Tantetil ik zie mij enthousiasme of vooral mijn enthousiaste gedrag steeds meer als een slechte eigenschap. Ik had bijv. gisteren cursus en daar word ik vreselijk enthousiast van. Ik moet mij echt inhouden, omdat ik anders het gevoel heb dat ik teveel ruimte inneem en anderen te weinig kans geef. Of dat ik te ver of te diep (of te raar?) doordenk en mensen mij echt niet begrijpen en volgen, terwijl ik een eureka gevoel heb en dan hou ik mijn mond maar 😬. Bij mij is alles altijd ‘te’. Als ik somber ben, is het ook echt gitzwart en bij extreem de andere kant enz. Heb jij dat ook?
Sevenof9 ik zit de hele ochtend al na te denken hoe het precies werkt, maar dit komt wel het meeste in de buurt. Ik voel mij niet ongemakkelijk bij anderen, kom makkelijk voor mijzelf op, ben niet verlegen, schaam mij niet snel enz., maar ik laat niet zoveel van mijzelf zien als persoon. Juist, omdat het naar mijn idee vaak wat afwijkend is. Ik ben inderdaad ook weleens uitgemaakt voor betweter en heb al vaker gehoord dat ik een rare ben. Ik wil niet raar gevonden worden. Ik wil niet bekend staan als de gekke treez en de dorpsidioot.
Het zijn vaak hele kleine dingen, bijv. dat ik als een van de weinigen graag in sloten zwem of nav dit zelfde onderwerp op dit forum dat het mij heel interessant lijkt om bloedzuigers te vangen door met mijn blote benen in een sloot met bloedzuigers te staan (er was toen een link geplaatst met een onderzoeker die het op deze wijze deed en ik wilde wel naast hem staan - pure nieuwsgierigheid naar hoe dat voelt, zo beest van dichtbij te zien enz.). Iedereen reageert dan vol walging en angst bij het idee en dan voel ik mij echt afwijkend, omdat zo schijnbaar absurd idee bij mij een hele andere reactie oproept. Ik laat mij er niet volledig door tegenhouden, maar ik hou vaak wel mijn mond. Dit soort dingen heb ik naar mijn gevoel best vaak 😬. Wat betreft het aangaan van discussies vaak hetzelfde wat jij schrijft - het is steeds vaker ‘laat ook maar’.
