Nog één aanvulling, want ik bedenk opeens waar voor mij de kern van de pijn zit, wat ik net moeilijk onder woorden kon brengen.
Ik ben mijn hele jeugd -en nu soms nog- aangesproken met "Doe nou gewoon ..." vul maar in. Leg je spullen gewoon op een vaste plek. Zit gewoon stil. Denk er gewoon aan om je gymspullen mee te nemen op dinsdag.
Weet je wat het met je zelfbeeld doet als kind en puber als je blijkbaar hele 'gewone' en simpele dingen niet kunt? En daar constant op die manier op aangesproken wordt. Ik ben blijkbaar gek / dom / anders omdat ik dit niet kan.
Ik heb hard geknokt om die 'vanzelfsprekende' dingen goed genoeg onder controle te krijgen om te functioneren als volwassene met een verantwoordelijke baan. En heel heel heel erg hard geknokt om al die deuken in mijn zelfvertrouwen te boven te komen. Ik ben wèl slim. Ik kan een heleboel dingen wèl goed. Maar er is niet veel nodig om zo'n litteken weer open te krabben.
Dus daar zit aan de ene kant een stukje allergie voor "ik kan hier niks aan doen, ik ben gewoon zo". Knok dan! Ik gun die ander het resultaat van dat knokken.
Maar ook veel allergie voor mensen die zich ergeren aan "ik ben gewoon zo" omdat die mensen lang niet altijd ècht weten hoe zwaar dat knokken is. Iedereen heeft tegenslagen in het leven. Maar de meeste mensen hebben niet (of nog niet) zelf te maken met een psychische stoornis, waardoor veel mensen niet werkelijk beseffen hoeveel inspanning dat kost. En hoe pijnlijk het is als iets ondanks die inspanning toch weer niet lukt. En dat het dan soms makkelijker en zelfs heilzamer is om je, als is het maar tijdelijk, even over te geven aan "het is gewoon zo".
