzitten makkelijk en is wat ik voel juist niet normaal.
Ik snap wel dat iedereen praat vanuit zijn eigen referentiekader. En dat elk mens van nature de neiging heeft om datgene wat hij / zij zelf doet en vindt als 'normaal' of 'gewoon' te zien. Maar het scheelt denk ik beide partijen een hoop frustratie en irritatie als je kunt accepteren dat wat voor jou normaal en vanzelfsprekend is, dat voor de ander niet is.

[verwijderd]

tupp (Sarcastisch kijkende emoticon hier verzinnen... heb 'm nog niet gevonden.)

Je kunt gewoon de emoticons van het toetsenbord in je eigen telefoon gebruiken! 🙂👍🏻

Manque

tupp Dankje voor je reactie. Ik weet niet of het met mijn huidige gesteldheid te maken heeft, ik denk het niet eigenlijk. Het iets waar ik op mijn werk ook net wat te veel mee te maken heb: dat men het prettig vindt om de ander te veroordelen om zijn of haar gedrag zonder er begrip voor te willen ontwikkelen.

In de PI is er personeel dat bijvoorbeeld nooit meer het gesprek met gedetineerden aan gaat, omdat het 'toch geen zin heeft'. Of dat het personeelslid de houding van die gedetineerde zich zo persoonlijk aantrekt, dat ze keer op keer enorm teleurgesteld raken als iemand niet tot gedragsverandering komt. Zelfs áls iemand een denkfout maakt als ik ben mijn diagnose, waarom wordt dat zo verwijtbaar gemaakt? Je ziet om je heen dat het keer op keer gebeurt, zou het niet simpelweg een uiting van de aandoening zijn? Zou die persoon niet oprécht kunnen geloven dat zij onbekwaam zijn om iets aan de situatie te veranderen? Wat levert het je op om je daar over te frustreren?

Wat het je oplevert, is dat je jezelf vrijpleit van een bepaalde betrokkenheid in dat contact. Als je de 'fout' compleet bij de ander legt en zelf niet wil onderzoeken waar je onbegrip vandaan komt, hoef je nooit te tornen aan bepaalde 'waarheden'. Het is makkelijk om te zeggen dat een ander niet deugt en dat het gedrag daarom in je allergie zit, maar je bent er naar mijn mening beiden niet bij gebaat. En als je het contact echt niet aan wil omdat de ander teveel in je allergie zit, wat let je om dat uit te spreken? Ik heb het onlangs bij een vriendin gedaan met een dysthyme stoornis. "Ik weet dat je een dysthyme stoornis hebt en dat dat heel zwaar voor je is. Ik wou dat ik meer voor je kon betekenen, maar ik heb zelf teveel op mijn bord. Ik wil graag nog eens X met je doen, maar deze lange gesprekken over hoe het leven voor je is, kan ik niet meer met je voeren. Ik hoop dat je andere mensen in je omgeving hebt waarmee je dat nog wel kunt."
-nooit meer iets van gehoord natuurlijk, maar soit. Het leek me wel het meest eerlijk.

[verwijderd]

Manque Zelfs áls iemand een denkfout maakt als ik ben mijn diagnose, waarom wordt dat zo verwijtbaar gemaakt? Je ziet om je heen dat het keer op keer gebeurt, zou het niet simpelweg een uiting van de aandoening zijn? Zou die persoon niet oprécht kunnen geloven dat zij onbekwaam zijn om iets aan de situatie te veranderen? Wat levert het je op om je daar over te frustreren?

Soms ben ik gewoon een echt mens en daardoor irriteer ik mij aan anderen. Soms ben ik ook gewoon spuugzat van het keer op keer op mijzelf moeten reflecteren en weer te moeten verbeteren. Soms heb ik simpelweg geen puf of energie om los te laten en te accepteren of lukt het mij überhaupt niet eens. Op de vraag wat levert het mij op, is het antwoord dat ik probeer te accepteren dat ik ook niet altijd perfect hoef te zijn en dat ik ook af en toe mijn onhebbelijkheden mag hebben.

