Zoals jullie wellicht hebben kunnen lezen zijn wij zeer onverwachts zwanger.
Mijn man is erg blij en ik huil al dagen.
Ik merk dat ik het van mij af wil schrijven, maar ik hoop echt dat ik hier niemand mee voor het hoofd stoot.
Onze zoon is via een jarenlang mmm-traject geboren. Door de mmm en de huilbaby en de pnd die daarop volgde was het voor ons duidelijk dat er geen tweede kindje zou komen.
Het duurde even voor we de babyspullen weg konden doen, maar sinds een maandje was ik daar klaar voor. (Gelukkig nog niks weggedaan ).
Er zijn momenten dat ik na denk over verbouwen, geboortekaartjes en namen en er zijn momenten dat er in mijn hoofd en hart echt geen ruimte is voor dit kindje en soms wel stiekem hoop dat de natuur het zelf oplost.
Ik ben nog steeds onder behandeling voor mijn pnd, maar voelde mij sinds de zomer eindelijk opknappen, eindelijk weer mijzelf.
Vanavond kreeg onze zoon zijn flesje en zat daar onze fotomuur te kijken, ik betrapte mezelf erop dat ik tegen mijn man zei dat de baby er niet tussen mag hangen, want het is van ons 3.
Vervolgens brengen we zoon naar bed en barst ik weer in tranen uit, het samen naar bed brengen gaat verleden tijd zijn. Even die tijd voor hem nemen.
Door onze wisselende diensten zorgen we altijd alleen voor de kinderen, als man werkt ben ik thuis en andersom. Hoe ga ik dit ooit alleen doen met een baby erbij.
Mijn hoofd is echt chaos.
En sorry, ik hoop hier echt niemand mee te kwetsen, maar ik er is verder helemaal niemand die hier vanaf weet en ik wil gewoon mijn verhaal kwijt.
