Wat doen jullie met dodenherdenking? Ben je 2 minuten stil, en zo ja: wie of wat gedenk jij?
Wij gaan zelf altijd naar de dodenherdenking hier in de stad.
Er worden kransen gelegd bij een monument, een toespraak gehouden en een nummer geblazen op de trompet (hoe heet dat ook al weer?)
Wel valt mij ieder jaar weer op hoe weinig mensen (met name de jeugd) het Wilhelmus nog kennen, ik vind dat aarzelende gezang altijd een beetje jammer.
Wel vind ik het altijd erg mooi en ontroerend, al die verschillende mensen, van jong tot oud, bij elkaar. Zeker als die oude oorlogsveteranen zo stram en langzaam een krans neerleggen, zo breekbaar, dan moet ik altijd wel een traantje weg pinken...
Na afloop loop ik altijd nog even langs een klein beeldje voor de gesneuvelde Canadezen. Die staat 20 meter verderop, maar daar wordt eigenlijk nooit veel aandacht aan besteed. Dat vind ik best wel verdrietig, dus ik ga daar extra heen om hen ook te gedenken.
Tijdens de twee minuten stilte denk ik aan de oorlogsslachtoffers van de tweede oorlog, aan de huidige slachtoffers over de hele wereld en oorlogsvluchtelingen. Ook de huidige vervolgingen en het antisemitisme.
En daarnaast moet ik ook altijd even aan mijn grootouders denken. Mijn opa heeft een heel dagboek bijgehouden over o.a. hoe hij de boeren langs moest in de oorlog om wat eten bij elkaar te sprokkelen voor het gezin.
En mijn oma, die zich onder de tafel moest verstoppen als er bommenwerpers over vlogen.
En dan sta ik stil bij de vrede waarin wij mogen leven...