Ik krijg overigens ook het gevoel dat niet helemaal begrepen wordt wat ik en @[verwijderd] bedoelen. Alle voorbeelden van mensen hier genoemd, vind ik juist zeer begrijpelijk en is niet wat ik bedoel met mijn ergernis. Ik zie in de praktijk dit ook helemaal niet keer op keer gebeuren. Echt maar zelden en ik zie toch best veel mensen met psychische klachten. Het zal met de nuances te maken hebben en misschien daardoor lastig uit te leggen op papier.

Ik zou eigenlijk willen zeggen dat ik mijn kleine ergernissen soms ook gewoon koester. Het is gewoon wie ik ben en het is niet zo dat het mij belemmerd. Zowel, dan doe ik altijd wat met mijn ergernis en verder vind ik het wel prima. Dit zal wel niet het meest sociaal geaccepteerde antwoord zijn, maar voor mij wel het meest eerlijke.

[verwijderd]

Manque Wat het je oplevert, is dat je jezelf vrijpleit van een bepaalde betrokkenheid in dat contact. Als je de 'fout' compleet bij de ander legt en zelf niet wil onderzoeken waar je onbegrip vandaan komt, hoef je nooit te tornen aan bepaalde 'waarheden'. Het is makkelijk om te zeggen dat een ander niet deugt en dat het gedrag daarom in je allergie zit, maar je bent er naar mijn mening beiden niet bij gebaat.

Dit vind ik heel scherp gezien. Ik vind het ook pijnlijk. Het is wel makkelijk en voor je eigen gevoel wel fijn om tegen jezelf te zeggen dat het volledig aan die ander ligt, maar daarmee doe je waarschijnlijk geen recht aan die ander.

[verwijderd]

[verwijderd] ik vond Harry Potter voor mijn stoornis helemaal niet leuk 🤔🤣
Maar ik snap wat je bedoelt hoor! 😘

Ik merk dat ik het heel moeilijk vind omdat mijn stoornis mij op bepaalde manieren wél heeft veranderd. Als je kijkt naar de afgelopen week, hoeveel moeite het me kostte om te sporten en hoe hard ik momenteel worstel met een balans te vinden tussen hobby's en binnen opgesloten te zitten..
Voordat ik ptss kreeg was ik het meisje wat een baan aangeboden kreeg in een vreemd land, en binnen 2 weken zat ik met een koffer en nog geen 200 euro op mijn bankrekening in het vliegtuig. Ik liet mijn familie, vriend en vrienden achter voor een avontuur en ik gaf geen kik.
Mijn droom was om te reizen, ik dacht na over een opleiding tot stewardess zodra mijn jaar buitenland erop zat en ik wilde de wereld zien. Áls ik überhaupt al kinderen wilde, was het op een 'in de draagzak mee naar Thailand' manier.

Dus waar is dat stuk van mijn persoonlijkheid dan? Wanneer ik zit te huilen bij 3 op reis om alles wat ik ben kwijt geraakt? Want ja, nu ben ik beebo, met een avatar van een Netflix serie.. maar waar is @travelgekkie met de foto van het national monument van Jakarta heen?
En waar is de persoon die even op en neer naar Parijs ging omdat haar favoriete band een speciaal thema-concert gaf, wanneer ik nu al bepaalde winkels vermijdt omdat de muziek daar te hard staat?

Nu hou ik van Harry Potter, omdat ik nieuwe hobby's heb moeten zoeken. Ik heb mijn bookstagram-account, ik ben beste vrienden met het personeel van de boekwinkel en de bibliotheek-app is een van mijn meest gebruikte apps op mijn telefoon.
Maar vergeet niet, dat jarenlang mijn favoriete boeken de Lonely planets waren, en ik zonder twijfel mijn hele Harry Potter collectie zou inleveren voor een ticket naar Brazilië. 😔
Maar ja, dat kan niet, want ik heb ptss..

[verwijderd]

[verwijderd] ik snap wat je zegt.
Ik vind het een beetje lastig worden want ik heb het idee dat men niet snapt wat ik zeg.
De PTSS heeft je veranderd niet de diagnose.. Begrijp je? En in het geval van iets dat je overkomt; depressie, burn out, trauma is het begrijpelijk dat je veranderd (voor korte of lange tijd).
Maar ik heb het zelf dan ook eigenlijk over aangeboren stoornissen. Ik heb altijd ADD gehad, altijd problemen gehad met concentratie en motivatie, dat kwam niet opeens na mijn diagnose op mijn 18e. Ook werden die klachten niet heftiger of intenser of zo.

