Mijn oudste dochter (8) is heel bang om gescheiden te raken van mij, als we met het OV gaan.

Ze had die angst al lang, en een tijdje terug is het ook werkelijk gebeurd: zij en zusje (5) stonden al buiten op de tramhalte, terwijl ik en broertje (2) nog in de tram stonden. En de deuren schoven dicht.
Totale paniek op haar gezichtje.
Natuurlijk riep ik onmiddelijk naar de tramchauffeur (-machinist? Hoe heet dat in de tram?) om te stoppen, en na 4 meter stonden we alweer stil, en konden we er alsnog uit.

Ik hoopte dat dit voorval haar juist zou bewijzen dat het niet erg is wanneer we gescheiden raken. Dat ik het oplos. Maar het tegenovergestelde lijkt het geval.

We hebben ook duidelijke afspraken over wat zij moet doen en wat ik ga doen in diverse scenario's, die we regelmatig doornemen.
Maar dat werkt niet echt geruststellend, heb ik het idee.

Vannacht had ze ook weer een nachtmerrie waarin zij en zus in de trein zaten en papa en broer nog op het station stonden. Huilend wakker geworden. Het zit echt heel hoog dus.

Iemand tips om haar met deze angst om te laten gaan?

  • [verwijderd]

  • Bericht #2

Elkaar allen een handje geven en niet loslaten tot jullie zijn uitgestapt? of is dat te simpel?

  • fafa hebben hierop gereageerd.

    • [verwijderd]

    • Bericht #3
    • Bijgewerkt

    Ik denk direct aan 1 a 2 sessies emdr. Ik kan mij voorstellen dat je dat misschien weer te heftig vindt, maar de angst is dan vrij snel en makkelijk weg te halen. Ik kan het zelf bij mijn eigen kinderen doen en doe het soms ook wel bij kinderen van vrienden, maar voor jullie is het dan waarschijnlijk een veel grotere stap, omdat je echt een therapeut moet inschakelen.

    Ik denk sowieso dat het goed is om er thuis over te praten, tekenen, naspelen etc. en dan aandacht geven aan gevoelens en gedachtes die erbij horen. Wat voelde je in je lichaam, waar voelde je dat, welke emotie hoort daarbij, wat dacht je etc. en hoe is het afgelopen. Waarbij het belangrijk is dat het positief afloopt. Het is goed afgelopen en als het ooit weer gebeurd dan beloof ik dat ik jou weer vind etc. Plus echt weer gaan oefenen met het ov, zodat zij langzaam het vertrouwen weer krijgt.

      [verwijderd]

      Misschien zijn er moeder die dat kunnen, maar mij lukt dat niet 🙈
      Peuter op de arm, 3 OV-kaarten uitchecken, alle tassen mee, jezelf vasthouden bij het remmen van de tram. Ben al blij als ik dat allemaal georganiseerd krijg in die laatste halve minuut van de rit. 😅. Ik heb mn handen dus altijd meer dan vol.

          [verwijderd]

          Hier speciaal voor een therapeut inschakelen is inderdaad meteen weer zo'n stap. Zo erg is het nou ook weer niet.
          We gaan ook gewoon met het OV hoor, het is niet dat ze sindsdien echt niet meer durft. Maar ze blijft altijd zenuwachtig bij het in- en uitstappen.

          En misschien is het ook gewoon even uitzitten. Over een paar jaar heeft ze vast een eigen telefoon, zodat we altijd contact kunnen houden. En tegen die tijd kan ze ook zelf korte ritjes met het OV maken, zodat ze voelt dat ze zich alleen kan redden.

          En tot die tijd inderdaad blijven praten. Blijven geruststellen dat het altijd weer goed komt?

