Over 2 weken ga ik gezellig samen met mijn ex, zijn nieuwe vriendin, haar dochter, en mijn dochters uit eten om kennis te maken met elkaar. Dit is de eerste keer dat hij serieus genoeg is over iemand om de kinderen erbij te betrekken, en ik weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Het wordt een lang verhaal, sorry 🙈

Even een samenvatting van ons verleden en de huidige situatie: de relatie met mijn ex was er een van veel huiselijk (emotioneel, fysiek, financieel en lichtelijk seksueel) geweld, sloot mij met regelmaat op, hij heeft een alcohol- en gokverslaving, is een pathologische leugenaar met een stoornis in het borderline/narcisme segment. Eind 2010 zijn we uit elkaar gegaan en vervolgens in een lang proces van rechtzaken terecht gekomen, en uiteindelijk is het vonnis gevallen dat hij recht heeft om de kinderen 1 middag per maand te zien. Sinds hij de kinderen ladderzat heeft opgebeld durft zeker mijn oudste dochter niet meer alleen met hem te zijn uit angst dat hij gaat drinken, en sindsdien ga ik iedere omgang mee als begeleider. Zijn familie heeft inmiddels ook alle contact verbroken, hij heeft bij iedereen geld gestolen, zelfs uit spaarpotten van kinderen, gefraudeerd, ontslagen wegens seksuele intimidatie.. hij is niet zo'n leuk figuur, simpel gezegd.

Nu is hij er per mail op aan het aansturen dat 'ons verleden tussen ons is en vooral zo moet blijven', 'dat het niet nodig is dat ze meer weet dan dat wij uit elkaar zijn' en tussen de regels door is hij mij aan het pushen om vooral te verbergen wat er is gebeurd.
Ik heb aangegeven dat hij absoluut niet van mij moet verwachten dat ik mee ga in zijn leugens, dus nu is hij weer kwaad en verdraai ik de waarheid 🙄
Ik merk dat ik er moeite mee heb dat hij de relatie serieus genoeg neemt om de kinderen er in te willen betrekken, maar niet eens serieus genoeg om daadwerkelijk open kaart te spelen tegen haar en mij stimuleert voor hem te liegen. Het geeft mij aan dat hij ook daarin niet is verandert en die relatie ook geen kans van slagen heeft, en ik weet dus niet of ik het dan wel zie zitten dat ik mijn kinderen daarin toe ga laten.

Voor een gedeelte ben ik ook wel van mening dat het niet mijn zaak is, maar ze heeft een dochter.. 😥 Ik zou willen roepen dat ze moet weg wezen nu het nog kan, haar willen waarschuwen. Uiteraard zullen mijn persoonlijke emoties en de ptss daarin meespelen, maar ik wil niet dat zij over een tijd in mijn schoenen terecht komt.
Ik merk dat ik er erg veel moeite mee heb om haar te ontmoeten en niks te zeggen, te doen alsof alles oké is. Er zijn kinderen bij, dus uiteraard ga ik er niet zelf over beginnen, maar wat moet ik in godsnaam zeggen? Moet ik überhaupt hier wel mee doorgaan? Ik weet even niet wat ik hier mee aan moet, kunnen jullie advies geven?