Dus nou goed, dit was mijn laatste poging tot uitleg, haha. Ik begrijp helemaal de situatie waar jij in zit, de verandering, het verlies van jezelf door trauma/depressie. Jij zal (en zit) nooit in mijn allergie zitten. Ik zal ook nooit oordelen over wat jij zou moeten of kunnen doen.
Sterkte!! ❤️ ik hoop dat je je oude zelf weer een beetje terug kan vinden! Wie weet waar je bent over een jaar! 😊

Toch6

tupp kan me dus wel helemaal vinden in wat Toch4 zegt; het is een verklaring, maar geen excuus. Tel daarbij op, @Toch4, dat jullie kind ook talenten en andere waardevolle krachten heeft die voortkomen uit die 'stoornis'. (Naar woord, want het is niet alleen ellende.) Maak hem daar ook van bewust! Die krachten kun je gebruiken om een zwakte te compenseren EN om jezelf meer te waarderen.

Daar zijn we ons ook van bewust en we benoemen dat ook naar alle kinderen wat ze wel goed kunnen maar ook dat je niet persé alles móét kunnen. Profiteer van de kwaliteiten die je hebt en werk aan je zwakke punten om ze zo sterk als mogelijk is te maken.

[verwijderd]

[verwijderd] ik snap je hoor! Dat ik het zelf zo opneem zegt waarschijnlijk ook meer over mij dan over jou. 😘
Het klopt wat je zegt dat de ptss me heeft veranderd, maar tegelijkertijd heeft de diagnose dat ook gedaan. Ik liep al 10 jaar rond met ptss voordat ik die diagnose kreeg en heb mezelf in die tijd veel te ver gepusht, want ik was toch 'normaal'? Ik moest dat toch gewoon kunnen? De diagnose heeft me geleerd om te begrijpen en (grotendeels) accepteren dat ik sommige dingen niet meer kan en mezelf niet in 100.000 bochten te wringen om het wel te moeten kunnen. En ja, dat heeft me veranderd, en ook een hoop vrienden gekost. En dan lees ik hier sommige opmerkingen (niet zo zeer van jou, in het algemeen) en dan denk ik.. is dit hoe ze mij zien?

Want die adhder die na zijn diagnose ineens ging schilderen omdat adhders creatief zijn, is dat wel echt zo? Of is het gewoon een gevolg van de handvatten en de therapie die volgt op een diagnose, dat die adhder geleerd heeft dat schilderen een goede uitlaatklep kan zijn en ontdekte dat hij het prettig vond?
De reden dat mijn keuze (voor nu) op sporten is gevallen is ook niet omdat ik dat voor mijn diagnose of zelfs maar voor mijn stoornis zo leuk vond, maar omdat ik door die therapie heb geleerd dat ik te veel in mijn hoofd zit. Dat het boksen is geworden is omdat ik ben gaan inzien dat ik een hoop onderdrukte woede in me heb zitten en het een goede uitlaatklep kan zijn.
Een diagnose komt (als het goed is) niet alleen, maar met handvatten en begeleiding die iemand ook kunnen veranderen, en dat betekent ook nee leren zeggen als iets niet gaat.
Die persoon met een aangeboren stoornis heeft inderdaad misschien al heel zijn leven moeite met concentreren maar dat continu geprobeerd te verbergen en door de diagnose geleerd zijn beperkingen te accepteren en zijn grenzen aan te geven, waardoor het voor de omgeving over komt alsof hij is verandert door de diagnose. snap je wat ik bedoel?

tupp

Nog één aanvulling, want ik bedenk opeens waar voor mij de kern van de pijn zit, wat ik net moeilijk onder woorden kon brengen.
Ik ben mijn hele jeugd -en nu soms nog- aangesproken met "Doe nou gewoon ..." vul maar in. Leg je spullen gewoon op een vaste plek. Zit gewoon stil. Denk er gewoon aan om je gymspullen mee te nemen op dinsdag.

