Ik ben stil, heel stil, omdat ik me zeer bewust ben van het feit dat wij hier in vrijheid leven.
Dat we mogen kiezen waar we wonen en op welke partij we stemmen. Met wie we trouwen en welk geloof we aanhangen. Dat we nog nooit een avondklok hebben gehad en ons niet hoeven te verstoppen. Dat als we buiten staan we de vliegtuigen horen, zonder dat er bommen uit vallen. Dat we treinen zien rijden waar mensen vrijwillig zijn in gestapt. Dat we naar de supermarkt kunnen om eten te kopen en dat we nadenken over onze volgende vakantiebestemming.
Dat onze kinderen in deze vrijheid opgroeien. Veilig, met speelgoed, verjaardagen, voldoende eten, school, vriendjes en heel veel liefde. Gewoon, zoals het hoort. Zoals het overal zou moeten zijn.
Ik denk daar regelmatig aan.
Maar op 4 mei, wanneer het 20:00 is voel ik koude rillingen. En ben ik me pijnlijk bewust van het feit dat ik dankbaar mag zijn. Dankbaar voor iedereen die zo hard voor deze vrijheid heeft gevochten. Dankbaar voor iedereen die nog iedere dag zo hard voor deze vrijheid vecht.
