Oké, ik heb even flink getwijfeld of ik zo eerlijk wilde zijn om het te vertellen.
Hier komt ie, ik heb hem weg gedaan. Ik ben in korte tijd meerdere keren heel veel en hard gebeten, tot bloedens toe, uit het niks. Gewoon terwijl hij zelf mijn vinger vast had met zijn pootje. Ik was juist extra op gaan letten dat ik hem niet direct in de ogen aan keek, dat schijnt intimiderend te zijn, reageerde niet bij bijten, de laatste keer dat ie het deed wilde hij ook gewoon niet los laten. Ik moest zowat met geweld mijn hand terug trekken. Toen heb ik besloten dat het genoeg was. Ik heb een opvang gezocht en daar is ie nu. Ik vind het heel jammer, en de kinderen ook, om dit te moeten besluiten. Ondanks dat de kinderen niks met hem konden missen ze hem wel. Aan de ene kant voel ik me opgelucht dat ik geen energie meer hoef te steken in een papegaai die continu aangeeft dat ie niet wil, aan de andere kant toch wel twijfel of ik niet te snel heb opgegeven. Maar het is goed zo.
We zijn eigenlijk wel gelijk op zoek gegaan naar een andere een die hadden we snel gevonden. Ik wilde zelf eigenlijk het liefst ook een wat kleiner soort zodat het voor de kinderen ook makkelijker is. Mijn man wilde toch liever weer een wat grotere. Voor mij was het het belangrijkste dat het een jong was en goed geschikt binnen een gezin. De keus viel toen op een edelpapegaai, een mannetje, het karakter past bij wat wij zoeken, een wat rustigere vogel die zich niet aan 1 persoon bindt. Komend weekend ga ik er 1 bekijken en als ie er in het echt net zo goed uit ziet als op de foto's nemen we hem mee naar huis. De kweker gaf al veel info tijdens het telefoongesprek en ik verwacht dat hij nog veel meer de vertellen heeft als we daar zijn. We hebben ook foto's van de ouders gekregen, zij zien er ook mooi gezond uit.
Toch voelt het een beetje dubbel, aan de ene kant het gevoel van falen, dat ik mijn Amazone niet kon geven wat hij nodig had, aan de andere kant verheugen we ons op een nieuw papegaaitje zonder onbekend verleden die hier op mag groeien...
