Ik heb dit vroeger ook gehad maar heb dit nu niet meer. Dus misschien hebben jullie er wat aan als ik het opschrijf.
Ik heb een jeugd gehad met vrij afstandelijke ouders die voor mijn gevoel niet emotioneel betrokken waren. En die weinig sturend waren op welk vlak dan ook. Alles was goed wat we wilden, er werd nooit gepraat over keuzes maken bijv met school. Op school ben ik veel gepest. -weg-
Ik denk dat ik gek genoeg de meeste voorruitgang heb geboekt door mijn huwelijk met psychisch mishandelende ex-man. In het begin dacht ik nog ergens dat ik het vast verdiend had al die ellende. Maar dat begon gaandeweg om te slaan in een gevoel van; mij krijg je er niet onder. Het bracht een soort vechtlust in me naar boven dat ik me zo dus echt niet liet behandelen. -weg-
Op den duur sloeg de vechtlust ook weer om naar een ‘dit verdien ik niet, ik ben beter dan dit’ gevoel. Waarna ik na een tijdje een punt achter mijn huwelijk heb gezet.
De scheiding voelde in het begin als falen, maar dat duurde maar heel kort. Daarna was ik super trots dat ik eruit gestapt was en mijn kinderen alles kon geven wat ze nodig hadden, doordat ik voor mezelf had gekozen, een opleiding nog had afgemaakt en het nu helemaal alleen deed. Dat gaf een enorme voldoening en zelfvertrouwen. Daarna heb ik nog wel een keer een flinke dip gehad. Depressief, burn-out, angst en paniekaanvallen. Maar ook daar ben ik weer uit geklommen.
En sindsdien voel ik me echt sterk en kan het me echt oprecht niet meer schelen wat andere mensen allemaal vinden. Ik denk dat dat laatste ook een beetje leeftijd is. Op den duur kom je er vanzelf wel achter dat je het voor anderen toch nooit goed kan doen. Dus dan maar niet, en gewoon voor jezelf gaan leven. Niemand anders kan jou gelukkig maken, dat moet je zelf doen. En daardoor ben je niemand wat verschuldigd, het is ok om voor jezelf te kiezen.
Het is een heel verhaal geworden. Hopelijk heeft iemand er wat aan.
