Mods, mochten jullie dit topic ergens anders beter vinden passen, verplaats hem dan gerust. 🙂

Ik weet nog niet wat ik met dit topic wil. Wil ik alleen even mijn verhaal kwijt of ben ik daadwerkelijk op zoek naar oplossingen? Eerlijke meningen kan ik in ieder geval waarderen.

De titel van dit topic zegt denk ik al een heleboel. En de reden dat ik dit topic open, is omdat ik er vroeg of laat niet onderuit ga komen om hier wat mee te moeten. Of dat nu mijn moeder vertellen dat ik niet wil dat ze oppast is, of omdat ik op een punt ga komen dat ik er niet meer onderuit kom en mijn dochter van nu 3 maanden daar zal moeten achterlaten.

Mijn vriend en ik gaan binnenkort waarschijnlijk verhuizen. Aankomende maandag kunnen we bezichtigen. Mijn schoonmoeder en haar vriend (hierna schoonouders genoemd) gaan met ons mee. Onze dochter ook, ook al vind ik dat eigenlijk niet handig.
Mijn moeder heeft me wel aangeboden om te willen oppassen, maar zoals de titel al doet vermoeden, durf ik dat dus nog niet aan. Ik zal hieronder proberen zo duidelijk mogelijk uit te leggen waarom.

Allereerst omdat ik mijn dochter nog bij niemand heb 'achtergelaten' behalve mijn eigen vriend. Die stap vind ik sowieso nog eng, maar ga ik niet onderuit komen. Maar dat zal dan als eerste bij mijn schoonouders zijn.
Dat gaat wel goed komen, want volgens mij is het voor iedere kersverse moeder moeilijk om haar kind voor het eerst ergens anders achter te laten.

De volgende redenen hangen eigenlijk allemaal samen met de slechte band die ik met mijn eigen ouders heb. Hoewel ik het ergens heel hard vind om het zo te noemen, denk ik wel dat ik kan stellen dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Ik weet eigenlijk niet beter dan dat het niet goed was als ik iets anders was dan vrolijk of gewoon neutraal. Al het andere werd de grond in getrapt, genegeerd of door mijn moeder vooral omgebogen naar dat ik rekening met haar moest houden. Mijn moeder heeft als het goed is geen afwijkingen waardoor dat belangrijk zou zijn.
Ik kan hier een heel lang verhaal over schrijven, maar ik denk dat ik met het volgende voorbeeld heel goed de situatie kan schetsen:

Zoals ik dus al noemde, heb ik nooit het gevoel gehad dat er ruimte was voor mijn emoties. Hierdoor ben ik alles gaan opkroppen. En dat werkte. Totdat ik 19 was. Mede hierdoor, maar ook door andere situaties die zich hebben afgespeeld, ben ik in een flinke depressie geraakt. Zodanig dat er een crisisopname volgde omdat ik een gevaar voor mezelf was. De emmer was vol.
Ik had heel lang het boekje dichtgehouden hoe het echt met me ging. Maar op het moment dat je voorlopig niet thuis komt, is het tijd voor meer uitleg. Dus mijn moeder kwam daar op gesprek zodat de situatie alsnog besproken kon worden. Want het mocht duidelijk zijn dat mijn ouders een groot aandeel hadden gehad in de situatie.
Dus ik noem situaties op die gebeurd waren, wat de situaties met mij deden, hoe ik het zelf eventueel anders had kunnen aanpakken, maar ook waar mijn ouders in mijn ogen de mist in zijn gegaan.
Ik kan me niet meer het hele gesprek herinneren. Maar wat me altijd is bijgebleven dat mijn moeder tijdens dat gesprek aan mij deze vraag stelde: "En hoe denk je dat ik me erbij voel?"
Met andere woorden, weer geen ruimte voor mijn gevoelens. Maar ik moest maar wel rekening gaan houden met dat mijn moeder het moeilijk vond dat haar dochter opgenomen zat? Ik snap echt dat dat voor haar moeilijk was om te horen, vooral omdat ik dus heel lang een masker op heb gehouden.
Ik ben volgens mij huilend dat gesprek uit gegaan.