Weet je wat het met je zelfbeeld doet als kind en puber als je blijkbaar hele 'gewone' en simpele dingen niet kunt? En daar constant op die manier op aangesproken wordt. Ik ben blijkbaar gek / dom / anders omdat ik dit niet kan.

Ik heb hard geknokt om die 'vanzelfsprekende' dingen goed genoeg onder controle te krijgen om te functioneren als volwassene met een verantwoordelijke baan. En heel heel heel erg hard geknokt om al die deuken in mijn zelfvertrouwen te boven te komen. Ik ben wèl slim. Ik kan een heleboel dingen wèl goed. Maar er is niet veel nodig om zo'n litteken weer open te krabben.

Dus daar zit aan de ene kant een stukje allergie voor "ik kan hier niks aan doen, ik ben gewoon zo". Knok dan! Ik gun die ander het resultaat van dat knokken.

Maar ook veel allergie voor mensen die zich ergeren aan "ik ben gewoon zo" omdat die mensen lang niet altijd ècht weten hoe zwaar dat knokken is. Iedereen heeft tegenslagen in het leven. Maar de meeste mensen hebben niet (of nog niet) zelf te maken met een psychische stoornis, waardoor veel mensen niet werkelijk beseffen hoeveel inspanning dat kost. En hoe pijnlijk het is als iets ondanks die inspanning toch weer niet lukt. En dat het dan soms makkelijker en zelfs heilzamer is om je, als is het maar tijdelijk, even over te geven aan "het is gewoon zo".

Manque

Fijne bijdrage @tupp.

tupp Ik ben mijn hele jeugd -en nu soms nog- aangesproken met "Doe nou gewoon ..." vul maar in. Leg je spullen gewoon op een vaste plek. Zit gewoon stil. Denk er gewoon aan om je gymspullen mee te nemen op dinsdag.

Giftig woord, dat gewoon.

[verwijderd]

tupp ik herken alles wat je zegt want ik ben door precies hetzelfde heengegaan als jij.
Ik heb gelukkig geen mensen om mij heen die zeggen "doe gewoon" , dat zeg ik helaas wel tegen mijzelf waardoor ik me regelmatig dom en lui voel. Maar ik zal nooit zeggen : zo ben ik nou eenmaal. Ik zal dat ook nooit over mijn zoon zeggen (met ASS) : zo is hij nou eenmaal.
Dat klinkt voor mij namelijk als opgeven, excuses zoeken, de 'schuld' bij een ander leggen: pas jij je maar aan. Ondanks dat ik weet dat er dingen zijn die nou eenmaal zo zijn ; ik ben nou eenmaal chaotisch, maar ik zal dat nooit zeggen, ik zal er nooit naar handelen.

Vulpen

tupp Grappig, je post is op een bepaalde manier heel herkenbaar voor mij. Alleen ging het om totaal andere dingen: 'Doe nou eens gewoon mee', 'Stop nou gewoon eens met huilen', 'Loop nou eens gewoon', 'Stel je nou eens niet zo aan'. Maar ik wílde niet meedoen, en ik móest gewoon huilen, en het lúkte me niet om gewoon op m'n voeten te lopen en ik vóelde me nu eenmaal zo overstuur. En mettertijd heb ik sommige dingen wel geleerd (ik loop in elk geval normaal, dat is iets), maar ik kan er nog steeds niet tegen als mensen voor mij bepalen hoe ik me zou moeten voelen of wat ik zou moeten doen. Ik word daar ofwel recalcitrant van en ga me nog raarder voordoen dan ik al ben, ofwel ik probeer mezelf onzichtbaar en onopvallend te maken.

[edit] En ik vind dat dus echt een tekortkoming van mezelf. Het zou vaak een stuk handiger zijn als ik gewoon mee zou doen op de momenten dat ik dat kan. En het zou vaak ook handiger zijn als ik mezelf durf uit te spreken en me niet onzichtbaar maak op de momenten dat me dat juist niet lukt.

Deliana

tupp Nog één aanvulling, want ik bedenk opeens waar voor mij de kern van de pijn zit, wat ik net moeilijk onder woorden kon brengen.
Ik ben mijn hele jeugd -en nu soms nog- aangesproken met "Doe nou gewoon ..." vul maar in. Leg je spullen gewoon op een vaste plek. Zit gewoon stil. Denk er gewoon aan om je gymspullen mee te nemen op dinsdag.

Weet je wat het met je zelfbeeld doet als kind en puber als je blijkbaar hele 'gewone' en simpele dingen niet kunt? En daar constant op die manier op aangesproken wordt. Ik ben blijkbaar gek / dom / anders omdat ik dit niet kan.

Mooie bijdrage, ik kreeg er gewoon tranen van in m'n ogen 🥺

Mijn ex-man zei dat ook 100x per dag tegen onze zoon, maar dan in de versie van 'doe nou eens normaal'. Hoe vaak ik niet discussies over dat woord ben aangegaan, want WTF is normaal? Gek hè dat mijn zoon van 8 zo onzeker is 🤬

Dit soort woorden zouden echt verbannen moeten worden uit de Nederlandse taal (of de mensen die ze vaak gebruiken, dat mag ook wat mij betreft 😂)

Manque

[verwijderd] Ik denk ook helemaal niet dat je perfect moet willen zijn, juist niet. Dat constante gepush om jezelf te overstijgen vind ik heel vermoeiend, vooral omdat vaak de stap overgeslagen wordt waarbij je onderzoekt waarom je ergens moeite mee hebt...

Maar dat weet je dan toch van jezelf? Ik vind het een enorme kracht om toe te geven dat je ergens niet de puf voor hebt, of dat iets je niet lukt, of misschien dat je het echt niet wíl.

Waar ik wat moeite mee heb in sommige reacties, is dat dat stuk weggelaten wordt en dat het probleem dat persoon A zich aan persoon B ergert, compleet aan persoon B wordt gewijd. De ergernis zit toch bij persoon A, dus wat verwijt je die ander dan? Is het diens schuld dat je er niet tegen kunt? Ik vind het nog heel lastig om daar niet over te struikelen. Ik worstel met de gedachte of dat echt iets is wat ik bij mezelf moet aanpakken of niet. Aan de andere kant is het wel iets dat ik gebruik (bijvoorbeeld in mijn werk, maar ook bij het zoeken van de juiste begeleiding voor mijn kind) om verbetertrajecten te starten. Waarschijnlijk is het iets waar een tijd en een plek voor is.

[verwijderd]

Manque klopt denk ik wel wat je zegt, maar is het mogelijk om het probleem als geheel bij A neer te leggen, net zo min dat je het geheel bij B kan neerleggen.
Een ‘voorwaarde’ om je te kunnen ergeren is dat er sprake moet zijn van een bepaalde interactie tussen A en B. A en B hebben wederzijds invloed, dus ik denk dat je A en B nooit uit elkaar kan trekken? Of A of B moet zich helemaal aanpassen of veranderen in zijn gedrag of gevoel. In hoeverre is dit überhaupt haalbaar? Ergernis kan misschien ook een functie hebben en je motiveren tot juist wenselijk gedrag. De vraag is misschien wel moet, wil en kun je dit altijd bij jezelf aanpakken?

[verwijderd]

Even een hele andere allergie! Ik twijfel een beetje om hem te plaatsen, want ik kan het reflecterende aspect niet vinden bij mezelf, maar wie weet dat iemand anders dat wel kan. In dat geval, geef het aan, want ik wil het graag weten in de hoop dat als ik daarmee iets over mezelf leer ik me er ook minder aan hoef te irriteren. 😉

Babyboomers. Brrrr. De hele boze Facebook generatie die totaal geen benul meer heeft van de realiteit maar er wel over oordelen. Kinderen van tegenwoordig spelen nooit meer buiten en zitten alleen maar op hun telefoon! Al die werkende ouders zorgen ervoor dat de kinderen worden verwaarloosd en geen manieren meer leren! Een pak slaag, hebben wij vroeger ook gehad, niks mis mee! Wat nou burn-out onder studenten, wij moesten vroeger ook gewoon naar school en klaagden niet! Verwend zijn jullie, aanstellers!
Zwarte piet! Zwarte piet! Weg met de Hema en de lidl-folders en jongeren en kinderen en iedereen die geboren is na 1970 of buiten Nederland.

