Vulpen Wat herkenbaar, het is net of je mij beschrijft. Die belangrijke dingen, ik heb dat ook. Ik loop er liever voor weg, tot mijn man meestal me bij de haren erbij sleept en me met mijn neus op de feiten drukt. En ja, dan flip ik van binnen, maar omdat hij juist heel goed is in dealen met problemen, verschuil ik me ook een beetje achter hem. Of zo voelt het. Alsof ik in een veilige cocon wil zitten en niets te maken wil hebben met de boze buitenwereld. Maar dit is natuurlijk helemaal niet haalbaar. Kinderen verdienen ouders die met beide benen op de grond staan. Ik weet ook niet wat voor soort ouder ik ben. Extreem geduldig, ook wel van de structuur, maar mijn overbezorgdheid probeer ik wel wat weg te moffelen. Zo heb ik mijn oudste deze zomer wél op kamp laten gaan, terwijl ik stiekem 7 doden stierf.
Net ook, ik stond pannekoeken te bakken, mislukken de eerste 3. Dan is er meteen dat stemmetje dat zegt: 'zie je wel, je kan zelfs dit niet, zelfs een dombo kan pannenkoeken bakken, en jij verprutst het. Gewoon omdat je er niet bij bent met je kop. Als je al geen pannenkoeken kan bakken, wat kan je dan wel klaarspelen in je leven?'
Gelukkig hebben mijn kinderen met smaak gegeten en dat is de beste manier om dat stemmetje het zwijgen op te leggen.