              • [verwijderd]

              • Bericht #6
              • Bijgewerkt

              fafa wat ik beschreef is een afgeleide van een bepaalde therapeutische werkwijze bij kinderen om trauma’s te verwerken. Het gaat niet alleen over het praten an sich, maar vooral ook aandacht geven aan de emoties en gedachtes over wat er is gebeurd en wat er kan gebeuren. Je wilt het namelijk 1. verwerken, maar 2. ook weer ruimte geven om er op andere manieren over te gaan denken.

              Nu zal ze de kans dat er iets mis gaat overschatten, logisch na de nare ervaring, maar je wil dat ze het weer meer in perspectief gaat zien. Daarbij is de vraag ook waar ze precies bang voor is als je jou kwijt raakt? Zeg maar de angst achter de angst? Jullie kwijtraken, maar er kan ook nog een angst achter zitten, bijv dat ze jullie nooit meer vindt of dat er dan nog iets veel naarders kan gebeuren.

              Met een positieve afloop bedoel ik, dat ze jullie kwijtraakt, maar dat dit ook weer wordt opgelost zonder andere nare dingen. Haar ook laten benoemen, wat ze zelf kan doen in zo situatie. Dit kan ook wat meer zelfvertrouwen geven ipv enkel hulpeloosheid.

              Dit kan je doen op allerlei manieren (wat bij haar past) tekenen, schrijven, naspelen met Barbies etc. Continue vragen wat gebeurt er en wat denk je of voel je daarbij (of eventueel in de derde persoon).

              Wat betreft nachtmerries. Een nachtmerrie is een droom waarbij je op het verkeerde moment wakker wordt 😉. Een droom loopt altijd goed af (zo leg ik het uit). Hoe zou de droom dan aflopen etc. Ook daar kun je over in gesprek of op een speelse manier.

              Door het positief afsluiten, schep je ruimte om er ook anders naar te kijken. Door dit vaker te doen plus positieve ervaringen op te doen in het ov, hoop je dat ze de positieve afloop ook steeds geloofwaardiger gaat vinden.

                • [verwijderd]

                • Bericht #7

                fafa Ik bedoelde meer iedereen elkaar 1 hand geven. Een treintje maken 😂

                  • [verwijderd]

                  • Bericht #9
                  • Bijgewerkt

                  Persoonlijk zou ik juist geen hulpmiddelen gaan gebruiken. Hiermee bevestig je vooral haar angst dat het zomaar mis kan gaan en dat je daarom iets nodig hebt. Gezien haar leeftijd zou ik haar juist weer langzaam het vertrouwen willen geven en leren dat ze dit aankan. Ik denk dat ze haar angst juist moet gaan overwinnen zonder zo wandelkoord. Ik vind dat meer iets voor peuters of kinderen met een beperking ivm veiligheid. Ik vind het in dit geval juist een stap terug, omdat ze het nu al wel doet zonder extra koord.

                    • [verwijderd]

                    • Bericht #11
                    • Bijgewerkt

                    Toch6 ik vind het wel een goed plan is als ze helemaal niet meer durft. Het kan perfect zijn om een kind weer over de drempel te trekken. Als een soort opstapje om het weer zonder te kunnen. Mijn dochter had ook zo fase met überhaupt buiten de deur komen (ze was bang om ontvoerd te worden 😬) en toen zijn we eerst met zo soort bandje begonnen en toen steeds verder uitgebouwd. Mijn dochter verzint alleen elke keer weer een nieuwe angst als we er weer een overwonnen hebben 😫.

                        • [verwijderd]