Kan iemand mij vertellen wat dit over mij zegt, behalve dat ik te veel op Facebook zit? 🙈

Manque

[verwijderd] Ik denk niet dat je het een allergie voor gedrag hoeft te niemen als je het pertinent oneens bent met een politiek/ideologisch gedachtengoed dat jou persoonlijk raakt omdat je onderdeel bent van een maatschappij/volk etc. Hoewel het nooit kwaad kan om zaken vanuit een ander perspectief te bekijken hoef je nog niet overal hetzelfde over te denken. Zeker als je iets ervaart als onrecht (tov jou of tov een ander) lijkt het me logisch dat je daar kwaad om wordt 🙂

Tantetil

[verwijderd] dat heb ik dus precies zo!

[verwijderd]

Manque ik merk momenteel dat het tussen mijn vader en mij in komt te staan en dat vind ik lastig.. Ik vrees dat ik verbannen wordt uit de familie als het ooit uit zou komen dat ik een groen links stemmer ben. 😬

Manque

[verwijderd] Is bij ons thuis ook zo. Er zijn legio dingen waar ik het niet over kan hebben zonder zwaar belachelijk gemaakt te worden, dus ik beperk me maar tot oppervlakkigheden.
Vervelend is dat he, als je niet jezelf kunt zijn bij je ouders zonder dat het voor allerlei ongemakkelijkheden zorgt. Ik ben daar momenteel wel veel mee bezig, want dat filteren van je gedachten uit angst de goede vrede op het spel te zetten is echt heel vermoeiend. Hoe doe jij dat?

[verwijderd]

Manque rot is dat... Ik merk dat ik me de afgelopen jaren heel erg stil en op de achtergrond heb gehouden, maar tegelijkertijd heb ik daar ook geen zin meer in. Het is niet dat ik zin heb om de discussie aan te gaan, alles behalve, maar ik wil ook kunnen staan voor wat ik geloof en mezelf daarin niet langer wegcijferen. Gaat een uitdaging worden om die balans te vinden met de feestdagen in aantocht!

[verwijderd]

Manque Hoe doe jij dat?

Had je aanpassing gemist.. geen idee? Hopen dat ik naast de enige tante kom te zitten bij het kerstdiner die er net zo over denkt als ik? 🤔
Ik hoop meer mijn grenzen aan te kunnen geven als iemand probeert de discussie met mij aan te gaan en te zeggen dat ik ergens niet van gediend ben in plaats van braaf te knikken, maar dat is lastig tussen al die schreeuwers in. De een is nog bozer op Rutte dan de ander..
Misschien dat ik gewoon een passief agressieve post op Facebook knal ofzo 🤦‍♀️

Vulpen

[verwijderd] Wij vieren dus om soortgelijke redenen geen Sinterklaas (met familie) 🙈 Het is me de discussie niet waard.

Manque

[verwijderd] Ik had onlangs zo'n situatie met iemand in mijn familie. Die bleef maar seksistische en discriminerende grappen maken en ik zei er wat van. Toen kwam er het welbekende: "Je mag ook nergens meer iets over zeggen tegenwoordig!" waarop ik reageerde met: "Jawel hoor, dat mag je best. Je krijgt geen boete en geen slaag. Ik ga er alleen niet naar luisteren, want ik vind het echt een waardeloos gevoel voor humor. Ik vind het hufterig. Maar ga gerust je gang, dan ga ik even ergens anders zitten."

Niet bevorderlijk voor de sfeer, maar goed, dat waren die grappen ook niet. Ik heb er nu iig geen last meer van. Bij ouders is dat echter wel een stuk zwaarder en met meer gevolgen dan bij bijvoorbeeld een neef.

[verwijderd]

[verwijderd] Misschien dat ik gewoon een passief agressieve post op Facebook knal ofzo 🤦‍♀️

Moet je wel mee oppassen, want dan kom je weer in míjn allergie! 😁😂

(Ik wil hiermee niet zeggen dat jij niet passief agressief moet doen, maar dat we misschien niet als doel moeten hebben om nooit in een ander zijn allergie te komen.)

« Vorige pagina Volgende pagina »