Een paar dagen later wilde mijn moeder op bezoek komen. Had het eerst afgehouden vanwege het verloop van bovenstaand gesprek. Maar een verpleegkundige zei me dat als ik het zou blijven uitstellen, het alleen maar moeilijker zou worden.
Dat was helemaal waar. Dus ik liet mijn moeder komen. Maar weer eindigde dat bezoek zoals het gesprek ook geëindigd was.

Hierna een tijdje geen contact gehad. Later uiteindelijk wel weer. Maar de hele opname en alles eromheen lijkt een soort taboe te zijn geworden. Er is nooit meer echt over gesproken. Zo ook niet over andere dingen die eerder gebeurd zijn.
Dit was voor mij prima omdat het er niet over hebben moeilijk was, maar ik hiermee wel wist waar ik aan toe was. Ipv stiekem weer hoop hebben dat alles anders zou zijn om dan weer een deur keihard in mijn gezicht gesmeten te krijgen. Ik ben overigens ook nooit meer thuis komen wonen. Maar heb daarna op groepen gewoond en woon nu alweer een tijdje met mijn vriend officieel samen.

Een ander ding is dat mijn moeder en het huishouden geen combinatie zijn die samen gaan. Is het nooit geweest. Maar vroeger zag ik het probleem nooit zo.
Hun aanrecht en gootsteen staat bijna altijd vol met afwas bijvoorbeeld. Terwijl ze een vaatwasser hebben en maar met z'n tweeën zijn. De eettafel is altijd volgepakt. Hoewel dit dan vooral rommelig is en niet direct smerig. Maar fatsoenlijk ruimte is er niet. De grond ligt vol met haren van de honden. Ik heb mijn nichtje (dochter van mijn zusje) daar wel eens over de grond zien kruipen toen ze nog niet lopen kon. Speenkoord aan haar kleding en een over de grond slepende speen. Die zat daarna echt ónder het zand en haren. Echt niet fris. En zo zijn er nog wel meer dingen.
Maar als je haar erop aanspreekt, of ik dat nu doe, mijn vader, mijn zusje of wie dan ook, dan heeft ze altijd wel weer smoesjes waarom er niets gebeurt qua huishouden. Maar het is nooit haar schuld.
Ze heeft geen baan. Dus tijd zou het probleem niet moeten zijn.
Heel lang heb ik het maar gelaten voor wat het was. Want ik hoefde er niet te leven en ik had geen zin in de discussies. Maar laatst was ik daar dan met mijn dochter. Zij moest een fles hebben. Dus die ga ik maken. Ik vraag mijn moeder of ze tenminste de gootsteen leeg kan ruimen zodat ik daarna fatsoenlijk de fles kan schoonmaken. Zegt ze het eerst later te doen. Dus mijn vraag wordt een opdracht. Omdat ik voor mijn dochter het spul schoon wil hebben. Dit geef ik ook zo aan. Wordt ze geïrriteerd en zegt ze dat ik wel bij haar thuis ben. Ergens heeft ze wel gelijk natuurlijk. Maar toch vind ik dat er grenzen zijn.
Mijn punt met dit deel van het verhaal is dat ze op dat gebied ook het probleem niet lijkt te zien (of gewoon niet wil zien). Ik ben echt niet panisch voor bacteriën. Maar vind dit toch het andere uiterste. Dit wil ik niet voor mijn dochter.

Het derde punt is dat als mijn neefje en nichtje daar komen omdat ze op moet passen, mijn zusje ook aangeeft sommige dingen op een bepaalde manier te willen. Niet laten huilen bijvoorbeeld. Of om een bepaalde tijd eten. Dat mijn moeder dan zegt dat ze het gaat doen zoals mijn zusje vraagt. En dan zodra mijn zusje weg is, ze alsnog haar eigen plan trekt. Met dan dus bijvoorbeeld het eten veel te laat klaar waardoor de kinderen ook veel te laat naar bed gaan. Alle dingen waarbij mijn moeder zich moet aanpassen, doet ze gewoon niet. Soms is het duidelijk dat het niet gebeurt. Maar als het soms achter de rug van mijn zusje om gebeurt, zal het ongetwijfeld ook achter mijn rug om gebeuren.

Mijn moeder lijkt wat al die dingen betreft een bord voor haar kop te hebben. Oh, en zichzelf laten onderzoeken of daar mogelijk een reden achter zit, vindt ze ook overbodig.

Het is volgens mij een heel verhaal geworden. Respect voor degene die alles gelezen heeft.