                        • Bericht #12

                        [verwijderd] beetje off topic sorry ts dat ik heel even je topic in pik met 1 vraag aan @[verwijderd].
                        @[verwijderd], mijn dochter (net 3) heeft een angst voor sloten en meertjes. Mijn schuld. We zijn met mooi weer vaak aan de waterkant om te varen en mijn beste vriendin en ouders wonen aan het water (zonder hek ervoor) en bij de voetbalclub zijn ook allemaal slootjes. Ik heb de truc die mijn moeder gebruikte om mij bij het water weg te houden gebruikt en verteld dat er een kinderkrokodil in het water zit die kindjes zonder zwemdiploma op eet die zonder hun mama/papa/grotere dicht bij het water komen. Ik was daar nooit bang voor bleef gewoon weg bij het water. Helaas is mijn dochter nu extreem bang en krijgt ze lichte paniek in de buurt van water. Over een brug gaat ze alleen met handje, en roept ze wel 10x ik ben bang ze kan dan wel huilen van angst. Gaat ze met mijn zus de hond uitlaten en is er 10 meter naast het pad een sloot, hetzelfde verhaal. Wat is wijsheid. De waarheid vertellen dat de krokodil niet bestaat? Of toch blijven herhalen dat er niets aan de hand is zolang ze niet alleen naar het water gaat en als er grote mensen bij zijn?

                            @[verwijderd] over hulpmiddelen: wat denk je van een armbandje met mijn telefoonnummer erop? Die gebruik ik momenteel als we naar een pretpark gaan ofzo, waar veel drukte is.

                            Als ik haar die ook omdoe in het OV, zou dat dan een bevestiging richting haar zijn dat het inderdaad weer mis kan gaan, of zou het haar juist een gevoel van veiligheid geven?

                              • [verwijderd]

                              • Bericht #14

                              fafa armbandje is prima. Ik vind dat wel passend bij haar leeftijd. Vanuit de theorie grijpt dit niet in op het voorkomen van een bepaalde verwachtingsrelatie die ze heeft bij deze situatie en die je juist wilt doorbreken. Het helpt haar juist om deze situatie beter aan te durven en te leren dat ze het aankan. Het geeft haar namelijk het vertrouwen dat als ze jou kwijtraakt, dat ze mogelijkheden heeft om het zelf op te lossen. Zonder de situatie te vermijden, wat min of meer wel gebeurt als ze letterlijk aan jou vast zit. Normaal teken ik dit uit en volgens mij is dit nu een wat vaag verhaal 😬.

                              • fafa hebben hierop gereageerd.

                                  • [verwijderd]

                                  • Bericht #15

                                  [verwijderd] dit is typisch iets waar mijn oudste ook mee aan de haal zal gaan. De jongste daarentegen helemaal niet. Het ligt wat aan het kind, maar mijn dochter zou de associatie maken water=krokodillen=eng en als ik niet oppas wordt het water=eng zonder dat de krokodillen er nog zijn. Gevolg is dat water op allerlei manieren een probleem zou worden. Ze is angstig aangelegd en legt dan allerlei ‘verkeerde’ verbanden. Ik weet niet hoe het bij jouw dochter is? Voor mijn dochter zou voldoende zijn je mag zonder volwassenen niet bij water komen. Eventueel als ze dit begrijpt uitleggen dat het gevaarlijk is zonder zwemdiploma.

                                  Als dit voldoende is, zou ik wel eerlijk zijn tegen je dochter om te voorkomen dat ze een blijvende negatieve associatie met water krijgt. Juist, omdat het zoveel indruk op haar maakt, heb je kans dat de negatieve associatie / de angst blijft hangen terwijl de waarom al lang niet meer actueel is.

                                      • [verwijderd]

                                      • Bericht #16

                                      [verwijderd] Dank je voor je reactie. Ik ga inderdaad maar vertellen dat het krokodillen verhaal een grapje was en uitleggen dat ze zonder volwassenen niet bij het water mag komen. Het is ook mijn eigen angst die ik op haar projecteerde. Ik ben zo bang dat ze in een fractie van onoplettendheid toch in het water valt en verdrinkt. Maar nu merkte ik dat ze dus ook bang is voor water op afstand met een volwassenen aan de hand of als ik haar til en dat is absoluut niet mijn bedoeling geweest.

                                        [verwijderd]
                                        Nee hoor, ik denk dat ik je precies begrijp. Dankjewel voor je input 👍

                                          © 2021 Alles voor de Kids.

                                          Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer